Wednesday 3 November 2010
παίζοντας κρυφτό στον παράδεισο 3
[Σημ.τ.Μετ.:*Να διευκρινίσουμε ότι το "Ένα-και-Πολλαπλό" δεν αποτελεί δική μας επινόηση. Μας το πρότεινε ο Μετρ και το επιβεβαιώνει η εμπυρική μας πραγματικότητα.Εδώ θα πρέπει να εξηγηθούμε.Λεγόμαστε ΧΧΧ και είμαστε τριμήτριες. Πολλοί μας περνάνε για τρίδυμες, ωστόσο εμείς ενώ μοιάζουμε μεταξύ μας, δεν μοιάζουμε με τον εαυτό μας, κι αυτό δυσκόλευε τα πράγματα για πολύ καιρό, διοτί δεν βρίσκαμε ούτε σωστό ρούχο να ρίξουμε πάνω μας.Οι απόπειρες που κάναμε μέχρι πριν λίγα χρόνια ράβοντας αλλιώς τα ρούχα που μας ψώνιζαν η μαμά κι ο μπαμπάς απο την Αμερικάνικη Αγορά, δεν ήταν και τόσο πετυχημένες.Ώσπου μια μέρα συναντήσαμε έναν αδερφικό μας φίλο με μοντελάκι που φύσαγε, κι αυτός μας σύστησε τον Μετρ.Ο άνθρωπος αυτός, αν κι απ'αλλού, κατάλαβε με την πρώτη ματιά. Μας απευθύνθηκε στον ενικό ενώ κοιτούσε κάθε μια μας προσωπικά και μας είπε με τη σιγουριά του μεγάλου μόδιστρου "έχω ακριβώς το κουστούμι σου!ένα-και-πολλαπλό!μπορείς να το ράψεις μόνη σου!η αλήθεια είναι οτι εκτός απο την ιδέα θα χρειαστούν κι αρκετά εργαλεία!"Ήταν τόσο γνήσια ενθουσιασμένος, έμοιαζε τόσο άνετος μέσα στο καλοραμμένο του ρούχο, που ενώ δεν καταλάβαμε Χριστό, τον ακολουθήσαμε.]
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
IV. Introduzione: Largo - Fuga: Allegro risoluto
Duration of roughly 12 minutes.
The movement begins with a slow introduction that serves to transition from the third movement. To do so, it modulates from D minor to B major to A major, which modulates to B-flat major for the fugue. Dominated by falling thirds in the bass line, the music three times pauses on a pedal and engages in speculative contrapuntal experimentation, in a manner foreshadowing the quotations from the first three movements of the Ninth Symphony in the opening of the fourth movement of that work.
After a final modulation to B-flat major, the main substance of the movement appears: a titanic three-voice fugue in triple meter. The subject of the fugue can be divided itself into three parts: (i) a tenth leap followed by a trill to the tonic, (ii) a 7-note scale figure repeated descending by a third, and (iii) a tail semiquaver passage marked by many chromatic passing tones, whose development becomes the main source for the movement's unique dissonance. Marked "with some licenses" ("con alcune licenze"), the fugue, one of Beethoven's greatest contrapuntal achievements, as well as making incredible demands on the performer, moves through a number of contrasting sections and includes a number of "learned" contrapuntal devices, often, and significantly, wielded with a dramatic fury and dissonance inimical to their conservative and academic associations. Some examples: augmentation of the fugue theme and countersubject in a sforzando marcato at bars 96-117, the massive stretto of the tenth leap and trill which follows, a contemplative episode beginning at bar 152 featuring the subject in retrograde, leading to an exploration of the theme in inversion at bar 209.[original research?]
A second, contrasting idyllic subject is introduced at bar 250, which becomes a terrifying bass cantus firmus, heard against parts of the first theme. The penultimate episode investigates the implications of sounding the main subject, countersubject and their inversions simultaneously in stretto. A lengthy coda in B-flat ends the work, the tenth leap and trill rising up the B-flat scale to arrive at two conventional dominant-tonic cadences which sound nevertheless strangely unstable.
This fugue, which Stravinsky called both inexhaustible and exhausting[citation needed], ranks alongside the Große Fuge, Op. 133, the "Et Vitam Venturi" fugue in the Missa solemnis, Op. 123, and the last movement of Piano Sonata No. 31, Op. 110, as Beethoven's most daring and extensive late explorations of the contrapuntal art.
Post a Comment