καλημέρα-πολύ ωραία το πλέξατε και τόσο εύστοχα που σχεδόν θα πιστέψω πως η διαφεύγουσα lalangue μπορεί και να μιλιέται apres tous! βέβαια υπάρχουν κι άλλες ερμηνείες, αλλά με μεταφράσατε εξαιρετικά, φωτίζοντας και παραπέρα. στο 3., ως screen θα μπορούσατε να δείτε και την οθόνη του υπολογιστή. στο 2., τα αγκάθια είναι οι λευκές λωρίδες -αυτές προστατεύουν από... 1-2-3, περί φωτός ο λόγος (και διαλεκτικής με τη σκιά φυσικά)
ο τίτλος εμπνευσμένος από ένα πεντάχρονο ποιητή που είχε αναφωνήσει "ναι, είμαι πια σίγουρος:δεν υπάρχει σκούρο άσπρο"
Παρά την εξάχρονη - γυμνασιακή - μαθητεία μου στην γαλλική και την δωδεκάχρονη στην αγγλική, χρειάζομαι τον μεταφραστή της Google για να επινοήσω λέξη - λέξη μια κάποια μετάφραση. Υποθέστε, λοιπόν, πως κατανοώ τα κείμενα εκ των προτέρων, δίχως βέβαια να υποθέσετε πως αυτό, επιπροσθέτως, ισχύει :-)
Όσον αφορά τα κείμενα στα ελληνικά… όπως αυτό του «τάξεις και ηθική» αλλά και όλα τ' άλλα(και τις όποιες από κοινού κατανοήσεις των ομόγλωσσων) έχω να σας πω – στα ελληνικά επίσης – πως μάλλον αρνούμαι να κατανοήσω την έννοια «κοινός λόγος» μια και μέσω ακριβώς αυτού του κοινού λόγου, μου δίνεται αυτή η δυνατότητα της παντελούς άρνησής του. Η παντελής άρνηση της από κοινού κατανόησης, είναι το μόνο από κοινού κατανοητό! Ηθικά μιλώντας: Οφείλουμε να σεβόμαστε το αλλοπρόσαλλο αλλιώς αξίζουμε για σκότωμα δίχως ενδοιασμούς, μια και αυτό κάνουμε κι εμείς.
Θα μπορούσε ο καθένας να έχει την εξής συνείδηση [αλλά δεν με νοιάζει ο καθένας, απλώς είναι σχήμα λόγου – σχήμα «κοινού λόγου» - με νοιάζει ο κάθε συνομιλητής μου, κι ας βρίσκεται χιλιάδες χρόνια πριν ή μετά από μένα, που δεν με ξέρω, ούτε θέλω να μάθω «ποιος» είμαι (κάτι τέτοιο θα ήταν ακραία μεταφυσική]): Είμαι το Είναι της σκιάς που δεν είναι η δική μου, αλλά αυτή που σχεδιάζω με πινέλο τον «εαυτό» μου. Κάθε φορά. Όλα είναι μέσα για παιχνίδι (εσείς το έχετε πει) και το αποτέλεσμα είναι η «νέα πάντα γλώσσα». Τίποτα εκ των προτέρων.
Θα μου πείτε ίσως (όχι, ενδεχομένως, εσείς): Μα… πώς τολμάς και αρθρώνεις λόγο, αφού δεν αποδέχεσαι τον «κοινό λόγο»; Το να μην αποδέχομαι όμως την όποια ερμηνεία της όποιας χρωματικής κηλίδας, δεν σημαίνει πως δεν μ’ αρέσει να σκαρώνω χρωματικές κηλίδες και να τις διαμορφώνω βάσει της όρασης. Χαίρομαι την όρασή μου (τις αισθήσεις μου) δίχως να χρειάζεται να κατανοώ τα μέρη τους με αυτόν ή τον άλλο τρόπο. Γι’ αυτό και βαριέμαι την τέχνη που οφείλεις – πριν απ’ όλα - να την κατανοήσεις, προκειμένου να την προσλάβεις. Πρέπει να δεις «το νόημά της», αυτό είναι το «σημαντικό», ενώ η ίδια, είναι περιττή. Η νοησιαρχία επί των αισθήσεων είναι η ίδια βαρβαρότητα με την αισθησιαρχία επί της νόησης.
