text resurrection

"Just as the manifestations of life are intimately con-
nected with the phenomenon of life without being of importance
to it, a translation issues from the original-not so much from its
life as from its afterlife. For a translation comes later than the
original, and since the important works of world literature never
find their chosen translators at the time of their origin, their
translation marks their stage of continued life. The idea of life
and afterlife in works of art should be regarded with an entirely
unmetaphorical objectivity. Even in times of narrowly preju-
diced thought there was an inkling that life was not limited to
organic corporeality. But it cannot be a matter of extending its
dominion under the feeble scepter of the soul. as Fechner tried
to do, or, conversely, of basing its definition on the even less con-
clusive factors of animality, such as sensation, which characterize
life only occasionally. The concept of life is given its due only
if everything that has a history of its own, and is not merely the
setting for history, is credited with life. In the final analysis, the
range of life must be determined by history rather than by na-
ture, least of all by such tenuous factors as sensation and soul.
The philosopher's task consists in comprehending all of natural
life through the more encompassing life of' history. And indeed,
is not the continued life of works of art far easier to recognize
than the continual life of animal species? The history of the great
works of art tells us about their antecedents, their realization in
the age of the artist, their potentially eternal afterlife in succeed-
ing generations. Where this last manifests itself, it is called fame.

Translations that are more than transmissions of subject matter
come into being when in the course of its survival a work has
reached the age of its fame. Contrary, therefore, to the claims of
bad translators, such translations do not so much serve the work
as owe their existence to it. The life of the originals attains in
them to its ever-renewed latest and most abundant flowering."

[W.Benjamin, The task of the translator]

U made me a dying expert

thank U

speechless_apostomosis

Δηιδάμεια

Πριν  χρόνια επισκέφτηκα το Μουσείο του Ολοκαυτώματος στην Ιερουσαλήμ. Με ανάμικτα ομολογώ συναισθήματα λόγω της πολιτικής του Ισραήλ, ή και του ίδιου μου του βλέμματος που είχε κορρεστεί τόσο απο τις εικόνες των κρεματορίων ώστε να μην αναγνωρίζει το ανθρώπινο υποκειμενικό δράμα σ'αυτά τα απρόσωπα πτώματα. Και τότε βρέθηκα μπροστά σε μια φωτογραφία  τραβηγμένη απο τους ναζί του Μένγκελε. Μια ολόσωμη εικόνα μιας γυναίκας γυμνής, με τομές και λάμες να προεξέχουν απο παντού, ένα ντοκουμέντο για το αρχείο των ιατρικών πειραμάτων τους. Κι αυτό το μεγαλειώδες πλάσμα, στήθηκε όρθιο για τη φωτογραφία και χαμογέλασε με τόση αυτοπεποίθηση, αποδεικνύοντας στο τέρας πως κανένας και με κανένα τρόπο δεν μπορούσε να της στερήσει την αξιοπρέπειά της.Ψυχή στην αιωνιότητα.

αναπαράσταση

συχνά φέρνω στο μυαλό μου αυτή τη συνάντηση, μπροστά απ'το σταθμό του τρένου, στα διπλανά καθίσματα κάποιου θεάματος, στο φούρνο της γειτονιάς, να κοιταζόμαστε προσπαθόντας ν'αναγνωρίσουμε πίσω απ'τα φτιασίδια που μας σκάρωσε αυτός ο κόσμος-τα παράταιρα ενδυματολογικά μας ιδιώματα, τα διαφορετικά λεξιλόγια, τις προκαταλήψεις μας-να προσπαθούμε να μην ξεγελαστούμε απ'τις λεπτομέρειες που κρύβουν πως γνωριζόμαστε τόσο βαθιά, πως τόσο καιρό δεν γνωρίζαμε οτι αυτό που ποιούσαμε ήταν αυτό το ταίριασμα, αυτή η πρώτη και κοινή μας διεύθυνση.

dedicatio II_U are my borromean knot

I need your loving like the sunshine

"έρως[...] εστι ο τόκος επί το καλόν"- το Συμπόσιο ως προϋπόθεση της Πολιτείας

εάν  η κοινωνία θεμελιώνεται στη ριζική επιθυμία συνύπαρξης με τον άλλο, τότε ο Νόμος αντλεί το κύρος του ακριβώς απο αυτή την επιθυμία, στην ρύθμιση των σχέσεων ώστε οι άνθρωποι να είναι μαζί.κατά συνέπεια ο νόμος που διχάζει, που οδηγεί στην ακηδία, είναι αντικοινωνικός.μπορεί να μην στερείται ισχύος (αφού το κράτος έχει την δύναμη επιβολής) αλλά στερείται κύρους.

η πράξη της Αντιγόνης υπενθυμίζει αυτή την ιερή πρωταρχική συμφωνία, η αίρεση της οποίας απονοηματοδοτεί κάθε σχέση, καθιστά την πραγματικότητα μη πραγματική.ποιό το νόημα του κονφορμιστικού δεσμού με τον Αίμονα εάν δεν είναι ταυτόχρονα η ιδιωτική ερωτική σχέση φορέας του Λόγου της Αγάπης? στον αντικοινωνικό παράλογο κόσμο του Κρέοντα, η Αντιγόνη αισθάνεται ήδη νεκρή, ανύπαρκτη , γι'αυτό και ο δρόμος προς την αποκατάσταση της πραγματικότητας για την ίδια (μέσα απο το βλέμμα της Ισμήνης) , δεν μπορεί να είναι παρά η  ταύτιση με αυτόν τον θάνατο.

