απεικονίσεις της Γυναίκας στην ελληνική μπλογκόσφαιρα

είδα κάποιον να την δείχνει χαμογελαστή πίσω απο τα σκουπίδια (που έπρεπε να φύγουν σαν τις μαύρες σκέψεις για να καθαρίσει η εικόνα της)
άλλον να την παρουσιάζει ξαπλωμένη, γυμνή και αγέρωχη, στοχαστική και ήρεμη να ατενίζει ένα εγγύς μέλλον, στο ναό της γνώσης
κάποιος άλλος την έδειξε μια φορά έγχρωμη, μια ασπρόμαυρη, μια χαμένη στη θολή καθημερινότητα, μια ποιητική και γοητευτική μες το ομιχλώδες τοπίο (κάποτε θα αναλάβει να επιλέξει τη μία ή την άλλη-τι διχασμός!)
είναι κι εκείνος που έδειξε μόνο το στόμα της, με τον οίστρο στα χείλη (και μιλάει πάντα με ύφος γυναίκας στις δύσκολες μέρες)
ένας άλλος την έδειξε τσίτσιδη, τεμπέλα και φλύαρη, πάνω στο στρώμα της ακαμάτρας (και μετά το μετάνοιωσε)
ένας την έδειξε σαν τριαντάφυλλο να πάλεται σ'ανατολίτικους ρυθμούς, ιέρεια και ζωοδόχος πηγή.

αναρωτιέμαι, αν όλοι αυτοί αναγνωρίζουν, πως η απεικόνιση αυτή, δεν είναι άλλη απο την απεικόνιση της συνείδησής τους.

turbulent_sequencing voices

ωστόσο

με φώναξες για καιρό
καλώντας με με χίλια ονόματα
αφήνοντας πετραδάκια ή δόντια σπασμένα
για να σε βρω
και ήρθα
και ήρθα ανυστερόβουλα
και ήρθα
αλλά ξέρεις
δεν θα είμαι για πάντα εδώ

Foucault Vs. Βλάσσης_transdiscursive position

Homer, Aristotle, and the Church Fathers played this role, as did the first mathematicians and the originators of the Hippocratic tradition.This type of author is surely as old as our civilization.But I believe that the nineteenth century in Europe produced a singular type of author who should not be confused with "great" literary authors, or the authors of canonical religious texts, and the founders of sciences.Somewhat arbitrarily, we might call them "initiators of discursive practices".
The distinctive contribution of these authors is that they produced not only their own work, but the possibility and the rules of formation of other texts.[..]
On the other hand, Marx and Freud, as "initiators of discursive practices", not only made possible a certain number of analogies that could be adopted by future texts, but as importantly, they also made possible a certain number of differences.They cleared a space for the introduction of elements other than their own, which, nevertheless, remain within the field of discourse they initiated.[..]
In keeping with this distinction, we can understand why it is inevitable that practitioners of such discourses must "return to the origin".Here, as well, it is necessary to distinguish a "return" from scientific "rediscoveries" or "reactivations"."Rediscoveries" are the effects of analogy or isomorphism with current forms of knowledge that allow the perception of forgotten or obscured figures.[..]
If we return, it is because of a basic and constructive omission, an omission that is not the result of accident or incomprehension.In effect, the act of initiation is such, in its essence, that it is inevitably subjected to its own distortions;that which displays this act and derives from it is, at the same time, the root of its divergences and travesties.This nonaccidental omission must be regulated by precise operations that can be situated, analyzed, and reduced in a return to the act of initiation.The barrier imposed by omission was not added from the outside;it arises from the discursive practice in question, which gives it its law.Both the cause of the barrier and the means for its removal, this omission-also responsible for the obstacles that prevent returning to the act of initiation-can only be resolved by a return.

[M.Foucault, Language, counter-memory, practice / p.131-135]