Μάλλον το ελεύθερο παιχνίδι ανάμεσά τους, βρίσκεται ανάμεσα στις εξ-ουσίες…
αγαπητέ ανώνυμοι συμπαθάτε με για την συνήθεια που έχω να "κολλάω" συνδέσμους κάτω από τις αναρτήσεις μου.τα κείμενα αυτά δεν τα έβαλα για να σας ταλαιπωρήσω με την ανάγνωσή τους, όσο για να θυμάμαι εγώ ιδέες που μου φαίνονται σχετικές με το θέμα μου.
περί του "κοινού λόγου", κι εδώ υπάρχουν πολλές προσεγγίσεις, συμπαθώ εκείνη του Ηράκλειτου, και μια (αυθαίρετα παραθέτω) άλλη του Ντερριντά, που λέει "il n'y a pas hors du texte". αλλά πρόκειται νομίζω για μια αφαίρεση που δεν μπορεί κανείς να προσλάβει άμεσα (όπως γνωρίζουμε ότι υπάρχει γλώσσα , από το επιφαινόμενο της ομιλίας, έτσι και με τον κοινό λόγο) η ολοκληρωτική απόρριψη του sensus communis θα μας έφερνε και στο αδιέξοδο κάθε απόπειρας επικοινωνίας.και είναι καλύτερα να μιλάμε, παρά να μην μιλάμε.έτσι δεν είναι;τουλάχιστον εδώ, στην περίπτωσή μας έτσι φαίνεται. για την ολόψυχη πρόσληψη του έργου τέχνης -και της ζωής εν γένη- θα συμφωνήσω.θα σας παρέπεμπα και σε μια προηγούμενη ανάρτηση (merleau-ponty eye and mind) αλλά δεν θέλω να σας κουράσω. περί επινόησης εκ νέου κάθε φορά ταυτότητας, θα μου επιτρέψετε κάποιες αντιρρήσεις.αλλά είναι μεγάλο το θέμα.ας πούμε το λιγότερο, πώς γνωρίζετε ότι είσαστε εσείς, αν εσείς είσαστε κάθε φορά τελείως άλλος (και ποιός είναι "εκείνος" που επινοεί;) κάπως βουλησιαρχικό μου φαίνεται αυτό το σχήμα.το περισσότερο, θα ήταν αν μια ασυνεχής οντότητα θα αποτελούσε μια ηθική οντότητα (μάλλον αδύνατον)
τώρα θα ήθελα να σας προσφέρω μια κηλίδα ιριδίζουσα μαζί με τις ευχαριστίες μου για τα σχόλιά σας, που έχουν μεγαλύτερη αξία ακόμα κι από τα στοχαστικά τους περιεχόμενα.
Γι' αυτό πρέπει ν' ακολουθήσουμε τον κοινό λόγο, γιατί το κοινό είναι συμπαντικό. Ενώ όμως ο λόγος είναι κοινός, οι πολλοί ζουν σαν να έχουν μια ιδιαίτερη φρόνηση.
Δεν με κουράζετε. Αντιθέτως. Ελπίζω να μην σας κουράζω εγώ.