εάν μέχρι σήμερα θεωρούσαμε τον άνθρωπο ως "ζώο κοινωνικό", μήπως η σημερινή πραγματικότητα αναδεικνύει έναν νέο ανθρωπολογικό τύπο?

das plumpe Denken

With Brecht he could practice what Brecht himself called "crude
thinking" (das plumpe Denken): "The main thing is to learn
how to think crudely. Crude thinking, that is the thinking of the
great," said Brecht, and Benjamin added by way of elucidation:
"There are many people whose idea of a dialectician is a lover of
subtleties .... Crude thoughts, on the contrary, should be part
and parcel of dialectical thinking, because they are nothing but
the referral of theory to practice . . . a thought must be crude
to come into its own in action."  Well, what attracted Benjamin
to crude thinking was probably not so much a referral to prac-
tice as to reality, and to him this reality manifested itself most
directly in the proverbs and idioms of everyday language. "Prov-
erbs are a school of crude thinking".

[intro. H.Arendt on W.Benjamin's Illuminations]

soulmates Vs. multidudes

 




ευτυχώς, τα τερατόνια δεν πιάνουν μπάζα μπροστά στα αγγελούδια μου

Τα παιδιά της γειτονιάς μου.

Ο τριαντάχρονος μεσοαστός του 1ου ορόφου, που από χασικλής έγινε πρεζάκι μέσα σε έξι μήνες, ξυλοκόπησε για πολλοστή φορά την εικοσιπεντάχρονη φίλη του (των 700 ευρώ)-"την αγαπάει όμως"- αυτήν την φορά στο δρόμο, χαράματα. Στην συμπλοκή που επακολούθησε, μπλέχτηκαν οι αλλοδαποί τραμπούκοι μαφιόζοι του γωνιακού μπαρ, ελληναράδες που γρονθοκόπησαν μέχρι τελικής πτώσης τον αφρικανό (μάλλον) ντήλερ και μετανάστες που βρέθηκαν εκεί. Μια απάνθρωπη μάζα  που καταρρέει και θα καταρρέει όλο και περισσότερο. Συνειδησιακή αποψίλωση, αυτή είναι σίγουρα αταξική.

...you NOW

pia mater_matrix

pristine in dialogue

κουβέντα με το λουλούδι μου

			-Κυκλάμινο, κυκλάμινο, στου βράχου τη σκισμάδα, πού βρήκες χρώματα κι ανθείς, πού μίσκο και σαλεύεις; -Μέσα στο βράχο σύναζα το γαίμα στάλα-στάλα, μαντήλι ρόδινο έπλεξα κι ήλιο μαζεύω τώρα.

περί μνήμης

honey

U are my truth manifested

Τίμαιος_Διοτίμα

η ετυμολογία του μίσους

κηδεύω: φροντίζω, περιποιούμαι, θάπτω τον νεκρόν, ενταφιάζω, συνάπτω συγγένειαν δι' επιγαμίας, ''συμπεθερεύω'', κηδεμών ο μεριμνών, προστάτης.ακηδής ο μη έχων φροντίδας, αμέριμνος, αμελής. συγγ.τοις: αβεστ. sadra-ουδ.=άλγος, πόνος, θλίψις, κακόν, συμφορά, οσκ. cadeis γεν.=λατ. inimicitiae, μσν. ιρλ.caiss= μίσος, γοτθ.hatis, αρχ. γερμ. haz, νεογερμ. Hass=μίσος.

Αυτή δεν είναι η ιστορία μιας εκδίκησης κρύας , αλλά μια πορεία αναγνώρισης, συμφιλίωσης κι επανασύνδεσης με την βαθύτερη ύπαρξη.Ένας φόρος τιμής στο χαμένο όνειρο που μόνο έτσι μπορεί να αναβιώσει και να αναβιωθεί.

Alegrias_οι χειρονομίες του σώματος μιας τάξης

Το δέντρο Μαρξ _ Schinus molle

Η αλήθεια είναι οτι φυσάει δαιμονισμένα στο πάρκο τις τελευταίες μέρες, κι ένα νεόφυτο δέντρο φεύγει κάθε τόσο απ'τα δεσίματά του. Στη γνωστή σκυλοβόλτα, μας συνόδεψε η καινούρια μου συγκάτοικος, που μόλις το είδε λυγισμένο, δε δίστασε να σηκώσει τα μανίκια και να το ξαναστήσει όρθιο.Τη βοήθησα να ξαναδέσουμε καλύτερα τους ιμάντες στον πάσσαλο και φύγαμε. Σήμερα, στο σούρουπο, το ξαναείδα να ανεμοδέρνεται, κι όπως πάλευα μόνη μου να το συνεφέρω, πλησίασε ένας μελαμψός άντρας που έβγαλε απ'την τσέπη του ένα κομμάτι σκοινί και με δυο κινήσεις το έδεσε. Δώσαμε τα χέρια χαιρετηθήκαμε σε άλλες γλώσσες και φύγαμε. Αισθάνθηκα τη ραχοκοκκαλιά μου λίγο πιο ίσια. Και αισθάνθηκα και το δεντράκι αυτό "δικό" μου, γιατί είχα ήδη δυό ωραίες ιστορίες απ'αυτό. Και μετά θυμήθηκα το μικρό μου ανηψούδι που το καλοκαίρι στο νησί, δεν ήξερε τη λέξη "ελιά", αλλά μου την έδειχνε χορεύοντας σαν τα φύλλα της, γινόταν ο ίδιος ελιά.Και μετά κατάλαβα τι περίπου εννοούσε ο Μαρξ, όταν μιλούσε για την Nature Ressurection. Και συνειδητοποίησα οτι μάλλον γεννιόμαστε κομμουνιστές και καταντάμε καπιταλιστές.

