Friday 17 August 2012

τελευταίο συμπέρασμα

μετά από δυο βδομάδες σε κώμα, άνοιξε τα μάτια, είπε: "περάσαμε καλά, περάσαμε κι άσχημα.θειός σχωρέστον"- εκεί κατέληξε. κυριολεκτικά.
σκέφτομαι σε ποιά κουντερική ατάκα μπορεί να βρεθείς να καταλήξεις. ελπίζω να είμαι τυχερή, να πω ένα σκέτο "ναι", ή "δέχομαι" ή κάτι τέτοιο. σαν η ερώτηση να έρχεται από τον
 Μεταμορφωτή που ρωτάει "κι άξιζε τον πόνο;" ή "να σε κάνω τριαντάφυλλο;" ή "τα φτιάχνουμε κοπελιά;"

26 comments:

xtina said...

http://dangerfew.blogspot.gr/2012/08/beauty-knows-no-pain.html

anonymous said...

Αν «ο Μεταμορφωτής» με ρωτήσει «τα φτιάχνουμε κοπελιά» θα του απαντήσω σίγουρα «όχι»!
Αν όμως είναι «η Μεταμορφωτής» και διατυπώσει κάπως αλλιώς την ερώτηση… ίσως να το σκεφτώ!

Εξαρτάται από πολλά… Από το άνοιγμα των φτερών της, από τη λάμψη των ματιών της, από το αν θα μυρίζει λιβάνι… ή δροσοπηγή… θα δούμε:))

xtina said...

καμμιά σαν την Jessica Lange στο All that Jazz σου κάνει;ωραία και κυριολεκτικά μοιραία :-))

http://thecybercadesproject.blogspot.gr/2010/11/u-made-me-dying-expert.html

οπωσδήποτε πάντως δεν θα του έδινα ραντεβού-θα πρέπει να με βρει αυτός, παραδοσιακό θηλυκό :-))

anonymous said...

Ωραία ταινία. Να χαίρεσαι να πεθαίνεις:)

Για τη Τζέσικα ή για όποια άλλη δεν ξέρω. Δεν ξέρω τι κριτήρια θα έχω ως φρσεκοπεθαμένος!
Εξ άλλου, ενδέχεται να διαβώ τον Αχέροντα ζευγαρωμένος και να είμαι «κλειστός», ως παραδοσιακό αρσενικό κι εγώ, που δεν κοιτά άλλη ούτε μετά θάνατον:)

xtina said...

ειδικά εσύ, την έχεις οραματιστεί
σε μεγάλο βαθμό -την έχεις πει με εκατοντάδες ονόματα, κι έχω την εντύπωση πως τα κριτήρια του ερωτοχτυπημένου συμπίπτουν συνεκδοχικά με του φρεσκοπεθαμένου :-))
(και γιατί γελάμε τώρα;έλα μου ντε)


anonymous said...

Ναι. Είναι άξιο απορίας αυτό γέλιο.
Ίσως να ‘ναι μια μνήμη από το βέβαιο μέλλον: η χαρά του φρσκοπεθαμένου, που μόλις έχει συνειδητοποιήσει ότι επιτέλους πέθανε:))

xtina said...

θα πω ότι σε βρίσκω υπεραισιόδοξο-περί βεβαιότητας-
και θα ευχηθώ "καλά στερνά" metaphorically speaking :-)

anonymous said...

Τα στερνά ό,τι κι αν είναι, έχουν το καλό ότι περνάνε γρήγορα. Ο θάνατος είναι το βέβαιο αποκούμπι. Αλλά μιλάμε πάντα μεταφορικά. Ακόμα κι όταν κυριολεκτούμε, οι λέξεις δεν είναι μεταφορές από μόνες τους;

xtina said...

ναι όλο το συμβολικό σύστημα της γλώσσας είναι μεταφορά.
απλά ανταποκρίθηκα στο ενδεχόμενο που έθεσες (του "παραδοσιακού αρσενικού") και ευχήθηκα τα ανάλογα
nothing lusts for ever
(μ'αυτά και μ'αυτά, περνάν τα χρόνια...:-))

anonymous said...