Αυτό (το υπέροχο) που είπατε στο τέλος του προτελευταίου σχολίου για την «ξέχωρη αξία των σχολίων από τα στοχαστικά τους περιεχόμενα» προσπαθούσα κι εγώ να ψελλίσω στα δικά μου:-). Δεν εκφράζω πάγιες φιλοσοφικές απόψεις ούτε είμαι υπέρμαχος συγκεκριμένων δομών ή αποδομήσεων. Θέλω να πιστεύω, κι έτσι το βιώνω, πως μπαινοβγαίνω στον όποιο λόγο/στοχασμό χτυπώντας τα παραθυρόφυλλα ώστε να δημιουργούνται ρεύματα αέρα και να διαχέεται ποικιλοτρόπως το φως, τόσο για να προκαλείται δροσιά, όσο και αφορμές για παρατήρηση και έμπνευση. Δίπλα βέβαια στα λουλούδια, υπάρχει και η αναγκαία κοπριά. Δεν θα είχα επικεντρωθεί, ωστόσο, μέσω δύο Ιστολογίων στους Καντ και Βιτγκενστάιν αν δεν είχα εμμονή με τον «κοινό λόγο». «Βλέποντας» ωστόσο την κοινή αντίληψη/κατάχρηση στα περί κοινού λόγου, αισθάνομαι – κάποτε – υποχρεωμένος, σαν από ηθικό καθήκον, να τον απαρνούμαι (εν ονόματι του:-) Μιλώ εξάλλου και εμφορούμενος από το εκάστοτε θυμικό, δίχως να θεωρώ πως κάτι τέτοιο δεν είναι φιλοσοφικά «καθαρό».
Σας ευχαριστώ ειλικρινά τόσο για τον χρόνο που μου διαθέτετε όσο και για τη δυνατότητα που μου δίνετε να τον διαθέτω κι εγώ αφειδώς.
κάπως έτσι συστήνονται οι άνθρωποι και συντονίζουν το μήκος κύματος του διαλόγου.νομίζω δεξιωθήκαμε :-) τα εξαιρετικά σας ιστολόγια τα κοιτάζω σαν παιδί μπροστά από τη βιτρίνα ζαχαροπλαστείου.δεν τα έχω διαβάσει ακόμα, θέλω να τα απολαύσω στο χρόνο που τους ταιριάζει, οπότε τα κρατάω για λίγο παρακάτω-αφού διαβάσω τα άλλα στα οποία έχω ήδη εγγραφεί. την καλησπέρα μου
«Η γλώσσα δεν είναι ούτε μόνο το πεδίο έκφρασης ούτε μόνο το μέσο έκφρασης ούτε μόνο αμφότερα από κοινού. Ποίηση και σκέψη ποτέ δεν χρησιμοποιούν τη γλώσσα μόνο για να τις βοηθά να εκφράζονται· απεναντίας, ποίηση και σκέψη είναι εντός εαυτού το πρωταρχικό, ουσιώδες και γι’ αυτό το έσχατο ομιλείν που η γλώσσα ομιλεί μέσω του ανθρώπου».
Από ένα σημείο και μετά το έργο αυτονομείται (θα υπάρχει οπωσδήποτε καλύτερος όρος) - επιβάλλει τους ρυθμούς του στον ποιητή/δημιουργό (προτιμώ τον όρο «ποιητής» για κάθε είδους δημιουργό γιατί η έννοια της δημιουργίας αφορά τον δήμο, ενώ αυτή της ποίησης υπερβαίνει τον δήμο). Η Μούσα (γλώσσα) ψιθυρίζει στο αυτί του ποιητή. Δεν υπαγορεύει. Το θρόισμα των φύλλων εμπνέει. Δεν υπαγορεύει. Δεν ακούς λέξεις ακούγοντας τον άνεμο στα δέντρα. Δεν ακούς τις λέξεις που γράφεις εμπνεόμενος από τον άνεμο. Εμπνέεσαι από τον άνεμο και γράφεις τις λέξεις. Όταν δίνεις ένα φιλί, δεν κάνεις κάτι που προϋπάρχει. Δεν ανοίγεις ένα συρτάρι και βάζεις μέσα ένα κλειδί. Ένα φιλί μπορεί να τα εμπεριέχει όλα.
Πώς θα ζωγράφιζες «το θρόισμα των φύλλων»; Γράφεις «το θρόισμα των φύλλων» σ’ ένα ποίημα. Όποτε γράφει κανείς «το θρόισμα των φύλλων», δεν είναι το ίδιο θρόισμα των φύλλων. Όποτε διαβάζει κανείς «το θρόισμα των φύλλων» κι ας το διαβάζει στο ίδιο ποίημα, δεν είναι τα ίδιο «θρόισμα των φύλλων». Δεν είναι το ίδιο ποίημα.
