Medieval mnemonics is a technique, a tool for thinking and inventing. In this essay, I would like to suggest how some of the rudiments of mnemonic technique underlie one principle category of the "ornaments of style," etymologia. I will suggest that such "ornaments" were cultivated in the various arts as delightful and useful tools, both for remembering and for further inventing. I will propose that an "ornament of style" be considered the literary equivalent of such other inventional features as page layout in books, and arches and columns in buildings--features often also called decorative or ornamental, and thought now to be neither functional nor essential in art. Jacopo da Varagine (Dominican friar, Bishop of Genoa, and compiler, in the midthirteenth century, of the immensely popular anthology of saints' lives called The Golden Legend) prefaced his account of the life of St. Cecilia with an "etymology" of her name. When Chaucer translated the legend as the tale of the Second Nun, he included the etymology as preface to the story. Evidently he considered it to be an important introduction. Most modern students find it embarassingly "medieval," and far too long. Here it is, translated from the Latin:
Cecilia is as though [quasi] "lily of heaven" [celi lilia] or "way of the blind" [cecis via] or from "heaven" [celo] and "Leah" [lya]. Or "Cecilia" is as though "free of blindness" [cecitate carens]. Or she is named from heaven" [celo] and "leos," that is "people." For she was a "lily of heaven" because of her virgin chastity. Or she is called "lily" because she had the white of purity, the green of conscience, the odor of good fame. She was "way of the blind" because of her teaching by example, "heaven" for her devoted contemplation, "Leah" for her constant business. Or she is called "heaven" because, as Isidore says, the scientists have said that heaven is swift, round, and burning. So also she was swift through her solicitous work, round through her perspecuity, burning through her flaming love. She also was "free of blindness" because of the brilliant light of her wisdom. She was also "heaven of people" [celum + leos] because in her, as in a heaven, people wanting a rolemodel might in a spiritual way gaze upon her sun, moon, and stars, that is the farsightedness of her wisdom, the greatness of her faith, and the variety of her virtues. 5
A grumpy note in modern editions of Chaucer points out that these etymologies are all "false." And indeed they all are, according to modern [page 105] suppositions of what an etymology should be. What we mean when we say these etymologies are "false" is that they are not historically verifiable, and therefore, that they do not "really and truly" have anything to do with how the name "Cecilia" came into being as a historicallyconditioned "object." But suppose for a moment that there might have existed cultures for whom the question of "verifiable" historical origin was less important than other matters--such as what can I make from the name and life of this saint? Or (a variation of the same) how can I internalize, "make my own," the virtues and qualities exemplified in this saint's life? That is also a form of "remembering" Cecilia, though it isn't what most moderns think of when they consider "memory."
και τη νέα χρονιά ο χώρος αυτός καραβάκι στην τρυφερή και ξεχωριστή σημειολογία του , να μας ταξιδεύει με τα φώτα πορείας του. καλή χρονιά , χρόνια πολλά
Ο διαλεκτικός τρόπος συνδέεται με μια ανοδική και καθοδική παράλληλα πορεία: ανοδική, ως πρώτη διαλεκτική φάση, από ιδέα σε ιδέα, ώσπου η ομιλία ως συνομιλία, ο λόγος ή οι λόγοι των συνομιλητών, να προσεγγίσουν το αληθές, ήτοι το ανυπόθετο, το απόλυτο· καθοδική, ως δεύτερη διαλεκτική φάση, από το ανυπόθετο, από τον νοητό κόσμο στον αισθητό, στην ορθολογική οργάνωση αυτού του αισθητού κόσμου. Η ανακάλυψη της ιδέας, με σημερινούς όρους η ανάδυση της εσωτερικής λογικής των πραγμάτων, είναι βασική αρχή ορθολογικής οργάνωσης του Αισθητού. Μια τέτοια ορθολογική οργάνωση δεν είναι τίποτε άλλο, στην πράξη, από την κατά λόγο, ήτοι ορθολογική αναδόμηση των ιδεών. Τότε συμβαίνει: λογική και ενεργώς πραγματική άρθρωση του υπαρκτού να ταυτίζονται, να συμπίπτουν. Εδώ ανάγεται και η φιλοσοφικο-ιστορική ρίζα της κατά Χέγκελ διαλεκτικής εναρμόνισης Λογικού και ενεργώς