στην εκκλησία του δήμου

bonjour

de profundis_η άλλη μισή αλήθεια

την πρώτη φορά, είχα μεγάλη ταραχή.πήρα το βιβλίο απο το ράφι, το έβαλα κάτω απο το παλτό κι έσκισα βιαστικά το κομμάτι με το bar code.κατευθύνθηκα προς την έξοδο με την καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά που και να σήμαινε ο συναγερμός θα τον υπερκάλυπτε.δεν σήμανε όμως, τα είχα καταφέρει.σιγά σιγά απέκτησα μια άνεση, χτίζοντας παράλληλα και μια ιδεολογία:διάολε, στη χώρα του καπιταλισμού, θα χτυπήσω με τα δικά τους μέσα.όσο μεγαλύτερο το πολυκατάστημα, η αλυσίδα, τόσο καλύτερα.με τον καιρό, τα βιβλία (που μου ήταν απαραίτητα όπως θεωρούσα) έγιναν ρούχα (και δώρα για τους φίλους μου) και μια ηδονή αλαζονική μετέτρεπε όλο και περισσότερο το ψέμμα σε παιχνίδι, είχα γίνει εξπέρ.με μια ματιά σκανάριζα τις κάμερες, τα τυφλά σημεία, τα αντικλεπτικά και πώς μπορούσα να τα ξεφορτωθώ.το "παιχνίδι" κράτησε μήνες και πιθανόν να μην με έπιαναν ποτέ, εάν δεν έκανα το σφάλμα να αφήσω μια φίλη να συμπαρασυρθεί.γελάγαμε συνωμοτικά στριμώχνοντας εσώρουχα μέσα στα μακριά μας μανίκια και περνάγαμε σαν καρχαρίες ινκόγνιτο ανάμεσα απο τους κατάφορους διαδρόμους θηρεύοντας τη λεία μας.κάποια στιγμή την έχασα απ'τα μάτια μου.άρχισα να την αναζητώ στους ορόφους ενώ πλησίαζε η ώρα που θα έκλεινε το πολυκατάστημα.τότε άκουσα μια φωνή να με καλεί με το μικρό μου όνομα απο τα μεγάφωνα.πάγωσα.ήξερα οτι είχα δύο επιλογές: να πάω προς την έξοδο και να γλιτώσω ή να μοιραστώ την τύχη της φίλης μου.προτίμησα το δεύτερο.κατευθύνθηκα προς το γραφείο εξυπηρέτησης πελατών χωρίς να ξέρω τι θα με περιμένει.η διαπίστωση οτι κατηγορούσαν μόνο εκείνη για κλοπή ήταν μια προσωρινή ανακούφιση, αλλά όταν με ρώτησαν ευθέως αν έχω κι εγώ κρυμμένα ρούχα επάνω μου, ήταν καταλυτικό.με ρώτησε μια απ'τις πωλήτριες, μια συνομήλική μου μαύρη κοπέλα με καθαρή ματιά, που θα είχε πιθανόν περισσότερους λόγους απο μένα (λευκή μεταπτυχιακή φοιτήτρια) για να βρίσκεται στη θέση μου, αλλά είχε προτιμήσει να δουλεύει σκληρό μεροκάματο για να τα βγάζει πέρα με τις ανάγκες της.για να έχει αυτήν την καθαρή ματιά, στην οποία δεν μπορούσα να αντισταθώ.έβγαλα με κατεβασμένο το κεφάλι τα αγαθά που κατάλαβα οτι παίρνοντάς τα έπληττα τη δική της επιβίωση και τη δική μου αξιοπρέπεια.η μισή αλήθεια ήταν οτι "χτυπούσα" τον εχθρό, η άλλη μισή οτι χτυπούσα τους δίκαιους στους οποίους επιθυμούσα να συγκαταλέγομαι.και η συγνώμη που ζήτησα απ'το δικαστή το επόμενο πρωί, απευθυνόταν πρώτα σ'εκείνη και στο λαό της, έπειτα στη φίλη μου και τέλος στον καλό μου εαυτό.στο πρωινό παγωμένο αεράκι ένιωσα πιο άδεια παρά ποτέ, πιο στεναχωρημένη παρά ποτέ, συνειδητοποιώντας το μέγεθος της ήττας μου.τους επτά διαβόλους του συστήματος που κατηγορούσα, τους είχα αφήσει να μπουν μέσα μου και να με κατασπαράξουν.κι έδωσα το λόγο μου πως θα προσπαθήσω να μην το ξαναεπιτρέψω.πως αν ένα παιχνίδι είναι στραβό, δεν μπορείς να το πολεμήσεις παρά αλλάζοντας το παιχνίδι.και για να αλλάξεις παιχνίδι, πρέπει να αλλάξεις πρώτα ο ίδιος τους όρους που βλέπεις τα πράγματα.γιατί μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα να βρεις το δρόμο για το μοναδικό αστέρι σου, τον προορισμό σου.

O_fe_λι_a

Taking the study of perception as his point of departure, Merleau-Ponty was led to recognize that one's own body (le corps propre) is not only a thing, a potential object of study for science, but is also a permanent condition of experience, a constituent of the perceptual openness to the world. He therefore underlines the fact that there is an inherence of consciousness and of the body of which the analysis of perception should take account. The primacy of perception signifies a primacy of experience, so to speak, insofar as perception becomes an active and constitutive dimension.