Το «θρόισμα των φύλλων» είναι πάντα εκεί. Εδώ. Ποιος και πώς το ακούει; Ποιος και πώς το «αρθρώνει»; Το «θρόισμα των φύλλων» είναι πάντα εδώ, αλλά πάντα άλλο. Το πρωταρχικό, το ουσιώδες «θρόισμα των φύλλων» δεν είναι πάντα το ίδιο. Η γλώσσα που ομιλεί μέσω του ανθρώπου δεν είναι Μία και πάντα η ίδια. Και ο άνθρωπος δεν είναι πάντα ένας και ο ίδιος.
Η συνείδηση οφείλει να είναι μία, διότι αν δεν ήταν δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί καμία μεταμόρφωση. Η αλλαγή επιτυγχάνεται μόνο μέσω της συνείδησης της ομοιότητας. Αν δεν είναι συνειδητό το «αυτό» δεν μπορεί να είναι συνειδητό το «άλλο» του. Κάθε Άλλο είναι μόνο του Ιδίου. Όσοι ασχολούνται μόνο με το Άλλο, αγνοώντας «ηθελημένα» το Ίδιο, ουσιαστικά ασχολούνται με το ίδιο. Όσοι «σπάνε» τη φόρμα, ασχολούνται μόνο με «τη φόρμα που σπάνε». Η φόρμα τους έχει μέσα της κι εκείνοι την έχουν έξω τους – όπως λέγαμε. Όσοι έχουν τη φόρμα μέσα τους κι η φόρμα τους έχει μέσα της, τότε προκύπτει το άπειρο μεταξύ της φόρμας και του ποιητή της.
Υγ. ελπίζω να με συγχωρείτε για το θράσος να σας γράφω τόσα. Αν τα σχόλια υπερβαίνουν τα όποια όρια της όποιας ανάρτησης και διαπράττουν αισθητική ύβρη, θα χαρώ πολύ αν τα διαγράψετε. Σας γράφω ελεύθερα με την προϋπόθεση πως ελεύθερα κι εσείς δέχεστε ή δεν δέχεστε το οτιδήποτε. Σας τα γράφω αυτά γιατί κάποιες φορές σχόλια που γίνονται στις δικές μου αναρτήσεις «βαραίνουν» ή «αλλοιώνουν» μια προϋπάρχουσα κατάσταση, αλλά εγώ δεν σβήνω παρά μόνο δικά μου σχόλια ή και ολόκληρες αναρτήσεις. Αλλά αυτό ίσως να είναι ελάττωμά μου.
κάθε άλλο,θα έλεγα δε όσο πιο ποιητικά, τόσο καλύτερα :-) η αλήθεια είναι πως το μπλογκ το ξεκίνησα ως προσωπικό ημερολόγιο, να καταγράφω όσα φοβάμαι ότι θα χαθούν απ'τη μνήμη μου.και με τα χρόνια μου φαίνεται ότι σκάρωσα το αίνιγμα της ζωής μου-λίγοι αποπειρώνται να με βοηθήσουν στη διαύγασή του, και για αυτούς τους τολμηρούς που στέκονται στο σταυροδρόμι μου, έχω πάντα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ :-) τα μόνα σχόλια που με βαραίνουν είναι τα κακόβουλα.αλλά ευτυχώς αυτά είναι σπανιότατα. να εκφράζεστε λοιπόν όπως επιθυμείτε. την καλησπέρα μου
16 comments:
1.το Άλλο του αχινού
2.de fence
3.projected shadow may appear bigger on the screen
black ivory
1.σβηστός αχινός δίχως άμυνα
2.τ’ αγκάθια του παρατάσσονται σε τόνους θαλασσί
3. το προβαλλόμενο Άλλο σκιάζει περισσότερο την κοντινότερη προς αυτό οθόνη
καλημέρα-πολύ ωραία το πλέξατε και τόσο εύστοχα που σχεδόν θα πιστέψω πως η διαφεύγουσα lalangue μπορεί και να μιλιέται apres tous!
βέβαια υπάρχουν κι άλλες ερμηνείες, αλλά με μεταφράσατε εξαιρετικά, φωτίζοντας και παραπέρα.
