Ο Πόλο στην τελευταία παράγραφο του βιβλίου σημειώνει ότι είτε θα γίνουμε μέρος αυτής της κόλασης είτε μπορούμε «να προσπαθήσουμε και να μάθουμε να αναγνωρίζουμε ποιος και τι, μέσα στην κόλαση, δεν είναι κόλαση, και να του δώσουμε διάρκεια, να του δώσουμε χώρο» (198). Στην αρχή του βιβλίου ο συγγραφέας μας είχε υπενθυμίσει ότι «Στη ζωή των αυτοκρατόρων υπάρχει πάντα μια στιγμή κατά την οποία την περηφάνια για την κατάκτηση τόσων απέραντων εκτάσεων έρχεται να διαδεχτεί η μελαγχολική και ανακουφιστική διαπίστωση ότι πολύ σύντομα θα πάψουμε να θέλουμε να τις γνωρίσουμε και να τις κατανοήσουμε» (21). Το βιβλίο λοιπόν μπορεί να θεωρηθεί σαν μια απόπειρα γνωριμίας και κατανόησης όλων αυτών των πόλεων που είναι πολύ δύσκολο να γνωρίσουμε ουσιαστικά. Ο Καλβίνο/Πόλο χρησιμοποιεί εδώ τη λογοτεχνική φιγούρα του οραματιστή ταξιδιώτη για να μας προτρέψει να διαβάσουμε τον χώρο στον οποίο ζούμε με έναν ιδιαίτερα λογοτεχνικό-δημιουργικό τρόπο. O θεωρητικός Ανρί Λεφέβρ τονίζει: «Το να σκεφτούμε σχετικά με την πόλη είναι να συγκρατήσουμε και να διατηρήσουμε τις αλληλοσυγκρουόμενες πλευρές της: περιορισμούς και δυνατότητες, γαλήνη και βία, συναντήσεις και μοναξιά, συγκεντρώσεις και αποχωρισμούς, το τετριμμένο και το ποιητικό, την ανελέητη λειτουργιοκρατία και τον αναπάντεχο αυτοσχεδιασμό». H πόλη μπορεί λοιπόν να διαβαστεί σαν ένα κείμενο του οποίου την σύνθετη φύση πρέπει να αναγνωρίσουμε και με το οποίο διαπραγματευόμαστε σε καθημερινή βάση για να μπορέσουμε να ενώσουμε τη ζωή μέσα στο σπίτι με τη ζωή μας έξω από αυτό.
"Η κόλαση των ζωντανών δεν είναι κάτι που ΘΑ υπάρξει. Αν υπάρχει μία, είναι αυτή που βρίσκεται ήδη εδώ, η κόλαση που κατοικούμε κάθε μέρα, που φτιάχνουμε με το να ζούμε μαζί. Δύο τρόποι υπάρχουν για να γλιτώσεις από το μαρτύριό της. Ο πρώτος είναι εύκολος σε πολλούς: δέξου την κόλαση και γίνε μέρος της έτσι που να μην την βλέπεις πια. Ο δεύτερος είναι επικίνδυνος και απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση και γνώση: ψάξε και μάθε ποιος και τι, στη μέση της κόλασης, δεν είναι κόλαση,κι αυτά κάνε να διαρκέσουν ,δωσ’ τους χώρο."