Πραγματικού. Το παράδειγμα του Προμηθέα αποτυπώνει –πολύ παραστατικά– αυτόν τον διαλεκτικό άξονα· γι’ αυτό και ο Πλάτων τονίζει ρητά στον Φίληβο (16c) πως την διαλεκτική την έκανε δώρο στους ανθρώπους ο Προμηθέας. Ετούτος λοιπόν ο θεός είναι ο πρώτος που διανοίγει, εντελώς πρακτικά, τη διαλεκτική οδό και ενσαρκώνει, ως μέσος όρος, τη συλλογιστική διαλεκτική. Ο Προμηθέας, με την υλική μορφή της φωτιάς, αλλά ως θείος νους και διαυγής Λόγος [=σύμμειξη αισθητού και νοητού] διαθέτει το μυστικό όπλο που απειλεί τον Δία και αμφισβητεί την παντοδυναμία της εξουσίας του: το όπλο της Προμηθεϊκής διαλεκτικής. Η διαλεκτική τούτη σημαίνει διαλεκτική υπέρβαση και ανα-τροπή της εξουσίας του Δία: ανοδική πορεία προς την ιδέα της δικαιοσύνης, του αγαθού βίου. Ταυτόχρονα όμως σημαίνει και ορθολογική οργάνωση του αισθητού κόσμου με βάση αυτή την ιδέα της δικαιοσύνης: καθοδική πορεία της διαλεκτικής και ορθολογική αναδόμηση της προαναφερθείσας ιδέας. Με άλλα λόγια του Πλάτωνα: σύμμειξη του ταυτού και του θάτερου.
6 comments:
Medieval mnemonics is a technique, a tool for thinking and inventing. In this essay, I would like to suggest how some of the rudiments of mnemonic technique underlie one principle category of the "ornaments of style," etymologia. I will suggest that such "ornaments" were cultivated in the various arts as delightful and useful tools, both for remembering and for further inventing. I will propose that an "ornament of style" be considered the literary equivalent of such other inventional features as page layout in books, and arches and columns in buildings--features often also called decorative or ornamental, and thought now to be neither functional nor essential in art.
Jacopo da Varagine (Dominican friar, Bishop of Genoa, and compiler, in the midthirteenth century, of the immensely popular anthology of saints' lives called The Golden Legend) prefaced his account of the life of St. Cecilia with an "etymology" of her name. When Chaucer translated the legend as the tale of the Second Nun, he included the etymology as preface to the story. Evidently he considered it to be an important introduction. Most modern students find it embarassingly "medieval," and far too long. Here it is, translated from the Latin:
Cecilia is as though [quasi] "lily of heaven" [celi lilia] or "way of the blind" [cecis via] or from "heaven" [celo] and "Leah" [lya]. Or "Cecilia" is as though "free of blindness" [cecitate carens]. Or she is named from heaven" [celo] and "leos," that is "people." For she was a "lily of heaven" because of her virgin chastity. Or she is called "lily" because she had the white of purity, the green of conscience, the odor of good fame. She was "way of the blind" because of her teaching by example, "heaven" for her devoted contemplation, "Leah" for her constant business. Or she is called "heaven" because, as Isidore says, the scientists have said that heaven is swift, round, and burning. So also she was swift through her solicitous work, round through her perspecuity, burning through her flaming love. She also was "free of blindness" because of the brilliant light of her wisdom. She was also "heaven of people" [celum + leos] because in her, as in a heaven, people wanting a rolemodel might in a spiritual way gaze upon her sun, moon, and stars, that is the farsightedness of her wisdom, the greatness of her faith, and the variety of her virtues. 5
A grumpy note in modern editions of Chaucer points out that these etymologies are all "false." And indeed they all are, according to modern [page 105] suppositions of what an etymology should be. What we mean when we say these etymologies are "false" is that they are not historically verifiable, and therefore, that they do not "really and truly" have anything to do with how the name "Cecilia" came into being as a historicallyconditioned "object." But suppose for a moment that there might have existed cultures for whom the question of "verifiable" historical origin was less important than other matters--such as what can I make from the name and life of this saint? Or (a variation of the same) how can I internalize, "make my own," the virtues and qualities exemplified in this saint's life? That is also a form of "remembering" Cecilia, though it isn't what most moderns think of when they consider "memory."