στο 3., ως screen θα μπορούσατε να δείτε και την οθόνη του υπολογιστή.
στο 2., τα αγκάθια είναι οι λευκές λωρίδες -αυτές προστατεύουν από...
1-2-3, περί φωτός ο λόγος (και διαλεκτικής με τη σκιά φυσικά)
ο τίτλος εμπνευσμένος από ένα πεντάχρονο ποιητή που είχε αναφωνήσει "ναι, είμαι πια σίγουρος:δεν υπάρχει σκούρο άσπρο"
:-)
http://www.google.gr/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=1&ved=0CFcQFjAA&url=http%3A%2F%2Fhosting.umons.ac.be%2Fmdc2011%2Fupload%255C739.pdf&ei=1pgHULWALpTB0gX-odSEBQ&usg=AFQjCNFVDQMpg3GG6BIqLNlkXoxCiANZyw&sig2=eRDTtPtrm54OednkTptXPw
http://takseis-ithikh.blogspot.gr/2012/07/fredric-jameson-t.html
Παρά την εξάχρονη - γυμνασιακή - μαθητεία μου στην γαλλική και την δωδεκάχρονη στην αγγλική, χρειάζομαι τον μεταφραστή της Google για να επινοήσω λέξη - λέξη μια κάποια μετάφραση. Υποθέστε, λοιπόν, πως κατανοώ τα κείμενα εκ των προτέρων, δίχως βέβαια να υποθέσετε πως αυτό, επιπροσθέτως, ισχύει :-)
Όσον αφορά τα κείμενα στα ελληνικά… όπως αυτό του «τάξεις και ηθική» αλλά και όλα τ' άλλα(και τις όποιες από κοινού κατανοήσεις των ομόγλωσσων) έχω να σας πω – στα ελληνικά επίσης – πως μάλλον αρνούμαι να κατανοήσω την έννοια «κοινός λόγος» μια και μέσω ακριβώς αυτού του κοινού λόγου, μου δίνεται αυτή η δυνατότητα της παντελούς άρνησής του. Η παντελής άρνηση της από κοινού κατανόησης, είναι το μόνο από κοινού κατανοητό! Ηθικά μιλώντας: Οφείλουμε να σεβόμαστε το αλλοπρόσαλλο αλλιώς αξίζουμε για σκότωμα δίχως ενδοιασμούς, μια και αυτό κάνουμε κι εμείς.
Θα μπορούσε ο καθένας να έχει την εξής συνείδηση [αλλά δεν με νοιάζει ο καθένας, απλώς είναι σχήμα λόγου – σχήμα «κοινού λόγου» - με νοιάζει ο κάθε συνομιλητής μου, κι ας βρίσκεται χιλιάδες χρόνια πριν ή μετά από μένα, που δεν με ξέρω, ούτε θέλω να μάθω «ποιος» είμαι (κάτι τέτοιο θα ήταν ακραία μεταφυσική]): Είμαι το Είναι της σκιάς που δεν είναι η δική μου, αλλά αυτή που σχεδιάζω με πινέλο τον «εαυτό» μου. Κάθε φορά. Όλα είναι μέσα για παιχνίδι (εσείς το έχετε πει) και το αποτέλεσμα είναι η «νέα πάντα γλώσσα». Τίποτα εκ των προτέρων.
Θα μου πείτε ίσως (όχι, ενδεχομένως, εσείς): Μα… πώς τολμάς και αρθρώνεις λόγο, αφού δεν αποδέχεσαι τον «κοινό λόγο»; Το να μην αποδέχομαι όμως την όποια ερμηνεία της όποιας χρωματικής κηλίδας, δεν σημαίνει πως δεν μ’ αρέσει να σκαρώνω χρωματικές κηλίδες και να τις διαμορφώνω βάσει της όρασης. Χαίρομαι την όρασή μου (τις αισθήσεις μου) δίχως να χρειάζεται να κατανοώ τα μέρη τους με αυτόν ή τον άλλο τρόπο. Γι’ αυτό και βαριέμαι την τέχνη που οφείλεις – πριν απ’ όλα - να την κατανοήσεις, προκειμένου να την προσλάβεις. Πρέπει να δεις «το νόημά της», αυτό είναι το «σημαντικό», ενώ η ίδια, είναι περιττή. Η νοησιαρχία επί των αισθήσεων είναι η ίδια βαρβαρότητα με την αισθησιαρχία επί της νόησης.