Μια και μιλάμε μεταφορικά η παράδοση είναι ένα χταπόδι με τα πλοκάμια του χωμένα παντού. Σε κάθε πτυχή μας. Επίσης είναι βδέλλα αλλά και Λερναία Ύδρα. Θέλει επιμονή και συντονισμένες κινήσεις. Τραβάμε το πλοκάμι που το άκρο/κεφάλι του μας ρουφάει το αίμα, και ταυτόχρονα, ενώ κλείνουμε την πληγή μας ώστε να πάψει να αιμορραγεί, του κόβουμε το κεφάλι και το καυτηριάζουμε για να μη φυτρώσουν δύο. Πρέπει να είναι δύσκολη δουλειά, αλλά ευχάριστη:)
-Έχω εθιστεί πια σ’ αυτό το χαμόγελο, δεν μπορώ να το κόψω …όπως όλες τις κακές συνήθειες βέβαια:)

xtina said...

κοίτα όμως, για να ακριβολογούμε, είπα "παραδοσιακό θηλυκό" κι όχι "παραδοσιακή γυναίκα"-έχει διαφορά!
η παράδοση είναι παραδόσεις-πολυπλόκαμη συμφωνώ-οπότε ο καθένας πρέπει να κάνει τον κόπο να αναγνωρίσει τι του ταιριάζει και να το διασώσει από τον κομφορμισμό και την απο-στειρωμένη θέαση του παρελθόντος.
αλλιώς θα χρησιμοποιούσες το παράδειγμα της λερναίας ύδρας;!
να βάζεις χαμόγελα όσα θέλεις, χρωματίζουν το λόγο :-)
καλημέρα

anonymous said...

καλημερα

Μ’ αυτά και μ’ αυτά περνάν τα χρόνια.
Προς αυτή την «στατική / μηχανική» παράδοση «καταφέρθηκα» κι όχι εναντίον της δυναμικής. Προς τη Λερναία Ύδρα ( αλήθεια – πόσα χρόνια έχω να πάω στην Ύδρα…) που κάνει «μ’ αυτά και μ’ αυτά» να περνούν τα χρόνια, σαν να μη περνούν καν. Κι όταν γράφω για χρόνια, αναφέρομαι και σε κλάσματα του δευτερολέπτου μέσα σ’ έναν διασκεδαστικό και δημιουργικό διάλογο, όπου τα κλάσματα αναδύονται σαν αγκωνάρια ακίνητης αιωνιότητας στον ορμητικό χρονικό ρου των λόγων. Από την άλλη, σκέφτομαι (τρομάρα μου – τολμώ να σκέφτομαι κιόλας), πως η ορμητικότητα των νερών, καθορίζεται από την κλήση του ακίνητου εδάφους και την ύπαρξη των λίθινων αγκωναριών και πως αν τα πάντα ήτανε «ισιάδα» το νερό ενδεχομένως να λίμναζε και να θόλωνε σαν έλος. Σ’ ένα χείμαρρο, οι δίνες σχηματίζονται μετά τα αγκωνάρια, και αυτές, με τη σειρά τους αναταράσσουν και ωθούν περισσότερο τον ρου. Από την άλλη, βέβαια, μια επαναλαμβανόμενη δίνη, αν τη δεις ως εξωτερικός παρατηρητής κι όχι ως κάποιος που κινδυνεύει να πνιγεί μέσα της, αν δεν την αντιμετωπίσει με το κουπί του, μοιάζει ακίνητη και άκακη, όπως και τα έλη, όταν επίσης τα ατενίζεις εκ του ασφαλούς και μακριά από τα κουνούπια.
Με λίγα λόγια (αν και είναι διαρκώς, όλο και περισσότερα) αισθάνεσαι ανασφαλής μέσα στην ασφάλεια της στατικότητας της παράδοσης και ασφαλής μέσα στην ανασφάλειά της δυναμικής της:)


xtina said...

από μπλογκοσνούκερ-σπόντα, παραθέτω το εξής:
". . Εκείνο που έχει σημασία στη ζωή είναι να κρίνει κανείς τα πάντα a priori. Φαίνεται, πραγματικά, ότι οι μάζες έχουν άδικο και τα άτομα έχουν πάντα δίκιο. Ας μην βιαστούμε ωστόσο να εξάγουμε κανόνες συμπεριφοράς απ αυτό το αξίωμα: δεν είναι ανάγκη να διατυπώνουμε τους κανόνες για να τους ακολουθούμε. Δυο πράγματα υπάρχουν μόνο: ο έρωτας, κάθε λογής, με όμορφες κοπέλες κι η μουσική της Νέας Ορλεάνης ή του Ντιούκ Έλινγκτον. Τα υπόλοιπα θα πρεπε να πάψουν να υπάρχουν, γιατί τα υπόλοιπα είναι αντιαισθητικά και οι λίγες σελίδες που ακολουθούν, σαν απόδειξη, στηρίζονται στο γεγονός ότι ολόκληρη η ιστορία είναι αληθινή αφού την έπλασα εγώ με τη φαντασία μου, από την πρώτη μέχρι την τελευταία λέξη. Η υλική της πραγματοποίηση αποτελείται ουσιαστικά από μια πλάγια προβολή της πραγματικότητας πάνω σ ένα παραμορφωμένο επίπεδο αναφοράς με ακανόνιστους κυματισμούς. Όπως βλέπετε, πρόκειται για βολικό σύστημα, και το συνιστώ ανεπιφύλακτα. . ."

