Thursday 16 June 2011

ύστερα

στη σκηνή κόσμος συγκεντρωμένος και βουβός.η γη χέρσα, το πηγάδι αδειανό.στη μέση ένας κήρυκας διαλαλούσε την ανατολή και τους έδειχνε τον ήλιο να δύει.ένας άλλος κήρυκας κράδαινε ένα πυρσό σβηστό κι έλεγε να κάψουν τα άνθη του κακού.μα δεν υπήρχαν από καιρό άνθη.ένας τρίτος κήρυκας σήκωσε το δρεπάνι κι είπε να κόψουν τα σπαρτά και να τα πάρουν δικά τους.μα η γη, σπαρτά δεν είχε, ούτε δικά τους, ούτε ξένα.
απόκαναν και κάθησαν.τι μέρα ήταν, ποιό ήταν το χθές, κανείς δεν θυμόταν.ένα νήπιο με μάτια ξένα έμεινε ορθό.τη γλώσσα τους ακόμα δεν μιλούσε, μόνο που είχε μια χάρη στις κινήσεις κι ένα χαμόγελο, που κάναν ένα κύκλο να το κοιτάζουν όλοι.κάποιοι λυπήθηκαν να το βλέπουν να χορεύει στα ξερά αγκάθια, σηκώθηκαν και τα ξερίζωσαν.κάποιοι κοιτάχτηκαν κι έβαλαν μια πέτρα πάνω στην άλλη, σε μια ακτίνα γύρω απ'το παιδί μην τύχει και ξεμακρύνει.κι αυτό γύριζε και τους κοιτούσε όλους, και τότε θυμήθηκαν το βλέμμα τους.κάποιοι πεθύμησαν τον αδερφό ή τη μάνα τους και το φωνάζαν με τα όνοματά τους.μα εκείνο καθώς δεν γνώριζε ακόμα απο ονόματα, τους χαιρετούσε επιστρέφοντας φωνήματα απ΄τις φωνές τους.κι όπως μαζεύονταν τα σύννεφα, πιάσαν ρυθμό κι άρχισαν οι φωνές να ενώνονται, και βάλαν σήματα πότε να παίρνουν τη στροφή και πώς ν'αντιφωνούνε.κι ήταν ο πόνος τους βαρύς σαν ουρανός, κι ο ουρανός χαμήλωσε ν'ακούσει.πήραν το λόγο οι παλιοί μολόγησαν τα λάθη, μπήκαν κι οι νέες στο χορό, προσφέραν τα μαλλιά τους, μπήκανε και οι δυνατοί και σήκωσαν τα χέρια.και πλέξανε τους λόγους τους περίτεχνο τραγούδι.κι έμοιαζε στο παιδάκι τους, που είχ'άγνωστο πατέρα.και σαν τους βρήκε η βροχή, γνωρίσαν τ'όνομά του.

16 comments:

vague said...

Η μικρή λέει "δεν κατάλαβα" :))))

Εγώ που κατάλαβα (καθένας ό,τι γουστάρει καταλαβαίνει είπαμε, έτσι κι αλλιώς), σου λέω ξανά ότι με συγκινείς και σ' ευχαριστώ πολύ γι' αυτό.

xtina said...

εμ έτσι πάει η συγκίνηση, κατά κύματα!
χχχ

χαρτομάνι said...

το 'πλεξες τόσο όμορφο που φαντάστηκα να το κελαηδάς κι όλας. μου άρεσε πολύ, κι έτσι όπως το 'κλεισες σε τραγουδάκι αντιλαλούνε οι στοές.
να περιμένουμε την audio version ή να το μουρμουρίζουμε αυτοσχέδια μέσα μας;


διάβαζα τις προάλες για τη θεά Μνημοσύνη πως είχε- λέει -υπό την αιγίδα της τους αφηγητές/ραψωδούς, της προφορικής δλδ παράδοσης. αυτοί την είχαν ανάγκη -λέει- για να θυμούνται τα πεπραγμένα μυθώδη της φυλής. ενω με τη γραφή μπορείς να τα ξεχνάς αφού τα αποτυπώσεις εξωτερικά-λέει.

http://www.theogonia.gr/theoi/theoim/mnemosyne.html

είναι κι εκείνη ωραία σκηνή στο Φαίδρο όπου ο Αιγύπτιος θεός της γραφής και των παιχνιδιών, Θευθ (Thoth, ο Ερμής τους) παρουσιάζεται στο βασιλιά Θαμούς να του δείξει την τέχνη της γραφής που θα κάνει τους Αιγυπτίους σοφότερους και ικανούς στη μνήμη. Κι ο Θαμούς του απαντά πως αυτή η τέχνη θα προσφέρει τη λήθη γιατί θα παραμελούν την μνήμη των έσω τυπωμένων τους και, βασιζόμενοι σε σημάδια που έρχονται από έξω τους, θα τα ξεχνούν.
[Φαίδρος, 274e-275a]

η live version είναι μια αναγκαιότης πια.

xtina said...