etymology is the historical materialism of language

γελάω

ότι και νυν, γελώ, γελαστός άξιος γέλωτος, γελοίος, δωρ. γελανής, ο γελών, γελαστικός, εύθυμος, γέλως-ωτος, ο το "γέλιο", γαληνός (γαλασνός) φαιδρός, αίθριος, ήσυχος, ήρεμος, γαλήνη, η ησυχία (ηρεμία) της θαλάσσης:συγγ. τοις: αρμ. gel- πβ.glai-  εν τω γλαινοί , τα λαμπυρίσματα των περικεφαλαίων, οίον αστέρες' Ησυχ. (συγγ. τοις: αρχ.γερμ.kleini=λάμπων, χαρίεις, λεπτός, νεογερμ. Klein=μικρός), πβ. γλή-νος, το πολυτελές αντικείμενον, λάμπον κόσμημα, γλήνη, η "κόρη του οφθαλμού". Βλ. και αγλαός, γαλήνη, γλαυκός.

παίζοντας κρυφτό στον παράδεισο 4

 

[Σημ.Τ.Μετ.: *Η δυσκολία αυτή στη δράση του παιχνιδιού προέκυπτε διότι  ήταν φύση συναισθητικό. Για να μπορεί να παίξει κρυφτό, ήταν απαραίτητος ο απόλυτος διαχωρισμός των αισθήσεων και των ενεργειών, ώστε να δύναται και να μην βλέπει, να μην ακούει κ.λ.π. Βασιστήκαμε στο αντεστραμένο μας προσωπικό παράδειγμα, όταν στην πρώτη συνάντηση στο ατελιέ του Μετρ, μας ρώτησε αν είχαμε κάποια ιδέα και με τη φόρα που είχαμε μιλούσαμε ταυτόχρονα λέγοντας η μια στην άλλη να σταματήσει, έτσι που αν ήταν κάποιος έξω απο το δωμάτιο, θα άκουγε ένα παρατεταμένο "ΧχχχΧΧΧΧχχΧΧΧΧ" σαν παράσιτο απο ραδιόφωνο.Ο Μετρ παρενέβει και μας είπε οτι για να κατανοήσουμε τι λέμε οι ίδιες, πρέπει να μάθουμε να ακούμε και να παρατηρούμε τι λένε οι άλλες, με όλη μας την ψυχή. Με πολλή προσπάθεια πιάσαμε καλό ρυθμό και τώρα αυτός ο κάποιος έξω απ'το δωμάτιο, θα νόμιζε οτι μόνο γελάμε, γιατί ακουγόμασταν σαν "χι χι χα Χε χεΧι χα".Κι έτσι βρήκαμε την ιδέα για το χρώμα του υφάσματος.Θα ήταν γαλανόγλαυκο.]

Quantum information -αντίστροφο αντισύμπαν ΙΙ

What happens if information is stored in a state of a quantum system?
(ή τι θα έλεγε κάποιος αν διαβαζε το blog μου το 39 μ.Χ.!)



One of the strengths of classical information theory is that physical representation of information can be disregarded: There is no need for an 'ink-on-paper' information theory or a 'DVD information' theory. This is because it is always possible to efficiently transform information from one representation to another. However, this is not the case for quantum information: it is not possible, for example, to write down on paper the previously unknown information contained in the polarisation of a photon.

In general, quantum mechanics does not allow us to read out the state of a quantum system with arbitrary precision. The existence of Bell correlations between quantum systems cannot be converted into classical information. It is only possible to transform quantum information between quantum systems of sufficient information capacity. The information content of a message \mathcal{M} can, for this reason, be measured in terms of the minimum number n of two-level systems which are needed to store the message: \mathcal{M} consists of n qubits. In its original theoretical sense, the term qubit is thus a measure for the amount of information. A two-level quantum system can carry at most one qubit, in the same sense a classical binary digit can carry at most one classical bit.

As a consequence of the noisy-channel coding theorem, noise limits the information content of an analog information carrier to be finite. It is very difficult to protect the remaining finite information content of analog information carriers against noise. The example of classical analog information shows that quantum information processing schemes must necessarily be tolerant against noise, otherwise there would not be a chance for them to be useful. It was a big breakthrough for the theory of quantum information, when quantum error correction codes and fault-tolerant quantum computation schemes were discovered.[wiki]

δεν υπάρχει πιο ισχυρή προφητεία απ' την αυτοεκπληρούμενη.