Μάλλον το ελεύθερο παιχνίδι ανάμεσά τους, βρίσκεται ανάμεσα στις εξ-ουσίες…
αγαπητέ ανώνυμοι
συμπαθάτε με για την συνήθεια που έχω να "κολλάω" συνδέσμους κάτω από τις αναρτήσεις μου.τα κείμενα αυτά δεν τα έβαλα για να σας ταλαιπωρήσω με την ανάγνωσή τους, όσο για να θυμάμαι εγώ ιδέες που μου φαίνονται σχετικές με το θέμα μου.
περί του "κοινού λόγου", κι εδώ υπάρχουν πολλές προσεγγίσεις, συμπαθώ εκείνη του Ηράκλειτου,
και μια (αυθαίρετα παραθέτω) άλλη του Ντερριντά, που λέει "il n'y a pas hors du texte".
αλλά πρόκειται νομίζω για μια αφαίρεση που δεν μπορεί κανείς να προσλάβει άμεσα (όπως γνωρίζουμε ότι υπάρχει γλώσσα , από το επιφαινόμενο της ομιλίας, έτσι και με τον κοινό λόγο)
η ολοκληρωτική απόρριψη του sensus communis θα μας έφερνε και στο αδιέξοδο κάθε απόπειρας επικοινωνίας.και είναι καλύτερα να μιλάμε, παρά να μην μιλάμε.έτσι δεν είναι;τουλάχιστον εδώ, στην περίπτωσή μας έτσι φαίνεται.
για την ολόψυχη πρόσληψη του έργου τέχνης -και της ζωής εν γένη- θα συμφωνήσω.θα σας παρέπεμπα και σε μια προηγούμενη ανάρτηση (merleau-ponty eye and mind) αλλά δεν θέλω να σας κουράσω.
περί επινόησης εκ νέου κάθε φορά ταυτότητας, θα μου επιτρέψετε κάποιες αντιρρήσεις.αλλά είναι μεγάλο το θέμα.ας πούμε το λιγότερο, πώς γνωρίζετε ότι είσαστε εσείς, αν εσείς είσαστε κάθε φορά τελείως άλλος (και ποιός είναι "εκείνος" που επινοεί;) κάπως βουλησιαρχικό μου φαίνεται αυτό το σχήμα.το περισσότερο, θα ήταν αν μια ασυνεχής οντότητα θα αποτελούσε μια ηθική οντότητα (μάλλον αδύνατον)
τώρα θα ήθελα να σας προσφέρω μια κηλίδα ιριδίζουσα μαζί με τις ευχαριστίες μου για τα σχόλιά σας, που έχουν μεγαλύτερη αξία ακόμα κι από τα στοχαστικά τους περιεχόμενα.
Γι' αυτό πρέπει ν' ακολουθήσουμε τον κοινό λόγο, γιατί το κοινό είναι συμπαντικό. Ενώ όμως ο λόγος είναι κοινός, οι πολλοί ζουν σαν να έχουν μια ιδιαίτερη φρόνηση.
http://www.mikrosapoplous.gr/heracletus/heracletus1.html
Δεν με κουράζετε. Αντιθέτως. Ελπίζω να μην σας κουράζω εγώ.
