ανοσοποιητικό

15 χρόνια μετά θυμάμαι το δώρο της ζωής που μου ξαναχαρίστηκε.ξαναθυμάμαι και πίνω απ'το ίδιο μου το αίμα, πως ο άνθρωπος έχει την πιο απίστευτη δύναμη όταν βρεθεί στη μεγαλύτερη αδυναμία.την στιγμή που άκουσα πως ή θα μείνω και θα πολεμήσω την ασθένεια ή θα εγκαταλείψω και θα πεθάνω.κι ύστερα γαλήνη.κι ύστερα η συνειδητοποίηση της αδυσώπητης ροής της ζωής που κάνει τα πάντα να συνεχίζουν να κινούνται στους δρόμους ακόμα και ερήμην μας.οι ατέλειωτες ώρες της ησυχίας.τα συρτά βήματα στο διάδρομο με τα φώτα νυκτός ως το παράθυρο.τα δέντρα να θροϊζουν βουβά πίσω απ'το τζάμι, απέναντι στο μικρό θρίαμβο του "περπατάω", "βλέπω", "σκέφτομαι".τις ελάχιστες επίπονες κινήσεις, τις γιγάντιες νίκες της ελάχιστης αυτοεξυπηρέτησης.τα γέλια με τους συνάρρωστους.την υπέρβαση του ανυπόταχτου στις εντολές του νου σώματος.την ταπεινή έξοδο απ'το αυτοάνοσο με τη βοήθεια ανθρώπων, αλλά και με το ανεξήγητο πείσμα του βλέμματος που δεν μπορεί να διακρίνει παρά τα επόμενα τρία βήματα.μέχρι εκεί.αυτό το θυμάμαι.