minimaximum sisters

dedicatio/διαjunctions opening mov.

ανάμεσα στο ποτέ και στο για πάντα

άρα

two-sided life_science&fiction_Claude&Charles Perrault

minimaximum Live / Sunday @ sixdogs

αν φωνάξουμε τα στόματα, θα’ρθουν κι οι λέξεις

Υπάρχουν λέξεις που οδηγούνε στη σιωπή

λέξεις που σα μελάνι απλώνονται στη νύχτα

αφηρημένες λέξεις που ξεχνιούνται στη στιγμή

λέξεις βαριές, νωχελικές , στοχαστικές

λέξεις μικρές που παίζουνε παιχνίδια.

 (στην Lady Εσσ)

Quintessence-αιθήρ

U are my accelerating uni_verse

red underneath black

studying my body of work

δημόσια ομολογία

έχει γίνει σχεδόν αφόρητο να δείχνω τα φλύαρα μάτια μου
κι αυτό το στόμα μου αμήχανο να σκαρφίζεται απαντήσεις
όταν οι περαστικοί με ρωτάνε γελαστά "ποιόν αγαπάς"
"εσένα"  λέω, περιμένοντας την ηχώ μου να ακούσεις

λογικά σφάλματα

"Η αλήθεια είναι αδιαίρετη και έτσι είναι αδύνατο να αναγνωρίσει τον εαυτό της. Οτιδήποτε υποστηρίζει πως την αναγνωρίζει πρέπει συνεπώς να είναι ψέμμα."

- αλήθεια;

 

τόσα-δα-κρίματα τόσα-δακρύματα, κι εγώ ένας απλός άνθρωπος, ν'αναρωτιέμαι αν ήξερες τί ποιούσες

ephemeral writing-eternal poetry

umstellung

the curtain of my carriage lost_i ching 63

multiple choice of the day

Στο πάρκο εδώ και τρεις μέρες κυκλοφορεί ένας άνδρας που πιάνει περιστέρια και τα τρώει ζωντανά.Ωμή πραγματικότητα.Τί κάνω σ'αυτή την περίπτωση?

α) δεν κάνω τίποτα, προσπερνάω αδιάφορη
β) του προσφέρω τάπερ με φαγητό (γιατί το συσίτιο δεν του αρέσει προφανώς)
γ) καλώ τους γκοστμπάστερς (όποιος έχει το τηλέφωνο παρακαλώ να το γράψει εδώ)

a mon ami furieu_x

http://www.eftcornwall.ca/lawattraction_f.htm

στον ανεπαίσθητο ήχο ενός φλάουτου

σ'ένα λευκό δωμάτιο
βυθισμένος στην πολυθρόνα
πίσω σου ένα μεγάλο
ορθογώνιο άνοιγμα
κι ένας ιστός που φουσκώνει
και ησυχάζει ρυθμικά
πλησιάζω
φιλώ τη λεπτή πράσινη γραμμή
που χωρίζει το πρόσωπό σου
δίδυμη πόλη μου
έξω ούτε θάλασσες
ούτε ουρανοί
μόνο φως

Unexpected connection III_life everywhere_Πλάτων-Θεοτοκόπουλος

hannah reading psyche

re-tag everything and you'll have your answers

thinking on solid ground_arranging arguments topologically

The Platonic solids feature prominently in the philosophy of Plato for whom they are named. Plato wrote about them in the dialogue Timaeus c.360 B.C. in which he associated each of the four classical elements (earth, air, water, and fire) with a regular solid. Earth was associated with the cube, air with the octahedron, water with the icosahedron, and fire with the tetrahedron. There was intuitive justification for these associations: the heat of fire feels sharp and stabbing (like little tetrahedra). Air is made of the octahedron; its minuscule components are so smooth that one can barely feel it. Water, the icosahedron, flows out of one's hand when picked up, as if it is made of tiny little balls. By contrast, a highly un-spherical solid, the hexahedron (cube) represents earth. These clumsy little solids cause dirt to crumble and break when picked up, in stark difference to the smooth flow of water. Moreover, the solidity of the Earth was believed to be due to the fact that the cube is the only regular solid that tesselates Euclidean space. The fifth Platonic solid, the dodecahedron, Plato obscurely remarks, "...the god used for arranging the constellations on the whole heaven". Aristotle added a fifth element, aithêr (aether in Latin, "ether" in English) and postulated that the heavens were made of this element, but he had no interest in matching it with Plato's fifth solid.

vertex

A polygon vertex x_i of a simple polygon P is a principal polygon vertex if the diagonal [x_{(i − 1)},x_{(i + 1)}] intersects the boundary of P only at x_{(i − 1)} and x_{(i + 1)}. There are two types of principal vertices: ears and mouths.