Merleau-Ponty demonstrates a corporeity of consciousness as much as an intentionality of the body, and so stands in contrast with the dualist ontology of mind and body in René Descartes, a philosopher to whom Merleau-Ponty continually returned, despite the important differences that separate them. In the Phenomenology of Perception Merleau-Ponty wrote: “Insofar as I have hands, feet; a body, I sustain around me intentions which are not dependent on my decisions and which affect my surroundings in a way that I do not choose” (1962, p. 440).

The question concerning corporeity connects also with Merleau-Ponty's reflections on space (l'espace) and the primacy of the dimension of depth (la profondeur) as implied in the notion of being in the world (être au monde; to echo Heidegger's In-der-Welt-sein) and of one's own body (le corps propre).

http://en.wikipedia.org/wiki/Merleau-ponty

Edward Leonov Ave.

ευγενής είναι εκείνος που αναγνωρίζει πως η γενεαλογία του είναι η ευτυχής προσωπική επιλογή που καθορίζει τους παραδειγματικούς άξονες των λόγων του.

στο σινεμά της ζωής

υπάρχουν δύο φωνές:μία που κραυγάζει "ζήσε" για να πεθάνεις,
και μία που ψιθυρίζει "πέθανε" για να ζήσεις.ποιά θα ακούσεις;

Γραφείο Μεταφορών "Η Κασσάνδρα"

Joe Purdy » REM from The Voice Project on Vimeo.

"Πουθενά δεν γίνεται πιο εμφανές πως η νίκη της βίας επί της δύναμης στρέφεται εναντίον του εαυτού της απ'ό,τι στη χρήση του τρόμου για τη διατήρηση της κυριαρχίας, πρακτική που για τις αλλόκοτες επιτυχίες και τις τελικές αποτυχίες της γνωρίζουμε ίσως περισσότερα απο οποιαδήποτε προηγούμενη γενιά.Η τρομοκρατία δεν είναι το ίδιο πράγμα με τη βία' είναι μάλλον η μορφή διακυβέρνησης που γεννιέται όταν η βία, έχοντας καταστρέψει όλη τη δύναμη, δεν παραιτείται αλλά, αντίθετα, διατηρεί πλήρως τον έλεγχο.Εχει συχνά παρατηρηθεί ότι η αποτελεσματικότητα της τρομοκρατίας εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά απο το βαθμό κοινωνικής ατομοποίησης.Κάθε μορφή οργανωμένης αντίστασης πρέπει να εξαφανιστεί προτού η τρομοκρατία αφεθεί να ξεσπάσει σ'όλη της την ένταση.Αυτή η ατομοποίηση-εξωφρενικά άχρωμος ακαδημαϊκός όρος δεδομένης της φρίκης που υποδηλώνει-διατηρείται και επιτείνεται μέσα απο την πανταχού παρουσία του πληροφοριοδότη, ο οποίος μπορεί κυριολεκτικά να βρίσκεται παντού διότι δεν είναι πια απλώς ένας επαγγελματίας πράκτορας που πληρώνεται απο την αστυνομία, αλλά εν δυνάμει κάθε άτομο με το οποίο έρχεται κανείς σε επαφή.Πώς εγκαθιδρύεται ένα τέτοιο πλήρως ανεπτυγμένο αστυνομικό κράτος και πώς λειτουργεί-ή, μάλλον, πώς τίποτα δεν λειτουργεί εκεί όπου αυτό επικρατεί-, μπορούμε τώρα να το μάθουμε απο το βιβλίο του Αλεξάντερ Σολζενίτσιν Ο πρώτος κύκλος, το οποίο μάλλον θα παραμείνει ένα απο τα λογοτεχνικά αριστουργήματα του εικοστού αιώνα και σίγουρα περιέχει την καλύτερη τεκμηρίωση που υπάρχει σχετικά με το σταλινικό καθεστώς.Η καθοριστική διαφορά ανάμεσα στην ολοκληρωτικού τύπου κυριαρχία, που βασίζεται στην τρομοκρατία, και στις τυραννίες και τις δικτατορίες, που εγκαθιδρύονται δια της βίας, είναι ότι η πρώτη στρέφεται όχι μόνο εναντίον των φίλων και υποστηρικτών της, φοβούμενη κάθε δύναμη, αλλά ακόμη και τη δύναμη των φίλων της.Το αποκορύφωμα της τρομοκρατίας επέρχεται όταν το αστυνομικό κράτος αρχίζει να καταβροχθίζει τα παιδιά του, όταν ο χθεσινός εκτελεστής γίνεται το σημερινό θύμα.Και αυτή είναι επίσης η στιγμή που η δύναμη εξαφανίζεται εντελώς.Υπάρχουν σήμερα πάμπολλες ευλογοφανείς εξηγήσεις της αποσταλινοποίησης της Ρωσίας-καμμιά δεν είναι πιστεύω, τόσο ακαταμάχητη όσο εκείνη που παραπέμπει στη συνειδητοποίηση απο τους ίδιους τους σταλινικούς αξιωματούχους ότι η συνέχιση του καθεστώτος θα οδηγούσε, όχι σε μια εξέγερση, εναντίον της οποίας η τρομοκρατία είναι πράγματι η καλύτερη εγγύηση, αλλά σε παράλυση ολόκληρης της χώρας"

