illuminationen_the task of the translator

πριν πολλά χρόνια είχα γελάσει πολύ με το μεταφραστικό λάθος "illuminated manuscripts" ως "λαμπερά χειρόγραφα".προφανώς ο μεταφραστής δεν είχε ιδέα από τέχνη.
ο Βάλτερ όμως είχε.

φφΦφ

lacunae_U marking me

‎


















"Not, exactly, green:
closer to bronze
preserved in kind brine,

something retrieved
from a Greco-Roman wreck,
patinated and oddly

muscular. We cannot
know what his fantastic
legs were like--

though evidence
suggests eight
complexly folded

scuttling works
of armament, crowned
by the foreclaws'

gesture of menace
and power. A gull's
gobbled the center,

leaving this chamber
--size of a demitasse--
open to reveal

a shocking, Giotto blue.
Though it smells
of seaweed and ruin,

this little traveling case
comes with such lavish lining!
Imagine breathing

surrounded by
the brilliant rinse
of summer's firmament.

What color is
the underside of skin?
Not so bad, to die,

if we could be opened
into this--
if the smallest chambers

of ourselves,
similarly,
revealed some sky."


Mark Doty

public

view

up from your mountain
you keep watching me
hunter or angel
mute guide of my thoughts
i miss your voice

αιτιώδεις σχέσεις

ήθελε να γνωρίζει πάντα το γιατί.γιατί ενώνονται τα αμινοξέα, γιατί είναι πράσινα τα φύλλα, γιατί ο κόσμος είναι έτσι κι όχι ανάποδα.κάθε τόσο της έκανε μια αιφνιδιαστική ερώτηση για την οποία είχε ήδη την απάντηση.αιτιώδεις σχέσεις, τα πάντα έχουν ένα γιατί πίσω τους προς εντοπισμό και διερεύνηση, κάθε ποιότητα μετατρέπεται σε ποσότητα.σε μια στιγμή του είπε "σ'αγαπώ", την κοίταξε δύσπιστα, μ'ένα χαμόγελο παιδιού που του χαρίζουν κάτι και δεν ξέρει αν είναι σωστό να το πάρει."αφού δεν με ξέρεις, γιατί το λες".εκείνη την ώρα θα ήθελε να υπάρχει όντως ένα βέλος στο ύψος της καρδιάς της, να του πει να γιατί.να καταθέσει τα στατιστικά στοιχεία των συναισθημάτων της.να απαριθμήσει μια λίστα λογικών κι αδιαμφισβήτητων συσχετισμών που ως αποτέλεσμα είχαν μια σειρά βιοχημικών αντιδράσεων καθοριστικών στο σχηματισμό των τρομερών αυτών φθόγγων.δεν χρειάστηκε.τον είδε να σηκώνεται βιαστικά και να της λέει "πρέπει να το επεξεργαστώ".
καιρό μετά τον θυμήθηκε να γελάει ξεκαρδισμένος.οδηγούσε κι επαναλάμβανε μόνος του σε κάποιο αόριστο γιατί:"γιατί κλάνει το γατί".να γελάει με την ψυχή του, απελευθερωμένος.έτσι θα 'πρεπε να του έχει απαντήσει, αλλά δεν πρόλαβε.