κλέβοντας κυριολεκτικά την παράσταση

Το πάρκο τις προάλλες μετατράπηκε για λίγες ώρες σε θεατρική σκηνή στα πλαίσια του φεστιβάλ Street Theater. Περπατώντας με το σκύλο μου απογεματάκι, βρέθηκα μπροστά σε δύο ηθοποιούς, που σε πείσμα της περιρρέουσας χαλαρής ατμόσφαιρας, ανέπτυσσαν με στομφώδες ύφος  κάποιο γυναικείο υπαρξιακό δράμα. Σέρνοντας πάνω στο γρασίδι τις οργαντίνες τους, ντυμένες νύφη και χήρα.Το κοινό, καμμιά δεκαριά άτομα, φίλοι-συγγενείς και μερικοί περαστικοί που κοντοστάθηκαν συμπαραστεκόμενοι στην "τέχνη". Ακολουθώντας τη ρουτίνα μου απομακρύνθηκα απο τη σκηνή για να βρεθώ εμβρόντητη, αντιμέτωπη με το πραγματικό θέατρο της ζωής λίγα βήματα πιο κάτω: ο πιο σιωπηλός άνθρωπος του πάρκου, μετανάστης κι άστεγος, ψηλός κι αγέρωχος , έσερνε τα λιγοστά του πράγματα.Φορώντας μια αποκριάτικη στολή φυλακισμένου.