Monday, 28 July 2008

A mini parallel project

[Σκηνή 2, πλάνο 3, λήψη 1]

Μου είπες ¨Θα σε πάω εκεί που τελειώνουν οι δρόμοι”
(και μου χάρισες ένα φτερό απ΄τις πάπιες)


Πού είσαι τώρα (medium shot)
Ώρα
-Διάλεξε χώρα
Χθες, άναψα μια μεγάλη λάμπα στο τραπέζι.
-Είπες “θέλω να ταξιδέψω μαζί σου”
έλα
από εδώ ως εκεί
Πού πάμε
Έλα
Εσύ
-“Και τί θα πάρουμε μαζί μας”, είπα.

Χθες, άναψα μια μεγάλη λάμπα στο τραπέζι.
Την άφησα να καίει ώσπου πήγα να ξαπλώσω.

“In the innermost part of me” (κοντινό στο κινητό της)
εκεί να πάμε

Οταν ξύπνησα, δεν ήξερα
Αν είχε ξημερώσει ή αν ήταν νύχτα,
Ή αν είχα δει ένα όνειρο.

Πώς περπατάμε;

Η γλώσσα μου έγινε κινούμενη άμμος.

Ηταν σπίτι του, κι ήθελε να ΄ναι στους δρόμους.
Ηταν στους δρόμους και ήθελε ένα σπίτι.
Ηθελε μια γυναίκα κι έβλεπε μια πόλη.

My intimate stranger.
Πάμε.


Παντού ένα δέντρο να το λυπάσαι.

-Πες μου βουνά.
-Ουράλια, Καύκασος, Ταύρος-Αντίταυρος
Ιμαλάια, Αραράτ, Στανοβόι, Καρά- Κουρούμ.
-Ποτάμια.
-Ευράτης, Τίγρης, Ινδός, Γάγγης
Βραχμαπούτρας, Γιάνγκ Τσε Κιανγκ
Χοάνγκ Χο, Λένας, Ιενεσέης, Οβις.
-Λίμνες.
-Κασπία Θάλασσα, Αράλη, Βαγκής, Βαικάλη.

Ναι, I'll call you.

-Πρόσεχε, το χέρι σου μέσα.

Do you remember?No, I don't.
“Πέντε λεπτάκια ακόμη” σου είπα.

Στον ύπνο του ονειρευόταν το ρολόι
Και το ψάρι.
Εσπαγε το ρολόι
Ετρωγε το ψάρι.

Θυμάμαι. (voice over)

Του είπε κάτι σαν, ύπαρχουν χειρονομίες
που σ΄αρέσουν επειδή τις έχεις κάπου ξαναδεί
.
Εβγαλε τα ρούχα της κι έμεινε ακίνητη.
Ελα, είπε.

-Γιατί;
-Δεν μπορούσα.
-Ψέματα.
-Ακουσε.
(ήχος από τζάμι που σπάει)
(γυναίκα φεύγει. dissolve)

Θα μείνω εδώ, είπε το ψάρι κι έκατσε.
Κι εγώ, είπε η φωνή του.

In the heart of my heart,
my eye remains.

Ησυχία
Σύννεφα
Ορίζοντας
Μια πέτρα

Θα με πας εκεί που αρχίζουν οι δρόμοι;

2 comments:

xtina said...

to keimeno, perilamvanei kai apospasmata apo ta vivlia Playback kai H Istoria tis Mousikis tou Thanou Stathopoulou,
autousia i san afetiria gia ena taxidi.

xtina said...

http://emuc2011.blogspot.gr/2012/07/blog-post.html

θα μιλήσουμε εξαντλητικά, θα σου πω πως για μένα ο έρωτας είναι ένας με πολλά πρόσωπα, κι αυτά τα πρόσωπα μπαίνουν σε μια ακολουθία που ορίζεται από τα βάθη της μνήμης μας, και πως η αθανασία είναι η υπέρβαση των ατόμων σε μια ευρύτερη αλήθεια (την αλήθεια του έρωτα-τι άλλο να είναι η έκσταση παρά η υπέρβαση του εαυτού, του νόμου), θα σου πω και τους πόνους μου, και τους φόβους μου, κι άλλα πολλά.και μετά, θα φέρω στο νου μου την εικόνα του, εκείνου του ξένου, του άγνωστου.και θα σου πω "δεν ξέρω γιατί.όμως είδα την ψυχή μου"