9 comments:
http://openlit.teimes.gr/city/chiotis.htm
Ο Πόλο στην τελευταία παράγραφο του βιβλίου σημειώνει ότι είτε θα γίνουμε μέρος αυτής της κόλασης είτε μπορούμε «να προσπαθήσουμε και να μάθουμε να αναγνωρίζουμε ποιος και τι, μέσα στην κόλαση, δεν είναι κόλαση, και να του δώσουμε διάρκεια, να του δώσουμε χώρο» (198). Στην αρχή του βιβλίου ο συγγραφέας μας είχε υπενθυμίσει ότι «Στη ζωή των αυτοκρατόρων υπάρχει πάντα μια στιγμή κατά την οποία την περηφάνια για την κατάκτηση τόσων απέραντων εκτάσεων έρχεται να διαδεχτεί η μελαγχολική και ανακουφιστική διαπίστωση ότι πολύ σύντομα θα πάψουμε να θέλουμε να τις γνωρίσουμε και να τις κατανοήσουμε» (21). Το βιβλίο λοιπόν μπορεί να θεωρηθεί σαν μια απόπειρα γνωριμίας και κατανόησης όλων αυτών των πόλεων που είναι πολύ δύσκολο να γνωρίσουμε ουσιαστικά. Ο Καλβίνο/Πόλο χρησιμοποιεί εδώ τη λογοτεχνική φιγούρα του οραματιστή ταξιδιώτη για να μας προτρέψει να διαβάσουμε τον χώρο στον οποίο ζούμε με έναν ιδιαίτερα λογοτεχνικό-δημιουργικό τρόπο. O θεωρητικός Ανρί Λεφέβρ τονίζει: «Το να σκεφτούμε σχετικά με την πόλη είναι να συγκρατήσουμε και να διατηρήσουμε τις αλληλοσυγκρουόμενες πλευρές της: περιορισμούς και δυνατότητες, γαλήνη και βία, συναντήσεις και μοναξιά, συγκεντρώσεις και αποχωρισμούς, το τετριμμένο και το ποιητικό, την ανελέητη λειτουργιοκρατία και τον αναπάντεχο αυτοσχεδιασμό». H πόλη μπορεί λοιπόν να διαβαστεί σαν ένα κείμενο του οποίου την σύνθετη φύση πρέπει να αναγνωρίσουμε και με το οποίο διαπραγματευόμαστε σε καθημερινή βάση για να μπορέσουμε να ενώσουμε τη ζωή μέσα στο σπίτι με τη ζωή μας έξω από αυτό.
[αόρατες πόλεις|αόρατες γυναίκες]
"Η κόλαση των ζωντανών δεν είναι κάτι που ΘΑ υπάρξει. Αν υπάρχει μία, είναι αυτή που βρίσκεται ήδη εδώ, η κόλαση που κατοικούμε κάθε μέρα, που φτιάχνουμε με το να ζούμε μαζί. Δύο τρόποι υπάρχουν για να γλιτώσεις από το μαρτύριό της. Ο πρώτος είναι εύκολος σε πολλούς: δέξου την κόλαση και γίνε μέρος της έτσι που να μην την βλέπεις πια. Ο δεύτερος είναι επικίνδυνος και απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση και γνώση: ψάξε και μάθε ποιος και τι, στη μέση της κόλασης, δεν είναι κόλαση,κι αυτά κάνε να διαρκέσουν ,δωσ’ τους χώρο."
Ορατές καληνύχτες! :-)
ορατές καλημέρες σύντροφε!
ωραίος ο καλβίνο ε;
παίζουμε απόψε με τις μινιμάξιμουμ
ελπίζω να προλάβω να εντάξω κάποια αποσπάσματα στην προβολή
MINIMAXIMUM improvision live @ ΑΝΤΑΛΛΑΓH / AUSTAUSCH / EXCHANGE_Ενεργοποίηση αστικού χώρου της Αθήνας
Τρίτη 19 Ιουνίου 21:00
Θερινό σινεμά Μπρόντγουαιη
Είσοδος ελέυθερη
Ορατές καλημέρες συντρόφισσα!
Μόνο ωραίος;! Το συγκεκριμένο απόσπασμα το είχα μάθει παπαγαλία και το επαναλάμβανα για χρόνια...
Να εντάξεις, να εντάξεις!
μήπως το έχεις και σε pdf?
θα μου έκανε τη ζωή πιο εύκολη :-)
Το έψαξα. Δεν το βρήκα στα ελληνικά. Μόνον αγγλικά.
Καθυστερημένα αλλά σήμερα έπεσε στην αντίληψή μου.Αυτό εδώ είναι animated. Υπέροχη μουσική και το κείμενο στα ιταλικά αλλά και αγγλικά.
Ιδού και το link που έφαγε κάποιος δαίμων. Μάλλον ο της αφηρημάδας φοβάμαι.
http://www.youtube.com/watch?v=FxAbV6a5Ku4&feature=g-list&list=PLp9xAGWYTJL6R4a0Wtt3dZnxFD15nugNy
Post a Comment