Wednesday 22 December 2010

τίνος πρόσωπον δητ’ εν αγκάλαις έχεις;

στην έρημο σήμερα τα σαρκοβόρα τρώνε σάρκες
σαν προαιώνιες  Αγαύες μανιασμένες
ο μάντης θα τους δείξει πάλι την παραφροσύνη τους
πως είναι οι δικές τους σάρκες που κατασπαράζουνε
το ίδιο τους το γέννημα και μέλον
"κοίτα τον ουρανό, βλέπεις τ'αστέρια;
άκου τα λόγια σου, φρονείς το λάθος;"

6 comments:

xtina said...

Η αφύπνιση της Αγαύης και η συνειδητοποίηση της φοβερής αλήθειας γίνεται
μέσω της στιχομυθίας (στ. 1263-1301), που αποτελεί την κατάλληλη μορφή διαλόγου
για την απόδοση της βαθμιαίας επαναφοράς της ηρωίδας στην πραγματικότητα.263 Ο
Κάδμος ζητά αρχικά από την κόρη του να υψώσει το βλέμμα προς τον αιθέρα. Η
Αγαύη εκτελεί την πράξη που της έχει ζητηθεί (στ. 1265: fiδού) και ο Κάδμος στη
συνέχεια την οδηγεί με σειρά ερωτήσεων στην αποκάλυψη της αλήθειας. Το κρίσιμο
σημείο για την επαναφορά της Αγαύης στη λογική σημειώνεται με μια διακοπή στην
κανονική ροή της στιχομυθίας (στ. 1269-70). Μπορούμε να υποθέσουμε μια παύση
στο σημείο αυτό που υποδηλώνει το δισταγμό της Αγαύης και τη γεμάτη προσδοκία
αναμονή του Κάδμου.264 Η Αγαύη σταδιακά αποβάλλει τα χαρακτηριστικά της
μανίας και ο Κάδμος εντέχνως στρέφει την προσοχή της στο κεφάλι του Πενθέα, που
γίνεται το επίκεντρο του φρικτού διαλόγου: τίνος πρόσωπον δ∞τ’ §ν éγκάλαις ¶χεις;
(στ. 1277). Η Αγαύη στρέφει το βλέμμα της στο κεφάλι που κρατά μετά τη νέα
προτροπή του πατέρα της (στ. 1279) και αναφωνεί με φρίκη: ¶α,  τί  λεύσσω;  τί 
φέρομαι τόδʹ ἐν χεροῖν; Η αναγνώριση ολοκληρώνεται στους επόμενους στίχους και
τελικά η Αγαύη συνειδητοποιεί ότι κρατά το κεφάλι του παιδιού της: Πενθέως ≤ 
τάλαιν’ ¶χω κάρα (στ. 1284).

xtina said...

Η λέξη πρόσωπον στο στίχο 1277 παραπέμπει στο θεατρικό προσωπείο, αν
και ο όρος απαντά για πρώτη φορά με αυτή την έννοια τον 4ο π.Χ. αιώνα.265
Σύμφωνα με τον Segal και τη μεταθεατρική ερμηνεία του όρου, πρόκειται για
αυτοαναφορικό σχόλιο για τη θεατρική ψευδαίσθηση.266 Αντίθετος στην ερμηνεία αυτή είναι ο Taplin, που επισημαίνει ότι η κρισιμότητα της δραματικής κατάστασης
δεν επιτρέπει παρόμοια αυτοαναφορικά σχόλια, τα οποία ούτως ή άλλως σπανίζουν
στην τραγωδία.267 Οι περισσότεροι μελετητές πάντως συμφωνούν ότι η Αγαύη κρατά
το προσωπείο με το οποίο εμφανίστηκε ο Πενθέας στην προηγούμενη σκηνή.268
Επομένως, ίσως είναι αναπόφευκτο για τον θεατή να βλέπει στο κεφάλι που κρατά η
Αγαύη, εκτός από το κεφάλι του Πενθέα, το προσωπείο ενός υποκριτή, χωρίς όμως
αυτό να σημαίνει απαραίτητα ότι η πρόθεση του Ευριπίδη ήταν, τουλάχιστον σε
πρώτο επίπεδο, να αναφερθεί στη θεατρική ψευδαίσθηση.

xtina said...

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΑΤΡΩΝ
ΣΧΟΛΗ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ
ΤΜΗΜΑ ΘΕΑΤΡΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ


ΜΑΡΙΑ ΡΕΝΙΕΡΗ












«Σκηνοθετικές ενδείξεις και σκηνικά προβλήματα
στις Βάκχες του Ευριπίδη»

xtina said...

http://www.google.com/books?hl=el&lr=&id=ClJYo5FOFLIC&oi=fnd&pg=PR9&dq=SEGAL,+S.+1982,+Dionysiac+Poetics+and+Euripides+Bacchae,+Princeton.&ots=N2eWcH42dU&sig=ZNi1a0HzK988L8iaddWK7rLo-5o#v=onepage&q&f=false

In Bacchae, I would argue, Euripides inscribes that arbitrary violence figuratively into the civic, ritual, and aesthetic forms designed to contain it.This play brings into the Apollonian limits of the tragic form and literary conventions the god who dissolves limits.

xtina said...

I suspect them of thinking nothing, nothing but the trivial, the dog-matic, and the benumbed under all these words.And then the historical teleology to which it leads directly, that letter that always arrives at its destination.They deny it in vain, the "course of history" is not far off, several stations or stases in the unconscious, several supplementary topical complications and there we are, we have never departed from it, from speculative idealism.As soon as it arrives at its destination, history will have had a course, and a circular one if you please, in its "proper" course.
doom, always to prefer the child,The child in itself, in oneself.
the worlds apart.
and never to rest on anything, on anyone, not even on oneself, absolute insomnia.

J.D.The postcard p.145/87pdf

xtina said...

http://powerpointparadise.com/blog/2010/10/the-war-prayer-by-mark-twain/