Προτάσεις του είναι και προτάσεις του δέοντος.Ή πόσους Σαούλ κρύβει ένας Παύλος.

"Ο Σωκράτης, ασάλευτος, οργισμένος ίσως και συνάμα έκπληκτος, την κοιτάει επίμονα, χωρίς να πει λέξη, και κατόπιν συνεχίζει:
— Θα ’πρεπε καλύτερα να περιμένουμε να τελειώσει το παραμύθι μας, πριν να αποφασίσουμε για το τι είναι πραγματικό. Ας υποθέσουμε ότι εξαναγκάζουμε το πειραματόζωό μας να καρφώσει το βλέμμα του στους προβολείς. Νιώθει φριχτούς πόνους στα μάτια, κάνει να ξεφύγει, θέλοντας να ξαναγυρίσει σ’ εκείνα που μπορεί να βλέπει, στις σκιές, που το είναι τους το θεωρεί πολύ πιο βέβαιο από το είναι των αντικειμένων που τον προτρέπουμε να δει. Έρχονται, λοιπόν, τότε κάτι νταήδες, πληρωμένοι από εμάς, και χωρίς περιστροφές αρχίζουν να τον τραβολογούν στους διαδρόμους τού κινηματογράφου. Τον αναγκάζουν να περάσει μέσα από μια μικρή, κρυμμένη μέχρι τώρα, παράπλευρη πόρτα και τον ρίχνουν μέσα σε μια βρόμικη υπόγεια δίοδο που οδηγεί στο ύπαιθρο, στις φωτεινές ανοιξιάτικες βουνοπλαγιές. Θαμπωμένος, με μια αδύναμη χειρονομία, σκεπάζει τα μάτια του· οι πράκτορές μας τον σπρώχνουν στην απότομη ανηφοριά, για ώρα πολλή, όλο και ψηλότερα !Ακόμα ! Φθάνουν στην κορυφή, λουσμένη στο φως, και ’κεί οι φύλακες τον παρατούν, κατηφορίζουν βιαστικά την πλαγιά και εξαφανίζονται. Να τος, μόνος, στο μέσο ενός ατέλειωτου τοπίου. Το άπλετο φως εκμηδενίζει τη συνείδησή του. Πώς αγανακτεί για τα τραβολογήματα, τις ταλαιπωρίες και την εγκατάλειψή του ! Πόσο μισεί τους τραμπούκους μας! Σιγά-σιγά προσπαθεί,όμως, να κοιτάξει προς τις κορυφογραμμές, τις κοιλάδες, τον εκθαμβωτικό κόσμο. Στην αρχή τυφλώνεται από τη φεγγοβολή κάθε πράγματος, δεν βλέπει τίποτε από ’κείνα για τα οποία εμείς, χωρίς να το καλοσκεφτούμε, λέμε: «Υπάρχουν, είναι πράγματι εκεί». Δεν είναι αυτός που θα ξεστόμιζε με καταφρόνηση, όπως ο Έγελος μπροστά στην κορφή τού Γιουνγκφράου, «das ist », δεν μπορεί παρά να είναι έτσι. Προσπαθεί, ωστόσο, να συνηθίσει στο φως. Μετά από πολλές προσπάθειες, κάτω από ένα μοναχικό δένδρο, καταφέρνει στο τέλος να διακρίνει τη δέσμη τής σκιάς τού κορμού, το σκοτεινό περίγραμμα των φύλλων, που του θυμίζουν την οθόνη τού πρότερου κόσμου όπου ανήκε. Σε μια λακκούβα με νερό στη ρίζα ενός βράχου θα μπορέσει να δει την αντανάκλαση των λουλουδιών και τής χλόης. Κι από ’κεί φθάνει σιγά-σιγά στα ίδια τα αντικείμενα. Χωρίς βιασύνη, κοιτάζει με δέος τους θάμνους, τα έλατα, μια προβατίνα που ξέκοψε από το κοπάδι. Η νύχτα πέφτει. Υψώνοντας τα μάτια προς τον ουρανό, βλέπει το φεγγάρι και τους αστερισμούς και, ακόμα, βλέπει την Αφροδίτη να ανατέλλει. Κάθεται ακίνητος σ’ ένα παλιό κούτσουρο και παρακολουθεί την εωσφόρο. Μέσα από τις στερνές αναλαμπές αναδύεται, όλο και λαμπρότερη, για να γείρει και να αφανιστεί με τη σειρά της. Αφροδίτη. Επιτέλους. Επιτέλους, κάποιο πρωί, βλέπει τον ήλιο, όχι μέσα στα τρεπτά νερά ή με την εξώτερη μορφή τού ανακλώμενου ειδώλου του, αλλά αυτόν καθ’ εαυτόν τον ήλιο, τον ήλιο καθ’ εαυτόν και δι’ εαυτόν, στον προσίδιο χώρο του. Τον κοιτάζει, τον ατενίζει με την ευδαιμονία τής συνείδησης ότι αυτός είναι ως έχει.
— Α ! φωνάζει με θαυμασμό η Αμάντα, μα τι όμορφη ανάβαση μάς περιγράφετε ! Τι μεταστροφή !
— Σ’ ευχαριστώ, κόρη μου. Θα ακολουθούσες όμως το παράδειγμά του; Γιατί αυτός, ο ανώνυμος πρωταγωνιστής μας, στρέφοντας την σκέψη του σε ό,τι βλέπει, καταλήγει συλλογιστικά στο ότι από τη φαινόμενη θέση τού ήλιου εξαρτώνται οι ώρες και οι εποχές και, συνεπώς, το είναι-εκεί τού ορατού καθορίζεται υποχρεωτικά από το άστρο αυτό, έτσι ώστε να μπορούμε να πούμε: ναι, ο ήλιος είναι ο επίτροπος και κυβερνήτης όλων των αντικειμένων από τα οποία οι παλιοί μας γείτονες, οι θεατές τής μεγάλης κλειστής αίθουσας, δεν αντιλαμβάνονται παρά μόνο τη σκιά μιας σκιάς. Και έτσι, αναθυμούμενος την πρώτη του κατοικία — την οθόνη, τον προβολέα, τα τεχνητά είδωλα, τους συντρόφους του στην πλάνη — ο ακούσιος δραπέτης μας μακαρίζει τον εαυτό του για την εκδίωξή του και συμπονά εκείνους που εξακολουθούν να είναι καθηλωμένοι στην πολυθρόνα των τυφλών οπτασιαστών."
 [Για σήμερα Πλάτωνας!σεμινάριο A.Badiou, Ιανουάριος 09]