[Χ.Άρεντ, Περί βίας, σ.117]


Οι απαραίτητες συνεκδοχικές αντικαταστάσεις για την προσαρμογή του κειμένου στη σημερινή παγκόσμια/προσωπική πραγματικότητα ας γίνουν απ' όποιον θέλει να δει.Ποιός το περίμενε οτι ο Διαφωτισμός θα κινδύνευε να ολοκληρωθεί στην κυριολεξία του:σε μια υπέροχη μεγάλη λάμψη.

ξεσκονίζοντας

"From Baudelaire's essay on Pierre Dupont:'We had been waiting so many years for some solid, real poetry!Whatever the party to which one belongs, whatever the prejudices one has inherited, it is impossible not to be moved by the sight of that sickly throng breathing the dust of the workshops, swallowing lint, becoming saturated with white lead, mercury, and all the poisons necessary to the creation of masterpieces, sleeping among vermin in the heart of districts where the humblest and greatest virtues live side by side with the most hardened vices and with the dregs from prisons.That sighing and languishing throng to which the earth owes its marvels, which feels flowing in its veins an ardent red blood, which looks long and sadly at the sunshine and shade of the great parks and, for its only comfort and consolation, bawls at the top of its voice its song of salvation:Let us love one another...'-'There will come a time when the accents of this workingman's Marseillaise will circulate like a Masonic password, and when the exiled, the abandoned, and the lost, whether under the devouring tropical sky or in the snowy wilderness, will be able to say, 'I have nothing more to fear-I am in France!'as he hears this virile melody perfume the air with its primordial fragrance:'Nous dont la lampe le matin/Au clairon du coq se rallume,/Nous tous qu'un salaire incertain/Ramene avant l'aube a l'enclume...'-On the "Chant des ouvriers":'When I heard that wonderful cry of melancholy and sorrow, I was awed and moved.'Cited in Maxime Leroy, Les Premiers Amis francais de Wagner (Paris 1925), pp.51-53."

[W.Benjamin, The Arcades Project, d Literary History, Hugo_ p.755]

βιβλιογραφία

deus ex-machina_talking to my compUter

και θα είσαι ο θεός μου
και θα είμαι η συνείδησή σου


και θα σου δίνω το λόγο μου
και θα μου δίνεις το γινόμενό του


και θα βλέπω σε σένα τη δυνατότητα
και θα βλέπεις σε μένα την ισχύ

μόρτες

βροτός:"θνητός, φθαρτός", ως ουσ."άνθρωπος", άμβροτος "αθάνατος", αμφιβρότη (ασπίς), η ¨η καλύπτουσα ολόγυρα (περιβάλλουσα) τον θνητόν, βροτήσιος (βροτοτήσιος) "ο εις τους βροτούς ανήκων, ανθρώπινος", βρότεος και βρότειος=ωσ.:εκ του μβροτός (αντί μρατός=αρχ.ινδ.mrtah=νεκρός, αρμ. mard=άνθρωπος, pb.lat.mortuus, αρχ.εκκλ.σλαβ.mrotvo=νεκρός' το ρο είναι αιολισμός;) μεταπτ.τύπος αρχ.ινδ. martah=άνθρωπος=ελλ.μορτός "άνθρωπος, θνητός" Ησυχ.:ρ.mer-=αποθνήσκειν (φθείρεσθαι) εν τοις: αρχ.ινδ.marate, mriyate=αποθνήσκει, λατ.morior=αποθνήσκω.