αλυσίδες

πάει μια δεκαετία που βρέθηκα σ'ένα εργατικό προάστιο της μαδρίτης, να επισκεφτώ τη maru- μια εξηντάχρονη γυναίκα με ύψος βία 1.50 και μπάσα φωνή απ'το τσιγάρο, μακρινή μου συγγενή. ήταν περήφανη για το νεόδμητο διαμέρισμα που στέγαζε την ίδια, την κόρη με το γαμπρό και τον εγγονό της, οικονομίες μιας ζωής δύσκολης που έγιναν τοίχοι, έπιπλα απ'το ικέα και πορσελάνινα μπιμπελό. ένα πρωινό με πήρε απ'το χέρι και μου είπε με τόνο εμπιστευτικό "έλα, πάμε για καφεδάκι με την a., είναι απ'την αργεντινή". κάθε πρωί πριν πάνε για το μεροκάματο, βρισκόντουσαν κι έλεγαν τα δικά τους.συναντήσαμε τη μεσόκοπη γυναίκα που η μοίρα της χώρας της την έστειλε μετανάστρια λίγο πριν τη σύνταξη. θυμάμαι την εικόνα τους, καθισμένες μπροστά απ'τη τζαμαρία του άδειου συνοικιακού καφενείου, να τα λένε σιγανά, η a., να κοιτάει με τα μάτια χαμηλωμένα το φλυτζάνι του ζεστού καφέ πάνω στην κίτρινη φορμάικα. μια εικόνα απώλειας και αλληλεγγύης.
στο πρόσφατο ταξίδι μου στη νέα υόρκη, συχνά με ρώτησαν πώς είναι να ζει κανείς στην κρίση. συχνά μου ξαναήρθε στη μνήμη εκείνη η παλιά εικόνα, τότε που κοίταζα με συμπάθεια και με την ασφάλεια της απόστασης πως σε μας δεν θα συνέβαινε κάτι τέτοιο.

chained