"Η έκφραση «ν’ αλλάξουμε τον κόσμο» αποτέλεσε, σε μεγάλο βαθμό, πόλο ακαταμάχητης έλξης κατά τους τελευταίους δύο αιώνες. Ενώ ο δέκατος ένατος αιώνας σήμανε την απαρχή μιας διαδικασίας κατά την οποία η αλλαγή αυτή επιχειρήθηκε στο πλαίσιο μιας αδιάσπαστης συνέχειας που ανταποκρινόταν στην ιδέα τής προόδου, ο 20ος αιώνας που ακολούθησε (κατά την επικρατούσα σήμερα αντίληψη ένας καταραμένος αιώνας που κυριαρχήθηκε από το σφοδρό πάθος για το νέο, νοούμενο ως αδιαμεσολάβητο πραγματικό) στράφηκε προς την κατεύθυνση τής ρήξης, τής ριζοσπαστικής καινοτομίας, των πρωτοποριών, τής δόμησης Κρατών προορισμένων να ενσαρκώσουν το συντομότερο δυνατό την Ιδέα — από την οποία ακριβώς απέρρεε η πεποίθηση ότι ένας νέος κόσμος ήταν συγχρόνως εφικτός και αναγκαίος."
[Σεμινάριο τού Αλαίν Μπαντιού 2010-2011- Γενικό Περίγραμμα]




Ο Alain Badiou, παραμένει για εμένα μεγάλη φυσιογνωμία, για την δύναμή του να αναθεωρεί και να επαναπροσδιορίζεται.Να μεταστρέφεται πραγματικά ακόμα και σ'αυτήν την ηλικία.
Τώρα βέβαια, εμένα προσωπικά, θα μου άρεσε να τροποποιήσει και αποσπάσματα των μεταφράσεών του, ανάλογα.

(αποσπάσματα απο κείμενα που μεταφράστηκαν απο τον Δήμο, τον οποίο ευχαριστώ για το μεταφραστικό έργο του.Οι υπογραμμίσεις δικές μου. http://radicaldesire.blogspot.com/2010/11/alain-badiou.html)