συμψηφισμοί

ανάθημα

στις αθώες ζωές που βρήκαν τραγικό τέλος.
θα τις θυμόμαστε.

καλέντα

Μουσικό λύκειο Παλλήνης- σύνολο παραδοσιακής μουσικής "Δώσε θάρρος στο χωριάτη"
Πατινάδα
Παινέματα, παλαιά κάλαντα Κρήτης
Πειράγματα
Η παρέα των γλεντζέδων, τραγούδι Καρπάθου-Κρήτης

visual translations

Chiasmus

Art of Memory

Medieval Christian theology ascertained that there are four Virtues: Fortitude, Justice, Temperance and Prudence. It is Prudence which is important as this was considered to be the place of memoria or memory. Within prudence, medieval scholars included memoria, intelligentia and providentia. Two works were of special significance as they drew excessively on these ideas - Albertus Magnus's De bono (IV, 2) and commentary on the De memoria et reminiscentia, and Thomas Aquinas's Summa Theologiae (H, ii, 49). Rossi[xii] notes that the discussions of memory in Albertus's De bono and the Summa Theologiae of Aquinas are explicitly derived from Aristotelian and pseudo-Ciceronian sources (pseudo in the sense that the Ad Herennium was considered to be by Cicero). Rossi quotes Albertus – “It is natural memory which helps us easily to remember things we have known or done in the past. Artificial memory is that memory which is constructed by means of the arrangement of places and images.' As in all the other arts, perfection in the art of memory is attained naturally, and since in our actions 'we are directed from the past towards the present and the future, and not vice versa', memory is presented, along with intelligence (intelligentia) and providence (providentia) as one of the three components of the virtue of Prudence.

the-quest-for-universal-language 

άπειρη φύση

   

G.B. Memory seals

Ο Giordano Bruno ερμηνεύει το αρχαίο Εν-Παν του Παρμενίδη μέσα στα πλαίσια της πανθεϊστικής υλιστικής μεταφυσικής του, η οποία μεταμορφώνει τη μονοδιάστατη Θεότητα της Χριστιανοσύνης σε πανθεϊστική Φύση. Αποστασιοποιείται από την υπερβατικότητα του Θείου, τον Θεό δημιουργό και το βιβλικό υπερπέραν του Κόσμου. Αντιλαμβάνεται το Θείο στην εγκοσμιότητά του, που ενυπάρχει «ως γονιμοποιός φύση», ως δύναμη εσωτερική μέσα στο «Είναι-Κόσμος». Το Θείο μετουσιώνεται σε Άπειρη Φύση που δρα κοσμικά σε κάθε πεπερασμένο ον. Έτσι, άπειρο και πεπερασμένο συγκροτούν ένα αντιθετικό εννοιολογικό ζεύγος που συμφιλιώνεται αρμονικά και δυναμικά. Αυτό τον Θεό-Άπειρη Φύση τον θεωρεί ως μια ενότητα που υπερβαίνει τις αντιθέσεις και δεν μπορούμε να τον συλλάβουμε με πεπερασμένους προσδιορισμούς, γι΄αυτό η εσώτατη ουσία του είναι αδιάγνωστη (αποφατική θεολογία). Νοείται όμως, ως η ανεξάντλητη και άπειρη εγκόσμια δύναμη, η natura naturans, η οποία διαρκώς μεταβαλλόμενη, διαμορφώνεται και εκφράζεται νομοτελειακά και σκόπιμα ως natura naturata. Η σκέψη του Bruno, ότι η υπερβατικότητα του Θείου δεν μπορεί να συλληφθεί και αναγνωρίζεται μόνο αποφατικά εμπνέεται από τον νεοπλατωνιστή Πλωτίνο. Αυτή η εξομοίωση της ουσίας του Θεού και του Κόσμου είναι μια θεώρηση που εμπνέει την αναγεννησιακή φιλοσοφία της φύσης. Ο μεταφυσικός μυστικισμός του Bruno συνέβαλε αποφασιστικά στην αναβίωση της υλιστικής θεωρίας των αρχαίων ατομικών. Ο Bruno χρησιμοποίησε τον αρχαίο ατομισμό ως μεταφυσικό υπόβαθρο για την πανθεϊστική θεωρία του, η οποία όπως είπαμε, ταύτιζε τον Θεό με τη φύση και τη νομοτέλειά της. Επίσης, επιχειρηματολόγησε υπέρ της ύπαρξης μιας απειρίας κόσμων.