Novel as a finite set

-->

Memory is the epic faculty par excellence.

W.B.

άγριος ειν'ο άνεμος που φυσάει απ'τον ασφοδελό λειμώνα

//////αδελφιδός////μου////μοι//καγώ/αυτώ///////////////

Λαοκόων

κοέω: παρατηρώ, αισθάνομαι, ακούω' =λατ. caveo=προφυλάσσομαι, προνοώ, παρέχω βοήθειαν, συγγ. τοις: αρχ.ινδ.kavith=συνετός, έξυπνος, σοφός, μάντις. ποιητ. ευρυ-κόωσα, η ην ακούει τις εις μακράν απόστασιν, Λαο-κόων κ.λ.π.

 Swift and terrible was the punishment of Laocoon, a priest of Apollo at Troy, and his two sons.According to legend, he had profaned the temple of god; and additionally, he had incurred the wrath of Athene for having warned the Trojans against the wooden horse.The famous and so influential marble group of late antiquity, unearthed in 1506, portrays the priest and his sons in their futile struggle with the serpents sent to destroy them.But while the sculpture expresses a community of punishment, El Greco, in painting this subject, wished rather to express the isolation, the individual responsibility, of the three victims.[...]
Greco's fallen and struggling Laocoon, more fascinated than terrified, his eyes against the serpent's fangs, seems to be free from its coils.Will the benevolent witnessing-always the witnessing in Greco's art!-of the scene by the two punishing gods, Apollo and Artemis, assure his final triumph?
The equivocal reigns here.The legs of Apollo are feminine and those of Artemis masculine.The city of Toledo is portayed here, open to the Trojan horse, to certain doom: did Greco choose to do this out of love, or wrath, or hatred?
In the subject matter and treatment-elliptical, planes and contours an interrelation of curves and angles-everything is centrifugal, separated, capsizing. And yet an ardent unity permeates the whole painting: the two divinities joining heaven and earth;the upright buttressing figures at both sides of the painting;the unity of the brown-grey-greenish color action...[Leo Bronstein, El Greco,1966]

barred spiral galaxy

Barred spiral galaxies are relatively common, with surveys showing that up to two-thirds of all spiral galaxies contain a bar. The current hypothesis is that the bar structure acts as a type of stellar nursery, fueling star birth at their centers. The bar is thought to act as a mechanism that channels gas inwards from the spiral arms through orbital resonance, in effect funneling the flow to create new stars. This process is also thought to explain why many barred spiral galaxies have active galactic nuclei, such as that seen in the Southern Pinwheel Galaxy.
The creation of the bar is generally thought to be the result of a density wave radiating from the center of the galaxy whose effects reshape the orbits of the inner stars. This effect builds over time to stars orbiting further out, which creates a self-perpetuating bar structure.Another possible cause of bar creation is gravitational disruptions between galaxies or a collision of two galaxies.

Bars are thought to be a temporary phenomenon in the life of spiral galaxies, the bar structure decaying over time, transforming the galaxy from a barred spiral to a "regular" spiral pattern. Past a certain size the accumulated mass of the bar compromises the stability of the overall bar structure. Barred spiral galaxies with high mass accumulated in their center tend to have short, stubby bars.Since so many spiral galaxies have a bar structure, it is likely that it is a recurring phenomenon in spiral galaxy development. The oscillating evolutionary cycle from spiral galaxy to barred spiral galaxy is thought to take on the average about two billion years.
Recent studies have confirmed the idea that bars are a sign of galaxies reaching full maturity as the "formative years" end. A team led by Kartik Sheth of the Spitzer Science Center at the California Institute of Technology in Pasadena discovered that only 20 percent of the spiral galaxies in the distant past possessed bars, compared with nearly 70 percent of their modern counterparts. [wiki]

sea hawk_yes

historical materialism revisited

αναλαμπές

1. Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και
των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα
χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον
2. και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και
πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε
όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμι·
3. και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ
το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω,
ουδέν ωφελούμαι·
4. Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλεί, η αγάπη
ου περπερεύεται, ου φυσιούται,
5. ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν,
6. ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία·
7. πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει·
8. η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει, είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται· είτε γλώσσαι, παύσονται· είτε γνώσις, καταργηθήσεται·
9. εκ μέρους δε γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν·
10. όταν δε έλθει το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται.
[επιστολή Παύλου προς Κορινθίους, παρ.13]

-->

 Όταν κάθετί που γνωρίζες καταργείται, όταν οι γλώσσες γίνονται ακατανόητες και τίποτα απ’ ό,τι φαντάστηκες δεν ισχύει,  όταν εκλείψει κάθε βεβαιότητα, προσανατολίσου με το συναίσθημα.

Προτάσεις του είναι και προτάσεις του δέοντος.Ή πόσους Σαούλ κρύβει ένας Παύλος.