από τον Αφρό των Ημερών, του Μπορίς Βιαν

δύτης των νιπτήρων said...

tee hee hee

xtina said...

tee hee hee aka μπλογκοσνούκερ-σπόντα;

(όπου η xtina μυείται σιγά σιγά στο παρασύνθημα :-))

xtina said...

http://www.urbandictionary.com/define.php?term=tee%20hee%20hee

tee hee hee

xtina said...

(περνάω φάση χαζομάρας, ελπίζω να περάσει !!!)

δύτης των νιπτήρων said...

Α δεν ξέρω, εγώ το πήρα από μια αγγλική μετάφραση Αστερίξ και για κάποιο λόγο φαίνεται να έγινε πιο διάσημο από μένα, δηλαδή το χρησιμοποιούν μυστήριοι τρίτοι στο φέισμπουκ, λέει, είναι σαν σήμα κατατεθέν του δύτη κι έτσι. ;)

xtina said...

το'πιακα ;-)

xtina said...

http://records.viu.ca/~johnstoi/stories/kafka-e.htm

xtina said...

"in the unfathomable question "is life worth living for", Albert Camus answered "yes", with a defiance that could have come only out of "no" "

SVA thesis, Time Out NY magazine

xtina said...

http://rakis1.wordpress.com/2011/08/29/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B9%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%B1-iv-%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CF%8E/
αιδώς και παρρησία

xtina said...

http://hegel-platon.blogspot.gr/2012/08/ghegel.html
Η προσδιορισμένη άρνηση:
Βάση
για την απελευθέρωση της σκέψης

xtina said...

Καθαρώτατον ἥλιο ἐπρομηνοῦσε
τῆς αὐγῆς τὸ δροσᾶτο ἀστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά, δὲν ἀπενοῦσε
τ᾿ οὐρανοῦ σὲ κανένα ἀπὸ τὰ μέρη·
καὶ ἀπὸ ῾κεῖ κινημένο ἀργοφυσοῦσε
τόσο γλυκὸ στὸ πρόσωπο τ᾿ ἀέρι,
ποὺ λὲς καὶ λέει μὲς τῆς καρδιᾶς τὰ φύλλα·
«γλυκειὰ ἡ ζωή κι᾿ ὁ θάνατος μαυρίλα».

xtina said...

15/09
αντίο Κυριακή

xtina said...

Ο θάνατος θα ‘ρθει, του Τσέζαρε Παβέζε
Από το βιβλίο "Cesare Pavese, ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ", μετάφραση Γιάννης Η. Παππάς, Eκδόσεις Printa, 2009.
Ο θάνατος θα ‘ρθει
Ο θάνατος θα ‘ρθει και θα ‘χει τα μάτια σου –
αυτός ο θάνατος που μας συντροφεύει
από το πρωί ως το βράδυ, ακούραστος,
σιωπηλός, σαν μια παλιά τύψη
ή ένα παράλογο ελάττωμα. Τα μάτια σου
θα είναι μια κενή λέξη
μια σιωπηλή κραυγή, μια σιωπή.
Έτσι τα βλέπεις κάθε πρωί
όταν εσύ μόνη σκύβεις
στον καθρέφτη. Ω αγαπημένη ελπίδα,
εκείνη τη μέρα θα μάθουμε κι εμείς
πως είσαι η ζωή και είσαι το τίποτα. Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα.
Θα’ρθει ο θάνατος και θα έχει τα μάτια σου.
Θα είναι σαν να σταματάς μια κακή συνήθεια,
να αναδύεται εκ νέου ένα πρόσωπο νεκρό,
σαν ν’ακούς ένα κλειστό χείλι.
Θα κατέβουμε στην άβυσσο σιωπηλοί.