ανοιχτή σκέψη giordano bruno 

αρμονικές χαράξεις

pyramidal Vs. dynamic composition

χίασμα

Έχω οπτικά αντικείµενα επειδή έχω ένα οπτικό πεδίο στο οποίο ο πλούτος (richness)και η καθαρότητα (clarity) είναι σε ισορροπία µεταξύ τους, και επειδή αυτά τα δύο αιτήµατα (demands), καθένα από τα οποία εάν το πάρουµε ξεχωριστά µπορεί να συνεχιστεί στο άπειρο, όταν είναι µαζί (brought together), δηµιουργούν ένα αποκορύφωµα και µια optimum ισορροπία στην αντιληπτική διαδικασία. Κατά τον ίδιο τρόπο, αυτό που ονοµάζω εµπειρία του πράγµατος ή της πραγµατικότητας- όχι µόνο µια πραγµατικότητα- για- την όραση ή για-την αφή, αλλά µια απόλυτη πραγµατικότητα- είναι η πλήρης µου συνύπαρξη µε το φαινόµενο, τη στιγµή που είναι στο µέγιστο της άρθρωσής του, και που τα «δεδοµένα των διαφορετικών αισθήσεων» κατευθύνονται προς αυτόν τον ένα πόλο (ΦΑ 371)

"Το χρώμα στη ζωγραφική:Merleau-Ponty" διπλ.εργασία της Εύη Γραμμάτη, pdf p.14


aura

αλυσίδες

πάει μια δεκαετία που βρέθηκα σ'ένα εργατικό προάστιο της μαδρίτης, να επισκεφτώ τη maru- μια εξηντάχρονη γυναίκα με ύψος βία 1.50 και μπάσα φωνή απ'το τσιγάρο, μακρινή μου συγγενή. ήταν περήφανη για το νεόδμητο διαμέρισμα που στέγαζε την ίδια, την κόρη με το γαμπρό και τον εγγονό της, οικονομίες μιας ζωής δύσκολης που έγιναν τοίχοι, έπιπλα απ'το ικέα και πορσελάνινα μπιμπελό. ένα πρωινό με πήρε απ'το χέρι και μου είπε με τόνο εμπιστευτικό "έλα, πάμε για καφεδάκι με την a., είναι απ'την αργεντινή". κάθε πρωί πριν πάνε για το μεροκάματο, βρισκόντουσαν κι έλεγαν τα δικά τους.συναντήσαμε τη μεσόκοπη γυναίκα που η μοίρα της χώρας της την έστειλε μετανάστρια λίγο πριν τη σύνταξη. θυμάμαι την εικόνα τους, καθισμένες μπροστά απ'τη τζαμαρία του άδειου συνοικιακού καφενείου, να τα λένε σιγανά, η a., να κοιτάει με τα μάτια χαμηλωμένα το φλυτζάνι του ζεστού καφέ πάνω στην κίτρινη φορμάικα. μια εικόνα απώλειας και αλληλεγγύης.
στο πρόσφατο ταξίδι μου στη νέα υόρκη, συχνά με ρώτησαν πώς είναι να ζει κανείς στην κρίση. συχνά μου ξαναήρθε στη μνήμη εκείνη η παλιά εικόνα, τότε που κοίταζα με συμπάθεια και με την ασφάλεια της απόστασης πως σε μας δεν θα συνέβαινε κάτι τέτοιο.

chained