"Ο Σωκράτης, ασάλευτος, οργισμένος ίσως και συνάμα έκπληκτος, την κοιτάει επίμονα, χωρίς να πει λέξη, και κατόπιν συνεχίζει:
— Θα ’πρεπε καλύτερα να περιμένουμε να τελειώσει το παραμύθι μας, πριν να αποφασίσουμε για το τι είναι πραγματικό. Ας υποθέσουμε ότι εξαναγκάζουμε το πειραματόζωό μας να καρφώσει το βλέμμα του στους προβολείς. Νιώθει φριχτούς πόνους στα μάτια, κάνει να ξεφύγει, θέλοντας να ξαναγυρίσει σ’ εκείνα που μπορεί να βλέπει, στις σκιές, που το είναι τους το θεωρεί πολύ πιο βέβαιο από το είναι των αντικειμένων που τον προτρέπουμε να δει. Έρχονται, λοιπόν, τότε κάτι νταήδες, πληρωμένοι από εμάς, και χωρίς περιστροφές αρχίζουν να τον τραβολογούν στους διαδρόμους τού κινηματογράφου. Τον αναγκάζουν να περάσει μέσα από μια μικρή, κρυμμένη μέχρι τώρα, παράπλευρη πόρτα και τον ρίχνουν μέσα σε μια βρόμικη υπόγεια δίοδο που οδηγεί στο ύπαιθρο, στις φωτεινές ανοιξιάτικες βουνοπλαγιές. Θαμπωμένος, με μια αδύναμη χειρονομία, σκεπάζει τα μάτια του· οι πράκτορές μας τον σπρώχνουν στην απότομη ανηφοριά, για ώρα πολλή, όλο και ψηλότερα !Ακόμα ! Φθάνουν στην κορυφή, λουσμένη στο φως, και ’κεί οι φύλακες τον παρατούν, κατηφορίζουν βιαστικά την πλαγιά και εξαφανίζονται. Να τος, μόνος, στο μέσο ενός ατέλειωτου τοπίου. Το άπλετο φως εκμηδενίζει τη συνείδησή του. Πώς αγανακτεί για τα τραβολογήματα, τις ταλαιπωρίες και την εγκατάλειψή του ! Πόσο μισεί τους τραμπούκους μας! Σιγά-σιγά προσπαθεί,όμως, να κοιτάξει προς τις κορυφογραμμές, τις κοιλάδες, τον εκθαμβωτικό κόσμο. Στην αρχή τυφλώνεται από τη φεγγοβολή κάθε πράγματος, δεν βλέπει τίποτε από ’κείνα για τα οποία εμείς, χωρίς να το καλοσκεφτούμε, λέμε: «Υπάρχουν, είναι πράγματι εκεί». Δεν είναι αυτός που θα ξεστόμιζε με καταφρόνηση, όπως ο Έγελος μπροστά στην κορφή τού Γιουνγκφράου, «das ist », δεν μπορεί παρά να είναι έτσι. Προσπαθεί, ωστόσο, να συνηθίσει στο φως. Μετά από πολλές προσπάθειες, κάτω από ένα μοναχικό δένδρο, καταφέρνει στο τέλος να διακρίνει τη δέσμη τής σκιάς τού κορμού, το σκοτεινό περίγραμμα των φύλλων, που του θυμίζουν την οθόνη τού πρότερου κόσμου όπου ανήκε. Σε μια λακκούβα με νερό στη ρίζα ενός βράχου θα μπορέσει να δει την αντανάκλαση των λουλουδιών και τής χλόης. Κι από ’κεί φθάνει σιγά-σιγά στα ίδια τα αντικείμενα. Χωρίς βιασύνη, κοιτάζει με δέος τους θάμνους, τα έλατα, μια προβατίνα που ξέκοψε από το κοπάδι. Η νύχτα πέφτει. Υψώνοντας τα μάτια προς τον ουρανό, βλέπει το φεγγάρι και τους αστερισμούς και, ακόμα, βλέπει την Αφροδίτη να ανατέλλει. Κάθεται ακίνητος σ’ ένα παλιό κούτσουρο και παρακολουθεί την εωσφόρο. Μέσα από τις στερνές αναλαμπές αναδύεται, όλο και λαμπρότερη, για να γείρει και να αφανιστεί με τη σειρά της. Αφροδίτη. Επιτέλους. Επιτέλους, κάποιο πρωί, βλέπει τον ήλιο, όχι μέσα στα τρεπτά νερά ή με την εξώτερη μορφή τού ανακλώμενου ειδώλου του, αλλά αυτόν καθ’ εαυτόν τον ήλιο, τον ήλιο καθ’ εαυτόν και δι’ εαυτόν, στον προσίδιο χώρο του. Τον κοιτάζει, τον ατενίζει με την ευδαιμονία τής συνείδησης ότι αυτός είναι ως έχει.
— Α ! φωνάζει με θαυμασμό η Αμάντα, μα τι όμορφη ανάβαση μάς περιγράφετε ! Τι μεταστροφή !
— Σ’ ευχαριστώ, κόρη μου. Θα ακολουθούσες όμως το παράδειγμά του; Γιατί αυτός, ο ανώνυμος πρωταγωνιστής μας, στρέφοντας την σκέψη του σε ό,τι βλέπει, καταλήγει συλλογιστικά στο ότι από τη φαινόμενη θέση τού ήλιου εξαρτώνται οι ώρες και οι εποχές και, συνεπώς, το είναι-εκεί τού ορατού καθορίζεται υποχρεωτικά από το άστρο αυτό, έτσι ώστε να μπορούμε να πούμε: ναι, ο ήλιος είναι ο επίτροπος και κυβερνήτης όλων των αντικειμένων από τα οποία οι παλιοί μας γείτονες, οι θεατές τής μεγάλης κλειστής αίθουσας, δεν αντιλαμβάνονται παρά μόνο τη σκιά μιας σκιάς. Και έτσι, αναθυμούμενος την πρώτη του κατοικία — την οθόνη, τον προβολέα, τα τεχνητά είδωλα, τους συντρόφους του στην πλάνη — ο ακούσιος δραπέτης μας μακαρίζει τον εαυτό του για την εκδίωξή του και συμπονά εκείνους που εξακολουθούν να είναι καθηλωμένοι στην πολυθρόνα των τυφλών οπτασιαστών."
 [Για σήμερα Πλάτωνας!σεμινάριο A.Badiou, Ιανουάριος 09]


