We are so fascinated by the classical idea of intellectual adequation that painting's mute "thought" sometimes leaves us with the impression of a vain swirl of significations, a paralyzed or miscarried utterance. And if one answers that no thought ever detaches itself completely from a sustaining support; that the sole privilege of speaking thought is to have rendered its own support manageable; that the figurations of literature and philosophy are no more settled than those of painting and are no more capable of being accumulated into a stable treasure; that even science learns to recognize a zone of the "fundamental," peopled with dense, open, rent beings of which an exhaustive treatment is out of the question—like the cyberneticians' "aesthetic information" or mathematico-physical "groups of operations"; that, in the end, we are never in a position to take stock of everything objectively or to think of progress in itself; and that the whole of human history is, in a certain sense, stationary: What, says the understanding, like [Stendhal's]Lamiel, is that all there is to it? Is this the highest point of reason, to realize that the soil beneath our feet is shifting, to pompously call "interrogation" what is only a persistent state of stupor, to call "research" or "quest" what is only trudging in a circle, to call "Being" that which never fully is?
But this disappointment issues from that spurious fantasy which claims for itself a positivity capable of making up for its own emptiness. It is the regret of not being everything, and a rather groundless regret at that. For if we cannot establish a hierarchy of civilizations or speak of progress—neither in painting nor even elsewhere—it is not because some fate impedes us; it is, rather, because the very first painting in some sense went to the farthest reach of the future. If no painting completes painting, if no work is itself ever absolutely completed, still, each creation changes, alters, clarifies, deepens, confirms, exalts, re-creates, or creates by anticipation all the others. If creations are not
permanent acquisitions, it is not just that, like all things, they pass away: it is also that they have almost their entire lives before them.
[Merleau-Ponty, Eye and mind, 1965]
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
12 comments:
Μ' αυτά και μ' αυτά βγήκα στη σκέψη του αιώνια άλυτου μυστηρίου, τι γίνονται οι ήρωες μετά το τέλος. Πώς θα μπορούσε κανείς να διακόψει, με το "τέλος" ενός έργου (ακόμα κι αν είναι δκό του), την πορεία των οντοτήτων που το ίδιο δημιούργησε; Αδύνατον. Όμως εγώ πονάω στη σκέψη ότι οι αγαπημένοι μου ήρωες θα μπορουσαν να γίνουν, σε μια στροφή της ζωής τους, αχρείοι.
Τελικά, πράγματι, "ολοκληρωμένο" δεν νοείται, όταν αυτό θα πρέπει να ολοκληρωθεί από μη ολοκληρωμένα όντα και μάλιστα στη διάρκεια μιας παρατήρησης. Η μοίρα του ατελούς είναι να πορεύεται ατελώς.
Καλημέρα Χριστινάκι!
σ'αυτή τη σκέψη πάνω σκέφτομαι
πόσο σχετικό είναι αυτό το "δικό μου" για τους ήρωες,το έργο, μην πω και για την ίδια την ύπαρξή μας
πάλι στα σκληρά πέσαμε :-))
xxxxx
Το 'ξερα, όταν το 'γραφα αυτό, ότι υπήρχε ο κίνδυνος να φτάσουμε να μιλάμε και πάλι για τα δανεικά.
(Ξέρεις τι λένε, ε; Μια φορά στα σκληρά, για πάντα στα σκληρότερα.) :)
http://thecybercadesproject.blogspot.com/2008/07/deleuze-note.html
χαχαχα
ποιός ξέρει-πάμε και βλέπουμε!
Καλά λοιπόν... Πάμε. ;)
Εδώ λέμε δεν έχουμε δικό μας σώμα. Έργο θα 'χουμε;
Και με την ευκαιρία, αν δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ιδιοκτησία ύπαρξης, σε ποιον αναφερόμαστε, άραγε, μιλώντας επί προσωπικού; :)))
όλα αυτά, ανοίκουν στ'άλυτα.για μένα, ισχύει ότι είμαστε διαρκώς οι άλλοι, κι αυτό που μας διακρίνει είναι ο τρόπος.ο ιδιαίτερος τρόπος να είμαστε οι άλλοι.
δυναμικές διεργασίες!
χχχ
(πιο εκφραστική ανορθογραφία δεν έχει υπάρξει!)
χα χα
συμφωνώ.Η ανορθογραφία σου είναι ποιητικότατη. (Εννοείς, φαντάζομαι, ότι "ζουν" μέσα στ' άλυτα.)
Ολόκληροι, ωστόσο, δεν νομίζω ότι είμαστε ούτε εμείς ούτε οι άλλοι. Αν είμαστε πράγματι κάτι, αυτό είναι η σχέσεις μας με όλα. (Αυτό κι αν είναι δυναμική διεργασία.)
τρόπος=σχέση
αυτό το ανάμεσα
καλημέρα γλυκιά χαρντκορίλα!
χχχχχχχ
http://thecybercadesproject.blogspot.com/2010_11_01_archive.html
http://rakis1.wordpress.com/2012/01/03/maurice-merleau-ponty/
Post a Comment