η αποθήκη

η αποθήκη  επικοινωνεί με την κουζίνα, στο παλιό χωριάτικο σπίτι στο νησί. το natural history ψυγείουμ που λέγαμε, βρίσκεται στην είσοδό της και αυτή τη φορά το προσπέρασα για να ασχοληθώ με την τακτοποίηση του υπόλοιπου χώρου. έπιασα να φτιάχνω με ζήλο υπαρξιακό. στο μεγάλο ντουλάπι  ήταν βαλμένα σε ράφια: μηχανήματα από ραδιοφωνικό σταθμό, μπουκάλια με ελαιόλαδο, αναψυκτικά, οινοπνεύματα, ληγμένα αντηλιακά, κάτι υδραυλικά χρησιμοποιημένα. στο συρτάρι, καλώδια, μισά φις, εργαλεία, τράπουλα, διάφορα σουβενίρ, κονσέρβες. από πάνω, παλιά ρούχα για πατσαβουρόπανα,τζίβα, μικροπράγματα. παραδίπλα καφάσια, εργαλεία, θαλάσσιο στρώμα, κι άλλα ακατάλληπτα.
η διαδικασία: "διερεύνηση, απόφαση (καθάρισμα ή πέταγμα), ταξινόμηση".
γέμισα πέντε σακούλες σκουπιδιών, διαπιστώνοντας και πάλι πως τα άχρηστα έχουν ταλέντο στο να κρύβονται ανάμεσα στα χρήσιμα, και πως όταν δεν ξέρεις τι έχεις είναι σαν να μην το έχεις. έτσι έφτασα μέχρι το πλυντήριο, που είναι το όριο της μάνας μου-μέχρι εκεί φτάνει, στο βάθος της αποθήκης δεν πάει γιατί φοβάται μη δει κανένα ποντίκι. κι έτσι ακολουθεί την τακτική να εκσφενδονίζει από μακρύτερα ό,τι δεν της πολυχρειάζεται προς τα εκεί. φυσικά με το που πάει κάτι εκεί, δεν πρόκειται ν' ανασυρθεί και να χρησιμοποιηθεί ποτέ ξανά. και naturally, η συσσωρευμένη σαβούρα είναι ότι πρέπει για τα μισητά της τρωκτικά.
οφείλω να ομολογήσω πως το  χάος έχει και μια γοητεία.τα αντικείμενα φθαρμένα κι απαλλαγμένα απ΄τη χρήση τους, διαλυμένα το ένα μέσα στο άλλο, μοιάζει όσο χάνουν το όνομά τους να ανακινούν όλο και περισσότερα συναισθήματα. ένας μακρύς στρατιωτικός σαπισμένος σάκος με προπολεμικά ράντζα εκστρατείας εντός του- τα κανιά τους διπλωμένα και ροκανισμένα- ριγμένος λοξά, ανάμεσα σε πετρωμένα υλικά από την ανακατασκευή του σπιτιού 25 χρόνια πριν, δυό μεγάλα φελιζόλ από κάποια πεταμένη συσκευασία, κατοικία εντέλει τελευταία ενός μικρού ποντικού που βρήκα μουμιοποιημένο λίγο πιο κει. σίτες, μπακίρια κι άλλα πολλά.
όλα αυτά απέμεινα να τα κοιτάω, μετρώντας τις δυνάμεις μου για το αν θα μπορούσα να τα κουβαλήσω έξω. η μάνα μου με κοίταξε από την πόρτα. η συνηθισμένη της ατάκα είναι "μην μου τα πετάξεις όλα, σε ξέρω". εκείνη τη μέρα πρόσθεσε την αυτοκριτική της "καθαρίζεις αλλά έτσι θα τα ξανακάνω", για να καταλήξει με κάποια απολογητική διάθεση ότι θα φέρει εργάτη να πετάξει τα βαριά από 'κει πίσω γιατί θα ήταν επικίνδυνο για μένα. όπως κι έκανε.ποιοτικό άλμα στη σχέση μας. α ρε μάνα. α ρε κάλλιστε κόσμε.