σκέφτομαι, οτι η συγχώρεση του σφάλματος προς τον ολοκληρωτισμό του Χάιντεγκερ απο την Άρεντ (και η παραδοχή της αδυναμίας ενός μεγάλου πνεύματος στην αναζήτηση του απόλυτου), ήταν η συγχώρεση για τον ίδιο της τον εαυτό και την προσκόλλησή της στον Χάιντεγκερ.από την ολοκληρωτική αγάπη στην αγάπη για τον άνθρωπο.
το τριγυρνάω και το ξανατριγυρνάω το σημερινό σου...
ReplyDeleteτι να πω; το θέμα μ' εχει απασχολήσει και μένα... Κατάληξα μάλλον στο (πολύ κοινό και μπανάλ :( ) ότι στον έρωτα τά (συγ)χωράμε όλα
μπορούμε να επέμβουμε μόνο *πριν* και *μετά*, αλλά όσο διαρκεί -- τίποτα βρε παιδί μου
(τίποτα *εξηγήσιμο* τελικά - μιλάω για μένα μού φαίνεται)
μα πάντα ό,τι λέμε μας εκπροσωπεί καλή μου Χάρη, ακόμα κι αν πρόκειται για τις ζωές των άλλων..
ReplyDeleteσυχνά υπάρχει κι ένα βαθύτερο προσωπικό επίπεδο ανάγνωσης μιας δημόσιας ιστορίας, οι πρωταγωνιστές της συγκεκριμένης, είναι σχεδόν αρχετυπικοί και προσφέρονται ιδιαίτερα.
επανέρχομαι συχνά στην Άρεντ και θα ανεβάσω κι άλλα αποσπάσματα σίγουρα.στο Vita Activa, αναλύει το θέμα της συγχώρεσης (που δεν αποκλείει την τιμωρία) όσο και της απροϋπόθετης αγάπης
αυτό που με ενδιαφέρει είναι το εξής (μεταξύ θεωρίας και πράξης):έχω ένα γενικό ισχυρισμό, μπορώ να βρω στην προσωπική μου εμπειρία ένα αντίστοιχο παράδειγμα;(κι αντιστρόφως)
το μέρος αντί του όλου, το όλο αντί του μέρους.
και φυσικά η ίδια διαδικασία εντός και εκτός:διαπιστώνω κάτι στον άλλο, μήπως υπάρχει κατά μέρος και σε μένα;
η παραδοχή και η συγχώρεση είναι που απελευθερώνουν, εξορθολογίζοντας και φέρνοντας στα μέτρα του πραγματικού τα τερατώδη..
καλημερούδια
Δεν συγχωρώ ποτέ και με τίποτε.
ReplyDeleteφαντάζομαι το αντίστοιχο είναι να μην ζητάτε ποτέ συγνώμη για τίποτε κι από κανένα, οπότε στέλιο., διεκδικείτε πράγματι το αλάνθαστο (το οποίο ελπίζω και να σας απονεμηθεί)
ReplyDeleteτις καλησπέρες μου
Καλησπέρα Χtina
ReplyDeleteΤο αντίθετο είναι μάλλον , οταν φταίω , φταίω.
το "αλάθητο"
ReplyDelete(συγνώμη)
;)
ωραία,και μετά;όταν αναγνωρίσεις πραγματικά το φταίξιμο, δεν νιώθεις την ανάγκη να ζητήσεις συγνώμη;με λόγια ή πράξεις, ή και με τα δύο
ReplyDelete(και δεν εννοώ τις δήθεν συγνώμες για το ξεκάρφωμα)
η συγνώμη δεν βοηθάει απλά στη συναισθηματική/ηθική αποκατάσταση.επιτελεί κι ένα ακόμη σκοπό:επαναφέρει τα δύο μέρη στην αποδοχή μιας κοινής εκ νέου πραγματικότητας.γι'αυτό δίνει και τη δυνατότητα επανεκκίνησης.
ReplyDeleteαλλά αν θέλεις εξήγησέ μου περισσότερο τι εννοείς
Οταν φταίω κοιτάζω τον ευατό μου , όχι τους άλλους. Μαζί του τα έχω.
ReplyDeleteΟταν δίνω, δίνω απόλυτα και απαιτώ το ίδιο.
μου φαίνεται ότι η έννοια της συγχώρεσης οφείλει να βρίσκει θέση και μέσα μας.αν μετανιώσουμε πραγματικά για κάτι, αλλά δεν συγχωρέσουμε τον εαυτό μας για το σφάλμα, εγκλωβιζόμαστε στην ενοχή, στην ιδεώδη εικόνα ενός εγώ που αρνείται τις αδυναμίες του, και που ή θα καταρρεύσει στην αποκάλυψή τους, ή θα υπεραναπληρώσει με εκλογικεύσεις και φαντασιώσεις για να συνεχίσει να υφίσταται.
ReplyDeleteπροσωπικά (και στα σαράντα μου πλέον) όταν δίνω, δίνω ό,τι έχω και ευελπιστώ ότι κι ο άλλος θα ανταποκριθεί σ'αυτό το μοίρασμα
ευχαριστώ πάντως για τα σχόλια
ReplyDeleteμε κάνεις να θυμάμαι πόσο απόλυτη έχω υπάρξει-και πόσο επιθυμώ να πάω πέρα απ'αυτό
Χτίνα μου, δεν ξέρεις πόσο με απασχόλησε το θέμα συγχώρεση, την περασμένη εβδομάδα. Δεν τα κατάφερα όμως, θέλει πολύ δουλειά και είναι μεγαλείο να μπορείς να συγχωρείς και δεν τόχω ακόμα. Συγχώρεση, για ουσιαστικά πράγματα εννοώ, βεβαίως. Πρέπει να το δουλέψω, το βλέπω, το ξέρω, το νοιώθω, δεν μπορώ να προχωρήσω χωρίς αυτό. Με βοηθάς ! xxx
ReplyDeleteΒάννα.
καλώστη φιλενάδα μου!
ReplyDeleteθα σε πάρω από βδομαδα να βρεθούμε
(σε σκεφτόμουνα χθες πολύ)
φιλιά
http://rodiat7.blogspot.com/2011/06/blog-post_28.html
ReplyDelete