"Η έκφραση «ν’ αλλάξουμε τον κόσμο» αποτέλεσε, σε μεγάλο βαθμό, πόλο ακαταμάχητης έλξης κατά τους τελευταίους δύο αιώνες. Ενώ ο δέκατος ένατος αιώνας σήμανε την απαρχή μιας διαδικασίας κατά την οποία η αλλαγή αυτή επιχειρήθηκε στο πλαίσιο μιας αδιάσπαστης συνέχειας που ανταποκρινόταν στην ιδέα τής προόδου, ο 20ος αιώνας που ακολούθησε (κατά την επικρατούσα σήμερα αντίληψη ένας καταραμένος αιώνας που κυριαρχήθηκε από το σφοδρό πάθος για το νέο, νοούμενο ως αδιαμεσολάβητο πραγματικό) στράφηκε προς την κατεύθυνση τής ρήξης, τής ριζοσπαστικής καινοτομίας, των πρωτοποριών, τής δόμησης Κρατών προορισμένων να ενσαρκώσουν το συντομότερο δυνατό την Ιδέα — από την οποία ακριβώς απέρρεε η πεποίθηση ότι ένας νέος κόσμος ήταν συγχρόνως εφικτός και αναγκαίος."
[Σεμινάριο τού Αλαίν Μπαντιού 2010-2011- Γενικό Περίγραμμα]




Ο Alain Badiou, παραμένει για εμένα μεγάλη φυσιογνωμία, για την δύναμή του να αναθεωρεί και να επαναπροσδιορίζεται.Να μεταστρέφεται πραγματικά ακόμα και σ'αυτήν την ηλικία.
Τώρα βέβαια, εμένα προσωπικά, θα μου άρεσε να τροποποιήσει και αποσπάσματα των μεταφράσεών του, ανάλογα.

(αποσπάσματα απο κείμενα που μεταφράστηκαν απο τον Δήμο, τον οποίο ευχαριστώ για το μεταφραστικό έργο του.Οι υπογραμμίσεις δικές μου. http://radicaldesire.blogspot.com/2010/11/alain-badiou.html)

περί ταύτισης μέσου και σκοπού

πραγματικά, έχω να μάθω πολλά ακόμα.

παίζοντας κρυφτό στον παράδεισο 3

[Σημ.τ.Μετ.:*Να διευκρινίσουμε ότι το "Ένα-και-Πολλαπλό" δεν αποτελεί δική μας επινόηση. Μας το πρότεινε ο Μετρ και το επιβεβαιώνει η εμπυρική μας πραγματικότητα.Εδώ θα πρέπει να εξηγηθούμε.Λεγόμαστε ΧΧΧ και είμαστε τριμήτριες. Πολλοί μας περνάνε για τρίδυμες, ωστόσο εμείς ενώ μοιάζουμε μεταξύ μας, δεν μοιάζουμε με τον εαυτό μας, κι αυτό δυσκόλευε τα πράγματα για πολύ καιρό, διοτί δεν βρίσκαμε ούτε σωστό ρούχο να ρίξουμε πάνω μας.Οι απόπειρες που κάναμε μέχρι πριν λίγα χρόνια ράβοντας αλλιώς τα ρούχα που μας ψώνιζαν η μαμά κι ο μπαμπάς απο την Αμερικάνικη Αγορά, δεν ήταν και τόσο πετυχημένες.Ώσπου μια μέρα συναντήσαμε έναν αδερφικό μας φίλο με μοντελάκι που φύσαγε, κι αυτός μας σύστησε τον Μετρ.Ο άνθρωπος αυτός, αν κι απ'αλλού, κατάλαβε με την πρώτη ματιά. Μας απευθύνθηκε στον ενικό ενώ κοιτούσε κάθε μια μας προσωπικά και μας είπε με τη σιγουριά του μεγάλου μόδιστρου "έχω ακριβώς το κουστούμι σου!ένα-και-πολλαπλό!μπορείς να το ράψεις μόνη σου!η αλήθεια είναι οτι εκτός απο την ιδέα θα χρειαστούν κι αρκετά εργαλεία!"Ήταν τόσο γνήσια ενθουσιασμένος, έμοιαζε τόσο άνετος μέσα στο καλοραμμένο του ρούχο, που ενώ δεν καταλάβαμε Χριστό, τον ακολουθήσαμε.]