 Ears

A principal vertex x_i of a simple polygon P is called an ear if the diagonal [x_{(i − 1)},x_{(i + 1)}] that bridges x_i lies entirely in P. (see also convex polygon)

 Mouths

A principal vertex x_i of a simple polygon P is called a mouth if the diagonal [x_{(i − 1)},x_{(i + 1)}] lies outside the boundary of P. (see also concave polygon)

Il etait une fois...(τα άλυτα)

Bensaïd likewise finds much to praise in the unsettling and elusive optimism that inspires Derrida’s Spectres of Marx (1993). Again broadly in keeping with Benjamin’s conception of things, Derrida differentiates messianic experience from (abstract, resigned, deferential) utopianism, and associates the former with a concrete, optimistic and immediate effort to disrupt the status quo in the name of justice. Though not themselves revolutionary in Bensaïd’s sense of the word, Derrida’s “spectres” haunt the prevailing order of things and may allow the spirit of communism to inspire steps towards future revolution. Derrida’s aversion to presence and the present, however, his reluctance to embrace what he describes as Marx’s version of “onto-theology,” coupled with his own aversion to organised communism and his belief that class conflict is essentially a thing of the past, seem to combine to consign the revolutionary project to a sort of permanent uncertainty and indecision.
The opposite problem, in a sense, undermines Badiou’s post-Maoist revival of the category of the subject. Bensaïd is understandably sympathetic to Badiou’s engaged and militant conception of politics, but believes that it fails to pay sufficient attention to matters of historical continuity and political organisation. Badiou is overly dependent on an abrupt if not “miraculous” conception of transformative events as the primary source of political and philosophical inspiration, and his conception of the subject involves little more than the repetition of Pascal’s wager. His conception of politics undertaken at a principled distance from history and the state, his affirmation of a “politics without party,” threatens to deprive organised politics of its material force.

αλληλογραφία

και θα σου γράφω με το ψευδώνυμο χριστίνα κατσάρη
και θα μου απαντάς με το πραγματικό μου όνομα





.

κλέβοντας κυριολεκτικά την παράσταση

Το πάρκο τις προάλλες μετατράπηκε για λίγες ώρες σε θεατρική σκηνή στα πλαίσια του φεστιβάλ Street Theater. Περπατώντας με το σκύλο μου απογεματάκι, βρέθηκα μπροστά σε δύο ηθοποιούς, που σε πείσμα της περιρρέουσας χαλαρής ατμόσφαιρας, ανέπτυσσαν με στομφώδες ύφος  κάποιο γυναικείο υπαρξιακό δράμα. Σέρνοντας πάνω στο γρασίδι τις οργαντίνες τους, ντυμένες νύφη και χήρα.Το κοινό, καμμιά δεκαριά άτομα, φίλοι-συγγενείς και μερικοί περαστικοί που κοντοστάθηκαν συμπαραστεκόμενοι στην "τέχνη". Ακολουθώντας τη ρουτίνα μου απομακρύνθηκα απο τη σκηνή για να βρεθώ εμβρόντητη, αντιμέτωπη με το πραγματικό θέατρο της ζωής λίγα βήματα πιο κάτω: ο πιο σιωπηλός άνθρωπος του πάρκου, μετανάστης κι άστεγος, ψηλός κι αγέρωχος , έσερνε τα λιγοστά του πράγματα.Φορώντας μια αποκριάτικη στολή φυλακισμένου.

Unexpected connection ΙΙ _ Mahler Παλαμάς

 






Τῆς ὁρμῆς εἶμ᾿ ἐγὼ τὸ παιδί,
τανἄσασμα εἶσαι τῶν ἄγριων κρίνων,
τὸ λάτρεμα εἶσαι, τὸ φυλαχτὸ
τῶν ἐρωτόπαθων πελεγρίνων.

Life force

anastomosis

χειρονομίες

πέτρα ψαλίδι χαρτί

πέτρα ψαλίδι χαρτί

πέτρα ψαλίδι χαρτί

πέτρα ψαλίδι χαρτί

πέτρα ψαλίδι χαρτί

πέτρα ψαλίδι χαρτί

πέτρα ψαλίδι χαρτί

πέτρα ψαλίδι χαρτί

πέτρα ψαλίδι χαρτί

πέτρα ψαλίδι χαρτί

πέτρα ψαλίδι χαρτί

αγωνίσματα

αυτός ο δρόμος ο κακοτράχαλος, θα'ναι μακρύς.