Friday, 18 June 2010
a muse in the dark ages/Reykjavik synecdoche
I remember watching Dancer in the dark at a movie theater in Union Sq. NYC.Never before have I seen a movie punching american capitalism at its core, so directly. Bjork's performance proved to be prophetic, for what followed in her country's socio-economical condition.At the same time, her pop music career went down along with the rope.Her broken voice saying "nobody told me it would be like this" at the final scene, would overshadow any joyful tune ever since. She stood up though with the unprecedented strength that only a fully naked human being can carry through.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
7 comments:
http://www.youtube.com/watch?v=62pLY5zFTtc&NR=1
hard stuff sis, i also remember.
κανένα μυαλό δεν είναι συμβολικά πιο παραγωγικό απο το παρανοικό!
αχ sis
φιλιά
νομίζω οτι έχω αρχίσει να καταλαβαίνω τον ψυχολογικό μηχανισμό που έκανε τον Τριαρς να φτιάξει τον/την Αντίχρηστο...
βαθειά ενοχή...κάπου διάβασα οτί η ισότητα των δύο φύλων (και εδώ μπορούμε να κάνουμε μια σειρά αντικαταστάσεων) δεν μπορεί να διασφαλιστεί μιας και οι γυναίκες υπολείπονται σωματικής ρώμης..λες και δεν έχουν τη δύναμη να ασκήσουν ψυχολογική βία(συνήθως σε ασυνείδητο επίπεδο), λες και τ'αγόρια που μισούνε τους πατεράδες τους δεν είναι η κρυμένη εκδίκηση της μάνας προς τον άντρα της..το χειρότερο όμως είναι οτί συνήθως η βία που έχει υποστεί η γυναίκα αιώνες τώρα, μεταβολίζεται σε ενοχή απέναντι στη δημιουργικότητα.Ενα λογοτεχνικό παράδειγμα θα ήταν ο Δρ.Φάουστους του Μαν, με τη δαιμονοποίηση της μουσικής δημιουργίας.
Σκέψεις...
η ενοχή είναι όπως το χρέος, όσο πιο μεγάλη/ο διασφαλίζει την ηγεμονία του άλλου που την προκαλεί. είναι και πρόσχημα πολλών στρατηγικών ακόμα και της ευγένειας, όταν η ευγένεια καταντά θεσμική και μετατρέπεται σε υποκρισία.
Through a prohibition of montage, Rope enacts the psychotic passage a l'acte.The rope of the title is ultimately the rope that connects "words' and "deeds".Like the hangman's rope, it signifies the moment when the symbolic falls into the Real.[..]We can now see, therefore, wherein lies the dimension of rendu:not in the psychotic contents of these movies, but in the way the content, so far from being simply 'depicted', is directly 'rendered' in the very form of the narrative.Here, surely, the 'message' of the film is immediately its form.
[Zizek]
Τώρα βρίσκονται στο δάσος. «Εκείνος» καταγράφει τις λέξεις-κλειδιά της ασθένειάς της. Κοντινά, σλόου-μόσιον πλάνα συνοδεύουν μακρινά, γενικά, ζωγραφικά πλάνα μορφών εντός της ομιχλώδους (και συνεπώς μυστηριώδους) φύσης του δάσους, σκηνοθετώντας την ανακάλυψη του πόνου, της απώλειας, του αναπόδραστου, της θλίψης και της παραφροσύνης, πάντα όμως εντός του κόσμου του δάσους. Έτσι, είναι εμφανής η αλληγορική επιφάνεια της κινηματογράφισης των φυσικών στοιχείων. Εδώ υπάρχει κάτι σκοτεινό, μέσα στον άνθρωπο, αλλά κυριολεκτικά ακατάληπτο, και γι’ αυτό κοσμογονικά τρομακτικό, και ο ενδιάμεσος σύνδεσμος μεταξύ της ανθρώπινης επίγνωσης και του πρωτογονικού άλγους ή αλλιώς του ίδιου του θανάτου στην αγνή, ωμή του μορφή, είναι η σεξουαλικότητα. «Η σεξουαλικότητα μας κάνει λιγότερο πολιτισμένους», λέει σε μια συνέντευξή του ο Τρίερ, και «η σεξουαλικότητα είναι πιο κοντά στη φύση», επιτρέποντας στον «Αντίχριστό» του να χειριστεί τα υλικά εκείνα που συνομιλούν περισσότερο με εκείνο που, πιθανώς ο ίδιος, θα ονόμαζε «μυστήριο του τρόμου» του.
Post a Comment