Sunday 5 September 2010

15+1 steps



one can climb up from the basement of the past
to the ground floor of the present
but the last step is invisible

no fear

5 comments:

nigredo of transclass said...

την ίδια σκέψη είχαμε χθες, φαντάζομαι λόγω της συζήτησης το σάββατο βράδυ και σε σχέση με τον όρθιο δεσμό που γράφεις πιο πάνω.. για τη φοβισμένη, ψυχρή καρδιά.

έχω ακόμη την απορία, πώς καταλήγει ένας άνθρωπος να παραμείνει σε ένα λάθος, το οποίο ανάγει σε βεβαιότητα και θέση ζωής. πολύ σταλινιστικό το να πετάς στον κάδο τόσους ανθρώπους στο όνομα του ενός, ανεξάρτητα από το ποιος είναι.

rise and shine dear, it's rainig at last.

xtina said...

καλημέρα φιλενάδα-καμμιά φορά είναι ακόμα πιο αποκαρδιωτικό να πετάς τον ένα στο όνομα των πολλών...η διαλεκτική είναι στάση ζωής
ωραία περάσαμε αν και δεν σε είδα πολύ
μια τζουρίτσα μόνο!
αν θες ένα μικρό διάλλειμα διάβασε αυτό:http://versepalace.wordpress.com/2010/02/22/dimitris-lyacos-poena-damni-working-through-the-trilogy/
σε φιλώ πολύ!

nigredo of transclass said...

έχεις δίκαιο ο σταλινισμός ισχύει both ways. απλά είναι ζήτημα χρόνου να διαβάσεις και έναν ακόμη και να κρίνεις αν συμφωνείς ή όχι και σε ποιο σημείο.

με αυτούς τους θεωρητικούς δε γίνεται να διαφωνείς με όλα όσα λένε γιατί πολλά από αυτά είναι διαχρονικά και όχι απλά ιστορικά.

nigredo of transclass said...

xxxxx

xtina said...

συμφωνώ, και για έναν ακόμα λόγο-ότι κάθε διανοητή πρέπει να τον σκεφτόμαστε όσο γίνεται και μέσα στο πλαίσιό του-περί Ντεριντά ο λόγος-έστω κι αν ξεπεράστηκε αργότερα δεν σημαίνει οτι δεν βοήθησε να "γυρίσει ο ήλιος", να φωτιστεί το αντικείμενο και από μιαν άλλη πλευρά