αγαπητέ χαρταετέ
με τέτοια ουρά, απογειώσατε την ανάρτηση
δεν μπορώ παρά να ανταποκριθώ
στην αναγκαιότητα του live version
(μπας και ρίξω το επίπεδο!χα)

Anonymous said...

Και η αγάπη κύματα πάει ... μια πνοή της δίνεις και ... και για να μην εκραγώ, γραπτώς, συναισθηματικά και για να το αλαφρύνω, λίγο (πολύ, τόσο που φοβάμαι μη στο χαλάσω, αλλά από την άλλη πώς να "χαλάσει" ετούτο που έγραψες)σου λέω μόνο αυτό:
να γινόταν να το ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ αυτό ... Αν γινόταν, θα βλέπαμε όλοι τα πράγματα αλλιώς.
πι.ες. Σηκώθηκα από το κρεββάτι γιατί ήθελα να σου γράψω και τί ωραία ... ξαναπάω με ένα μεγάλο κύμα αγάπης & ανακούφισης.
xxx, Βάννα

TzoutziMantzourani said...

Πολύ δυνατό κείμενο.Συγχαριτήρια. Σαν να σου φυσάει μέσα σου μια ανάσα ελπίδας, το διαβάζεις και σου φέρνει δάκρυα στα μάτια, σε κάνει να θέλεις να πιστέψεις πως κάτι μπορεί να αλλάξει τελικά, αν το θελήσουμε, αρκεί να το θελήσουμε και να το πιστέψουμε.
Και πάλι μπράβο....
Τζούτζη Μαντζουράνη.

xtina said...

βάννα μου πολυαγαπημένη..
σ'ευχαριστώ για τα τρυφερά σου λόγια
χχχχχχχχ

xtina said...

Τζούτζη καλημέρα, έχουμε πολλά να κάνουμε σίγουρα-πρώτα και κύρια να είμαστε μαζί, να σκεφτόμαστε παρέα, να εμπνέουμε ο ένας τον άλλο.
καλωσόρισες στο cybercades
και σ'ευχαριστώ πολύ για την ενθάρρυνση

xtina said...

http://radicaldesire.blogspot.com/2011/06/blog-post_5256.html

xtina said...

τις πλεξούδες μου τις έδωσα
για να δούμε και τα χέρια :)

xtina said...

http://www.youtube.com/watch?v=NO79YY2zxSk

xtina said...

http://www.youtube.com/watch?v=jVaI4Ih8mV4

xtina said...

ένα μικρό πλάσμα
παλλόμενο ήταν
δεν είχε προλάβει ακόμα να φυλλομετρήσει
τις εποχές στο κορμί του
άφυλο
έμοιαζε μ’έναν θνήσκοντα Ιανό
μπροστά του
ένα κράσπεδο κεντημένο με το αίμα του
πίσω του
εμείς
να το χρεώνουμε όλη την αλήθεια μας
να το πνίγουμε
με όσα μας κληροδότησε ο Αμπράξας

με κοίταξες με όλα σου τα μάτια
κι εγώ δεν τολμούσα ν’ανταποδώσω στο βλέμμα σου
ένα δικό μου
το φονικό σπαρταρούσε μπροστά μας
ζεστό ακόμα
όπως τα κοχλάζοντα οξέα του έρωτά μας
κι εμείς αδειάσαμε τα χέρια μας
απ’όλα τα υπεροπτικά μας χνώτα
και περπατήσαμε χώρια
στη σιωπηλή
άγρια θύελλα που ερχόταν…

είδαμε τον Αμπράξας
όταν το χαρακωμένο στόμα του πλάσματος
πρόφερε τα όνοματά μας
και οι αισθήσεις
ούρλιαξαν δίπλα στο κράσπεδο
το αύριο

το αύριο που χλιμίντριζε στις ανάσες μας…

ιαν2011
Αντώνιος Μυκονιάτης (Νημερτής)
απο το ιστολόγιο "Μαύρο Ρόδο"

xtina said...

http://old-boy.blogspot.gr/2012/11/blog-post.html
Το ποίημα

xtina said...

http://8apeiro.blogspot.gr/2012/12/blog-post_3857.html
ορυκτός πλούτος

xtina said...

http://www.youtube.com/watch?v=FkLTwX0duY4