Δελτίο Εν_ημέρωσης Ασυνειδήτου (από το αρχείο-νησί 29/10/10)

Στέκομαι μπροστά από τον πάγκο μιας κουζίνας, κίτρινης, χωρίς παράθυρα,που μάλλον φωτίζεται απο μια ηλεκτρική πηγή.Πεινάω, αλλά καθώς δεν υπάρχει τίποτα να φάω, τεμαχίζω τα πόδια μου κάτω απο τον αστράγαλο, τα βάζω στο ξύλο κοπής και τα κόβω μικρά κομμάτια.Είναι ταλαιπωρημένα στην όψη και βάζω με σχετικό δισταγμό μια μπουκιά στο στόμα μου.Η γεύση είναι μάλλον γλυφή.Ταυτόχρονα αναρωτιέμαι αν πρέπει να κοιτάξω πάλι κάτω στο πάτωμα, γιατί ενώ δεν πονάω καθόλου, θα έχει γεμίσει σίγουρα αίματα.Αργά στρέφω το βλέμμα μου και δεν υπάρχει σταγόνα αίμα.Βλέπω τα πέλματά μου να ξαναφύονται στη θέση τους, τρυφερά, σαν μωρού, μέχρι να ξαναπάρουν το τελικό τους σχήμα.Περιστρέφομαι στον άξονά μου 90 μοίρες προς τα δεξιά και τότε βλέπω ένα πτώμα, τοποθετημένο περίτεχνα στον τοίχο.Αν και κατακρεουργημένο, δεν μου προκαλεί φόβο ή αποστροφή.Το κεφάλι κοιτάει ψηλά, λείπει όλη η κάτω γνάθος, είναι χωρίς πνεύμονες,μέλη, έχει απομείνει η σπονδυλική στήλη ολόκληρη μέχρι το ιερό οστό.Αναγνωρίζω πως μάλλον είμαι εγώ αυτό, στρέφομαι άλλες 90 μοίρες και κοιτάω την πόρτα της κουζίνας.Το άνοιγμά της είναι σκοτεινό σαν υδατογραφία και μια σκιά απομακρύνεται με γυρισμένη την πλάτη.

παίζοντας κρυφτό στον παράδεισο 2

[Σημ.Τ.Μετ.: Θέλουμε επίσης να απολογηθούμε για το ύφος της γλώσσας που χρησιμοποιήσαμε, ομολογώντας την ερασιτεχνική μας ενασχόληση με τις μεταφράσεις καθώς κατ'επάγγελμα είμαστε απλές μεταποιήτριες σε συνοικιακό ραφείο.Οι (όχι και τόσο εδώ που τα λέμε) παρατηρητικοί αναγνώστες θα έχουν ήδη εντοπίσει το ύφος μας που δεν είναι παρά άτεχνο ελαφροπειραματικό. Ευτυχώς ο επιμελητής εκδόσεων είναι φίλος και συνεργάτης και άριστος στο είδος του και θα έχει και απεριώριστο χρόνο για τις διαρθώσεις καθώς το κείμενο θα παραμένει πάντα ιππό έκδοση.]

συμπύκνωση_taedium vitae

αυτό το απρόσωπο τίποτα
ας το πάρουμε προσωπικά

γιατί αυτός ο εχθρός
δεν έπαψε να νικάει μέχρι σήμερα

Les Guetteurs De Sons

παίζοντας κρυφτό στον παράδεισο

[Σημ.τ.Μετ.:Η μετάφραση του εν λόγω συμβάντος βασίστηκε στην αρχαιότερη απόδοση "Φύσις κρύπτεσθαι φιλεί" του μέγα μεταφραστή Ηράκλειτου.Ο αναγνώστης πρέπει να δείξει κατανόηση στις ανυπέρβλητες δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε παρά την χρήση σύγχρονων ηλεκτρονικών μέσων, καθώς στον παράδεισο εκλείπουν οι έννοιες του χώρου και του χρόνου, και ως εκ τούτου ο λόγος εκφέρεται εννοιαία.Ο αιθέρας διαπερνά τα όντα αενάως.Διαστήματα κάθε είδους δεν νοούνται.Έτσι το απλό παιδικό παιχνίδι του κρυφτού, μεταφράστηκε με την συμβατική χρήση των εννοιών του προσανατολισμού,των σπηλαίων, του απαγορευμένου καρπού (εδώ προτιμήσαμε τον καρπό του Diospyros kaki, και όχι του Malus domestica για εμηνευτικούς λόγους).Συνοψίζοντας, στάθηκε αδύνατη η απόδοση των μερών α)"τα φυλάω 1,2,3"κ.ο.κ, β)κρύβομαι απ'τον εαυτό μου καθώς είναι αδύνατο να κρυφτώ απ'τον άλλο, και τέλος γ)"φτου ξελευτερία για όλους".Φυλάσουμε το πρωτότυπο και επιφυλασόμαστε για μια πιο ολοκληρωμένη μεταφραστική απόπειρα.]

