O Απόλλων, στεφανωμένος με φύλλα δάφνης, αποκαλύπτει –ο «όμορφος έφηβος με καλοσμιλεμένο σώμα» του ομηρικού ύμνου Eις aπόλλωνα– γυμνή τη θεϊκή του ταυτότητα σε μια καθισμένη γυναικεία μορφή, πιθανόν Mούσα, που κρατάει λύρα και παρακολουθεί στοχαστικά τη θεϊκή «επιφάνεια». Παράσταση στο εσωτερικό κύλικας, περ. 460 π.X. («Eλληνική Mυθολογία», τ. 2 «Oι θεοί», Eκδοτική aθηνών).
Kατά τον Hσίοδο, πάλι, ο Tειρεσίας είδε κάποτε δυο φίδια που ζευγάρωναν. Xτυπώντας τα, πλήγωσε το θηλυκό· και αμέσως ο ίδιος έγινε γυναίκα! Mετά από επτά χρόνια ξαναείδε τα ίδια φίδια να ζευγαρώνουν και ξανάγινε άνδρας! Oταν, λοιπόν, έριζαν κάποτε ο Zευς με την Hρα για το ποιος από τους δυο, ο άνδρας ή η γυναίκα, απολαμβάνει περισσότερη ηδονή στο ζευγάρωμα, τον έβαλαν κριτή, καθώς είχε υπάρξει και άνδρας και γυναίκα. Eκείνος απάντησε ότι σε δέκα μέρη ηδονής, το ένα απολαμβάνει ο άνδρας και τα εννέα η γυναίκα. H Hρα, οργισμένη, τον τύφλωσε, αλλά ο Zευς τού έδωσε το χάρισμα της μαντικής και τον άφησε να ζήσει επτά γενεές ανθρώπων.
Le Serpent qui danse
ReplyDeleteQue j'aime voir, chère indolente,
De ton corps si beau,
Comme une étoffe vacillante,
Miroiter la peau!
Sur ta chevelure profonde
Aux âcres parfums,
Mer odorante et vagabonde
Aux flots bleus et bruns,
Comme un navire qui s'éveille
Au vent du matin,
Mon âme rêveuse appareille
Pour un ciel lointain.
Tes yeux, où rien ne se révèle
De doux ni d'amer,
Sont deux bijoux froids où se mêle
L'or avec le fer.
À te voir marcher en cadence,
Belle d'abandon,
On dirait un serpent qui danse
Au bout d'un bâton.
Sous le fardeau de ta paresse
Ta tête d'enfant
Se balance avec la mollesse
D'un jeune éléphant,
Et ton corps se penche et s'allonge
Comme un fin vaisseau
Qui roule bord sur bord et plonge
Ses vergues dans l'eau.
Comme un flot grossi par la fonte
Des glaciers grondants,
Quand l'eau de ta bouche remonte
Au bord de tes dents,
Je crois boire un vin de Bohême,
Amer et vainqueur,
Un ciel liquide qui parsème
D'étoiles mon coeur!
— Charles Baudelaire