Αυτό (το υπέροχο) που είπατε στο τέλος του προτελευταίου σχολίου για την «ξέχωρη αξία των σχολίων από τα στοχαστικά τους περιεχόμενα» προσπαθούσα κι εγώ να ψελλίσω στα δικά μου:-). Δεν εκφράζω πάγιες φιλοσοφικές απόψεις ούτε είμαι υπέρμαχος συγκεκριμένων δομών ή αποδομήσεων. Θέλω να πιστεύω, κι έτσι το βιώνω, πως μπαινοβγαίνω στον όποιο λόγο/στοχασμό χτυπώντας τα παραθυρόφυλλα ώστε να δημιουργούνται ρεύματα αέρα και να διαχέεται ποικιλοτρόπως το φως, τόσο για να προκαλείται δροσιά, όσο και αφορμές για παρατήρηση και έμπνευση. Δίπλα βέβαια στα λουλούδια, υπάρχει και η αναγκαία κοπριά. Δεν θα είχα επικεντρωθεί, ωστόσο, μέσω δύο Ιστολογίων στους Καντ και Βιτγκενστάιν αν δεν είχα εμμονή με τον «κοινό λόγο». «Βλέποντας» ωστόσο την κοινή αντίληψη/κατάχρηση στα περί κοινού λόγου, αισθάνομαι – κάποτε – υποχρεωμένος, σαν από ηθικό καθήκον, να τον απαρνούμαι (εν ονόματι του:-)
Μιλώ εξάλλου και εμφορούμενος από το εκάστοτε θυμικό, δίχως να θεωρώ πως κάτι τέτοιο δεν είναι φιλοσοφικά «καθαρό».
Σας ευχαριστώ ειλικρινά τόσο για τον χρόνο που μου διαθέτετε όσο και για τη δυνατότητα που μου δίνετε να τον διαθέτω κι εγώ αφειδώς.
κάπως έτσι συστήνονται οι άνθρωποι και συντονίζουν το μήκος κύματος του διαλόγου.νομίζω δεξιωθήκαμε :-)
τα εξαιρετικά σας ιστολόγια τα κοιτάζω σαν παιδί μπροστά από τη βιτρίνα ζαχαροπλαστείου.δεν τα έχω διαβάσει ακόμα, θέλω να τα απολαύσω στο χρόνο που τους ταιριάζει, οπότε τα κρατάω για λίγο παρακάτω-αφού διαβάσω τα άλλα στα οποία έχω ήδη εγγραφεί.
την καλησπέρα μου
http://hegel-platon.blogspot.gr/2012/07/m-heidegger.html
«Η γλώσσα δεν είναι ούτε μόνο το πεδίο έκφρασης ούτε μόνο το μέσο έκφρασης ούτε μόνο αμφότερα από κοινού. Ποίηση και σκέψη ποτέ δεν χρησιμοποιούν τη γλώσσα μόνο για να τις βοηθά να εκφράζονται· απεναντίας, ποίηση και σκέψη είναι εντός εαυτού το πρωταρχικό, ουσιώδες και γι’ αυτό το έσχατο ομιλείν που η γλώσσα ομιλεί μέσω του ανθρώπου».
Από ένα σημείο και μετά το έργο αυτονομείται (θα υπάρχει οπωσδήποτε καλύτερος όρος) - επιβάλλει τους ρυθμούς του στον ποιητή/δημιουργό (προτιμώ τον όρο «ποιητής» για κάθε είδους δημιουργό γιατί η έννοια της δημιουργίας αφορά τον δήμο, ενώ αυτή της ποίησης υπερβαίνει τον δήμο). Η Μούσα (γλώσσα) ψιθυρίζει στο αυτί του ποιητή. Δεν υπαγορεύει. Το θρόισμα των φύλλων εμπνέει. Δεν υπαγορεύει. Δεν ακούς λέξεις ακούγοντας τον άνεμο στα δέντρα. Δεν ακούς τις λέξεις που γράφεις εμπνεόμενος από τον άνεμο. Εμπνέεσαι από τον άνεμο και γράφεις τις λέξεις. Όταν δίνεις ένα φιλί, δεν κάνεις κάτι που προϋπάρχει. Δεν ανοίγεις ένα συρτάρι και βάζεις μέσα ένα κλειδί. Ένα φιλί μπορεί να τα εμπεριέχει όλα.
Πώς θα ζωγράφιζες «το θρόισμα των φύλλων»; Γράφεις «το θρόισμα των φύλλων» σ’ ένα ποίημα. Όποτε γράφει κανείς «το θρόισμα των φύλλων», δεν είναι το ίδιο θρόισμα των φύλλων. Όποτε διαβάζει κανείς «το θρόισμα των φύλλων» κι ας το διαβάζει στο ίδιο ποίημα, δεν είναι τα ίδιο «θρόισμα των φύλλων». Δεν είναι το ίδιο ποίημα.