http://www.uni-tuebingen.de/connotations/carruthe22.htm
http://en.wikipedia.org/wiki/Arch_form
ABCBA
και τη νέα χρονιά ο χώρος αυτός καραβάκι στην τρυφερή και ξεχωριστή σημειολογία του , να μας ταξιδεύει με τα φώτα πορείας του. καλή χρονιά , χρόνια πολλά
όλες μου τις ευχές μάκη
χ
http://hegel-platon.blogspot.gr/2013/01/blog-post.html
Ο διαλεκτικός τρόπος συνδέεται με μια ανοδική και καθοδική παράλληλα πορεία: ανοδική, ως πρώτη διαλεκτική φάση, από ιδέα σε ιδέα, ώσπου η ομιλία ως συνομιλία, ο λόγος ή οι λόγοι των συνομιλητών, να προσεγγίσουν το αληθές, ήτοι το ανυπόθετο, το απόλυτο· καθοδική, ως δεύτερη διαλεκτική φάση, από το ανυπόθετο, από τον νοητό κόσμο στον αισθητό, στην ορθολογική οργάνωση αυτού του αισθητού κόσμου. Η ανακάλυψη της ιδέας, με σημερινούς όρους η ανάδυση της εσωτερικής λογικής των πραγμάτων, είναι βασική αρχή ορθολογικής οργάνωσης του Αισθητού. Μια τέτοια ορθολογική οργάνωση δεν είναι τίποτε άλλο, στην πράξη, από την κατά λόγο, ήτοι ορθολογική αναδόμηση των ιδεών. Τότε συμβαίνει: λογική και ενεργώς πραγματική άρθρωση του υπαρκτού να ταυτίζονται, να συμπίπτουν. Εδώ ανάγεται και η φιλοσοφικο-ιστορική ρίζα της κατά Χέγκελ διαλεκτικής εναρμόνισης Λογικού και ενεργώς Πραγματικού. Το παράδειγμα του Προμηθέα αποτυπώνει –πολύ παραστατικά– αυτόν τον διαλεκτικό άξονα· γι’ αυτό και ο Πλάτων τονίζει ρητά στον Φίληβο (16c) πως την διαλεκτική την έκανε δώρο στους ανθρώπους ο Προμηθέας. Ετούτος λοιπόν ο θεός είναι ο πρώτος που διανοίγει, εντελώς πρακτικά, τη διαλεκτική οδό και ενσαρκώνει, ως μέσος όρος, τη συλλογιστική διαλεκτική. Ο Προμηθέας, με την υλική μορφή της φωτιάς, αλλά ως θείος νους και διαυγής Λόγος [=σύμμειξη αισθητού και νοητού] διαθέτει το μυστικό όπλο που απειλεί τον Δία και αμφισβητεί την παντοδυναμία της εξουσίας του: το όπλο της Προμηθεϊκής διαλεκτικής. Η διαλεκτική τούτη σημαίνει διαλεκτική υπέρβαση και ανα-τροπή της εξουσίας του Δία: ανοδική πορεία προς την ιδέα της δικαιοσύνης, του αγαθού βίου. Ταυτόχρονα όμως σημαίνει και ορθολογική οργάνωση του αισθητού κόσμου με βάση αυτή την ιδέα της δικαιοσύνης: καθοδική πορεία της διαλεκτικής και ορθολογική αναδόμηση της προαναφερθείσας ιδέας. Με άλλα λόγια του Πλάτωνα: σύμμειξη του ταυτού και του θάτερου.
http://thecybercadesproject.blogspot.gr/2013/01/before-bach.html
Post a Comment