Sphinx=Fix, on Fixation/ η αγωνία του λόγου

Η Σφίγγα στέκεται στο σταυροδρόμι, ρωτώντας επίμονα κάθε περαστικό «Τί ἐστιν ὃ μίαν ἔχον φωνὴν τετράπουν καὶ δίπουν καὶ τρίπουν γίνεται;».Δεν παίρνει καμιά ικανοποιητική απάντηση, παρά μόνο βλέμματα γεμάτα τρόμο,τα οποία στραγγαλίζει.Εχει ανθρώπινη φωνή, και περιγράφει απλά αυτό που φαίνεται.Γιατί δεν μπορεί κανείς να το κατονομάσει;Ρωτάει τί είναι «αυτό» που ενώ μιλάει την ίδια γλώσσα, μοιράζεται τον ίδιο κόσμο, παρόλαυτα διαφέρει απο εκείνη κατά το μέρος , που η ίδια μπορεί να διακρίνει σκύβοντας το κεφάλι της για να κοιτάξει τον εαυτό της: στα πόδια.Η Σφίγγα δεν θέτει κανένα αίνιγμα στον άλλο, παρά αυτό που εμμονικά βασανίζει την ίδια.Την απάντηση την δίνει ο Οιδίποδας.Αυτός που από βρέφος υποφέρει από τα δύο του πόδια.Αυτός που το να στηρίζεται σε αυτά όρθιος, δεν το θεωρεί αυτονόητο.Αυτός λοιπόν απαντάει οτι όποιος κατά την διάρκεια της ζωής του στέκεται στα 4, στα 2 και στα 3, είναι Ανθρωπος.Και τότε έρχεται η μοιραία συνειδητοποίηση: τότε εκείνη, είναι Τέρας.Η αποκάλυψη αυτή είναι που την στέλνει αυτόβουλα στον αφανισμό της.Ο περαστικός, ο άνω θρώσκων, θα έφτανε να κοιτάξει απλά χαμηλά, για να σώσει τη ζωή του, όπως και η Ιοκάστη θα έφτανε να δει την μορφή του Οιδίποδα για να αναγνωρίσει τον γιο της.

Το ερώτημα αντεστραμμένο:άρρενες, τί έστι Φιξ;