Το «θρόισμα των φύλλων» είναι πάντα εκεί. Εδώ. Ποιος και πώς το ακούει; Ποιος και πώς το «αρθρώνει»; Το «θρόισμα των φύλλων» είναι πάντα εδώ, αλλά πάντα άλλο. Το πρωταρχικό, το ουσιώδες «θρόισμα των φύλλων» δεν είναι πάντα το ίδιο. Η γλώσσα που ομιλεί μέσω του ανθρώπου δεν είναι Μία και πάντα η ίδια. Και ο άνθρωπος δεν είναι πάντα ένας και ο ίδιος.
Η συνείδηση οφείλει να είναι μία, διότι αν δεν ήταν δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί καμία μεταμόρφωση. Η αλλαγή επιτυγχάνεται μόνο μέσω της συνείδησης της ομοιότητας. Αν δεν είναι συνειδητό το «αυτό» δεν μπορεί να είναι συνειδητό το «άλλο» του. Κάθε Άλλο είναι μόνο του Ιδίου. Όσοι ασχολούνται μόνο με το Άλλο, αγνοώντας «ηθελημένα» το Ίδιο, ουσιαστικά ασχολούνται με το ίδιο. Όσοι «σπάνε» τη φόρμα, ασχολούνται μόνο με «τη φόρμα που σπάνε». Η φόρμα τους έχει μέσα της κι εκείνοι την έχουν έξω τους – όπως λέγαμε. Όσοι έχουν τη φόρμα μέσα τους κι η φόρμα τους έχει μέσα της, τότε προκύπτει το άπειρο μεταξύ της φόρμας και του ποιητή της.
Υγ. ελπίζω να με συγχωρείτε για το θράσος να σας γράφω τόσα. Αν τα σχόλια υπερβαίνουν τα όποια όρια της όποιας ανάρτησης και διαπράττουν αισθητική ύβρη, θα χαρώ πολύ αν τα διαγράψετε. Σας γράφω ελεύθερα με την προϋπόθεση πως ελεύθερα κι εσείς δέχεστε ή δεν δέχεστε το οτιδήποτε. Σας τα γράφω αυτά γιατί κάποιες φορές σχόλια που γίνονται στις δικές μου αναρτήσεις «βαραίνουν» ή «αλλοιώνουν» μια προϋπάρχουσα κατάσταση, αλλά εγώ δεν σβήνω παρά μόνο δικά μου σχόλια ή και ολόκληρες αναρτήσεις. Αλλά αυτό ίσως να είναι ελάττωμά μου.
κάθε άλλο,θα έλεγα δε όσο πιο ποιητικά, τόσο καλύτερα :-)
η αλήθεια είναι πως το μπλογκ το ξεκίνησα ως προσωπικό ημερολόγιο, να καταγράφω όσα φοβάμαι ότι θα χαθούν απ'τη μνήμη μου.και με τα χρόνια μου φαίνεται ότι σκάρωσα το αίνιγμα της ζωής μου-λίγοι αποπειρώνται να με βοηθήσουν στη διαύγασή του, και για αυτούς τους τολμηρούς που στέκονται στο σταυροδρόμι μου, έχω πάντα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ :-)
τα μόνα σχόλια που με βαραίνουν είναι τα κακόβουλα.αλλά ευτυχώς αυτά είναι σπανιότατα.
να εκφράζεστε λοιπόν όπως επιθυμείτε.
την καλησπέρα μου
1.μονηρης
2.τριηρης
3.sangre azul, η μεταγγιση
μερικοι εξ ημων παροτι καθαρομαιοι ερασιτεχνες χρειαζομαστε κοινο.να γυρισεις εκει που σε πρωτογνωρισα.
αυτό το lapsus σου..
θα το σκεφτώ
http://www.youtube.com/watch?v=Al8VQiy5WCw
(απ'το κοινό σου)
δεν βιάζομαι καθόλου τελικά...
no turning back
Post a Comment