Personal Responsibility Under Dictatorship

For only if we assume that there exists a human faculty which enables us to judge rationally without being carried away by either emotion or self-interest, and which at the same time functions spontaneously, that is to say, is not bound by standards and rules under which particular cases are simply subsumed, but on the contrary, produces its own principles by virtue of the judging activity itself; only under this assumption can we risk ourselves on this  very slippery moral ground with some hope of finding firm footing. (Arendt, Responsibility and Judgment, p. 27)


http://therelativeabsolute.wordpress.com/2012/06/28/neh-seminar-day-3-judging-without-banisters/

αμοιβαία πληροφορία ΙΙΙ

το σκάνδαλο της ασχήμιας

minimaximum@broadway 19/06/12

http://astronayths.blogspot.gr/2012/06/minimaximum-cities-and-desire.html

 

"Από εκεί, μετά από έξι μέρες και εφτά νύχτες, φτάνεις στη Ζωβαΐδα, πόλη λευκή, εκτεθειμένη στο φεγγάρι, με δρόμους που τυλίγονται μεταξύ τους σαν κουβάρι. Αυτή την ιστορία διηγούνται για την ίδρυσή της: Άνθρωποι από διαφορετικά έθνη είδαν το ίδιο όνειρο...μια γυναίκα να τρέχει νύχτα μέσα σε μια άγνωστη πόλη. Την είδαν από πίσω, είχε μακριά μαλλιά και ήταν γυμνή. Ονειρεύτηκαν πως την ακολουθούσαν.Γυρίζοντας από δω και από κει την έχασαν. Μετά το όνειρο ξεκίνησαν ψάχνοντας για εκείνη την πόλη. Δεν την βρήκαν πουθενά. Αλλά βρέθηκαν μεταξύ τους. Αποφάσισαν να χτίσουν μία πόλη όπως στο όνειρο. Για τη χάραξη των δρόμων ακολούθησαν τις διαδρομές της καταδίωξης τους. Στο σημείο που ο καθένας τους είχε χάσει τα ίχνη της γυναίκας διαμόρφωσε χώρους και τείχη αλλιώτικα απο αυτά του ονείρου, ώστε εκείνη να μην μπορέσει να ξεφύγει πάλι.

Αυτή ήταν η πόλη Ζωβαΐδα, όπου εγκαταστάθηκαν περιμένοντας πως κάποια νύχτα θα επαναλαμβανόταν η ίδια σκηνή. Όμως κανείς τους, ούτε στον ύπνο, ούτε στο ξύπνιο δεν ξαναείδε τη γυναίκα. Οι δρόμοι της πόλης ήταν οι δρόμοι όπου πήγαιναν κάθε μέρα να δουλέψουν, χωρίς πια να έχουν καμμιά σχέση με την καταδίωξη που είχαν ονειρευτεί. Κάτι που είχε ξεχαστεί από καιρό.

Καινούργιοι άνθρωποι έφτασαν, από άλλα μέρη, έχοντας δει το ίδιο όνειρο. Αναγνώρισαν στην πόλη Ζωβαΐδα κάτι από τους δρόμους του ονείρου και άλλαξαν τη θέση που είχαν οι στοές και τα σκαλοπάτια για να μοιάζουν περισσότερο με τη διαδρομή της κυνηγημένης γυναίκας, αλλά και για να μην απομείνει κανένας δρόμος διαφυγής στο σημείο που είχε ξεφύγει.

Εκείνοι που είχαν φτάσει πρώτοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι ήταν εκείνο που τράβηξε όλους αυτούς τους ανθρώπους στη Ζωβαΐδα, σ΄αυτή την άσχημη πόλη, σ΄αυτή την παγίδα."

(Αόρατες πόλεις ,Πόλεις και Επιθυμία 5, Ίταλο Καλβίνο)

αόρατες πόλεις

Mitchell Joachim and Maria Aiolova (Terreform ONE & Planetary One): Urbaneering Brooklyn 2110: Ecological City of the Future.

διπλοθλαστικότητα

λιθώνας

τους διαίνοντες παγετώνες μου
με τα χέρια σου άπλωσα
σιωπηλά τ'αναφίλησα
τρυφερό μου αγκάλιασμα