Ο σκύλος Οιδίποδας

Κάποιοι φιλόζωοι τηλεφώνησαν ανήσυχοι στην υπηρεσία του δήμου όταν βρήκαν το γερόλυκο κουλουριασμένο στο λάκκο ενός θάμνου. Η απάντηση είχε , θα’λεγε κανείς, απροσδόκητη ανθρωπιά: εν γνώση τους άφησαν το ετοιμοθάνατο τυφλό σκυλί για να περάσει ελεύθερο τις τελευταίες μέρες του έξω απ’το κλουβί. Αυτό πήγε και κούρνιαξε τελικά κοντά στον Γ., τον άστεγο υπερασπιστή του πάρκου. Πιάσαμε όπως κάθε απόγεμα την κουβέντα.”Τον είδες- μου είπε χαϊδεύοντας το ζωντανό- για να μένει εδώ, βρήκε τη θέση του. Ξέρεις τι βάσανο είναι να γυρνάς γυρώ γύρω;Έτσι ήμουνα όταν με κλείσανε στο τρελάδικο, γύρναγα στους διαδρόμους και στο προαύλιο τοίχο τοίχο, κι όταν με βγάλανε πάλι γύρναγα χαμένος μες στην πόλη, τρεις ώρες μου ‘περνε να πάω απο Μοναστηράκι Σύνταγμα. Και μετά μια μέρα είπα δεν πάει άλλο, κρεμάστηκα μ’ενα σκοινί. Αδερφούλα μου πώς το κάνουν αυτό το πράμα!χάλια σου λέω είναι να πνίγεσαι!χαχαχα ψεύτικα το ΄κανα βρε-σε σένα το λέω, στους άλλους είπα πως έσπασε το σκοινί- αλλά πόσο γλυκιά είν’η ρημάδα η ζωή. Τι λες, του αρέσει εδώ;’’. Τον ευχαρίστησα που υπάρχει και τον αποχαιρέτησα γελώντας. Πιο κάτω, ο ουρανός θόλωσε για λίγο.

Embedding mathematics

It seems that one of Plato’s main concerns, was how to embed mathematical thinking into the future political agents. Since mathematical language is abstract and not referring to everyday matters, one would find great difficulty in convincing people to study it. Storytelling on the other hand is much more an attractive way to get the listener‘s attention. The content of the story, is not just following mathematical reasoning though. It’s rather the mode of the narrative, the way it is articulated geometrically that embeds the mathematical ability to the listener, the voice of its nature. «Το δ’ αυτό εστίν η κατ’ενέργειαν επιστήμη τω πράγματι» as Aristotle said.The conjuction of intellectus materialis and intellectus agens leads to the identification of the process of thinking to the thing thought.
There is enough evidence today that memorability shapes intelligibity, that thinking follows patterns.To break these patterns and form new ones (or rather free the deeper abstract logical forms from the debris of temporality) mnemonotecnics were used. Plato probably organized his narratives using his elements to construct a mental image (that might also explain his dislike of painted images as mere imitations of nature) , he constructed a topos for his logos. A sign to this hypothesis might be the abillity of the text to be translated, its translatability as W.Benjamin put it. [The task of the translator, Illuminations]. Another yet example of arranging a composition(θεωρία) using Plato’s elements, is Theotokopoulos paintings (that generated intuitively what took the name of «cubism» three hundred years later).

U as reversal_artefficient intelligence

Marx had good reason to stress the great fluidity of the con-
nection between segments in manual labor. This connection ap-
pears to the factory worker on an assembly line in an independent,
objectified form. Independently of the worker's volition, the
article being worked on comes within his range of action and
moves away from him just as arbitrarily. "It is a common char-
acteristic of all capitalist production ... ," wrote Marx, "that
the worker does not make use of the working conditions. The
working conditions make use of the worker; but it takes machin-
ery to give this reversal a technically concrete form." In working
with machines, workers learn to co-ordinate "their own move-
ments with the uniformly constant movements of an automaton."
These words shed a peculiar light on the absurd kind of uni-
formity with which Poe wants to saddle the crowd-uniformities
of attire and behavior, but also a uniformity of facial expression.


The story is told of an automaton constructed in such a way
that it could play a winning game of chess, answering each move
of an opponent with a countermove. A puppet in Turkish attire
and with a hookah in its mouth sat before a chessboard placed on
a large table. A system of mirrors created the illusion that this
table was transparent from all sides. Actually, a little hunchback
who was an expert chess player sat inside and guided the pup-
pet's hand by means of strings. One can imagine a philosophical
counterpart to this device. The puppet called "historical mate-
rialism" is to win all the time. It can easily be a match for anyone
if it enlists the services of theology, which today, as we know,
is wizened and has to keep out of sight.

[W.Benjamin, Illuminations]

παίζοντας αιωνίως

προσανατολίζομαι στο χρόνο
κρατώντας μια πυξίδα
στις 12 η αγάπη
στο νότο η τέχνη
στις 3 η επιστήμη
στη δύση η πολιτική

προσδιορίζομαι στο χώρο
κρατώντας ένα ρολόι
στο βορρά το τετράεδρο
στις 6 οι μικροί βόλοι
στην ανατολή ο κύβος
στις 9 ο αέρας