| τα πέλματα ενώνονται με το κρύο μάρμαρο.το χέρι απλώνεται, πιάνει τη σιδερένια λαβίδα, αναδεύει τα βαριά ξύλα στο τζάκι. τα μάτια κοιτάζουν τις φλόγες ενώ τραβιούνται πίσω στις κόχες τους από τη θερμότητα. ζεσταίνονται το πρόσωπο, τα γόνατα, οι ώμοι. μικρά τριξίματα, λίγες αιφνίδιες σπίθες. πορτοκαλί, κίτρινο, μαύρο |
το βουητό οικείας πολυκοσμίας καθώς το σώμα ζεσταίνεται, ο συριγμός του μετάλλου πάνω σε μέταλλο καθώς κρυώνει και η κάπνα που αφήνουν και τα δύο πίσω τους
ReplyDeleteεύχομαι το '13 να λάβεις όσο πιο πολλά βλέμματα γίνεται, γλυκά και ζεστά, όπως το δικό σου - μεγάλη τύχη! :)
η ευχή σου έπιασε ήδη και μόνο που με "διαβάζεις" τόσο γλυκά εσύ :-)
ReplyDeleteας είναι και λίγα τα βλέμματα μα αγαπημένα, εκλεκτή μου Riski
τις θερμότερες ευχές μου, υγεία, αγάπη, καλλιτεχνίες, να συνεχίσεις να πλάθεις με το υλικό της ψυχής σου μια καλύτερη χρονιά για όλους μας
Καλή χρονιά. Το λέω απλά αλλά από καρδιάς.
ReplyDeleteευχαριστώ, καλή χρονιά Στέλιο, ό,τι επιθυμείς.
ReplyDeleteαιφνίδια θαλπωρή σε νιώθω...
ReplyDeleteσαν να μοιραζόμαστε την ίδια εστία τότε :-)
ReplyDeletehttp://www.new-synapse.com/aps/wordpress/?p=1825
ReplyDelete