Ο σκύλος Οιδίποδας

Κάποιοι φιλόζωοι τηλεφώνησαν ανήσυχοι στην υπηρεσία του δήμου όταν βρήκαν το γερόλυκο κουλουριασμένο στο λάκκο ενός θάμνου. Η απάντηση είχε , θα’λεγε κανείς, απροσδόκητη ανθρωπιά: εν γνώση τους άφησαν το ετοιμοθάνατο τυφλό σκυλί για να περάσει ελεύθερο τις τελευταίες μέρες του έξω απ’το κλουβί. Αυτό πήγε και κούρνιαξε τελικά κοντά στον Γ., τον άστεγο υπερασπιστή του πάρκου. Πιάσαμε όπως κάθε απόγεμα την κουβέντα.”Τον είδες- μου είπε χαϊδεύοντας το ζωντανό- για να μένει εδώ, βρήκε τη θέση του. Ξέρεις τι βάσανο είναι να γυρνάς γυρώ γύρω;Έτσι ήμουνα όταν με κλείσανε στο τρελάδικο, γύρναγα στους διαδρόμους και στο προαύλιο τοίχο τοίχο, κι όταν με βγάλανε πάλι γύρναγα χαμένος μες στην πόλη, τρεις ώρες μου ‘περνε να πάω απο Μοναστηράκι Σύνταγμα. Και μετά μια μέρα είπα δεν πάει άλλο, κρεμάστηκα μ’ενα σκοινί. Αδερφούλα μου πώς το κάνουν αυτό το πράμα!χάλια σου λέω είναι να πνίγεσαι!χαχαχα ψεύτικα το ΄κανα βρε-σε σένα το λέω, στους άλλους είπα πως έσπασε το σκοινί- αλλά πόσο γλυκιά είν’η ρημάδα η ζωή. Τι λες, του αρέσει εδώ;’’. Τον ευχαρίστησα που υπάρχει και τον αποχαιρέτησα γελώντας. Πιο κάτω, ο ουρανός θόλωσε για λίγο.