διάβατον

τέσσερα φεγγάρια
ενώνουν την άλω τους
πάνω απ' την κοίτη
του ποταμού σου

reste moi

night/νύχτα from rhizoma on Vimeo.

8 July 1979
during all the time that I spent cutting out these two little
flowers for you.
follow the line of my drawing, my life line, my line of
conduct.

[J.D. The postcard]

psychopower

Bernard Stiegler has rightly observed that “we are now in the midst of a revolution in cultural and cognitive technologies, and in the very foundations of knowledge.”[1] It is a revolution in which “intelligence must wage a battle for intelligence”[2] against psychotechnological systems of psychopower which function as “attention control apparatuses” which destroy attention, and responsibility with it.[3] One might reformulate Stiegler’s description of the revolution in contemporary cultural and cognitive technologies in Arendtian terms as “a battle for the life of the mind,” which would constitute a resistance against all forms of technological hegemony that seek to eliminate human spontaneity, as it is exhibited in the human capacities to think, will, and judge.

Stiegler has noted the similarity between psychopower and education. Education, according to Stiegler, is attention formation. As he explains, to “capture attention is to form it… and to form it is to capture it.”[4] Attention formation has historically taken place through psychotechniques such as reading or writing. These psychotechniques form attention through “the play of retentions and protentions individually and collectively.”[5] Here it is possible to map Arendt’s activities of the life of the mind onto Stiegler’s model of intelligence. Retention can be understood as judging, which is concerned with the past and relies on the retentive (hypomnesis) and productive (anamnesis) capacities of the imagination. Protention can be understood as willing, with its concern for future projects. Attention can be understood as thinking, the inner dialogue which interacts with the other activities. Stiegler explains how these capacities develop through the use of psychotechnics:

The formation of at-tention always consists of the psychotechnical accumulation of re-tentions and pro-tentions. Attention is the flow of consciousness, which is temporal and, as such, is created initially by what Husserl analyszes as “primary” retentions – “primary” because they consist of apparent (present) objects whose shapes I retain as though they were themselves present. This retention, called “primary” precisely because it occurs in perception, is then “conditioned” by “secondary” retentions, as the past of the attentive consciousness – as its “experience.” Linking certain primary retentions with secondary retentions, consciousness projects protentions, as anticipation. The  constitution of attention results from the accumulation of both primary and secondary retentions, and the projection of protentions as anticipation.[6]

http://therelativeabsolute.wordpress.com/2010/12/28/the-new-revolution-stiegler-and-arendt-on-psychopower-education-and-the-life-of-the-mind/

Oblivious transference

In cryptography, an oblivious transfer protocol (often abbreviated OT) is a type of protocol in which a sender transfers one of potentially many pieces of information to a receiver, but remains oblivious as to what piece (if any) has been transferred.
The first form of oblivious transfer was introduced in 1981 by Michael O. Rabin^[1]. In this form, the sender sends a message to the receiver with probability 1/2, while the sender remains oblivious as to whether or not the receiver received the message. Rabin's oblivious transfer scheme is based on the RSA cryptosystem. A more useful form of oblivious transfer called 1-2 oblivious transfer or "1 out of 2 oblivious transfer," was developed later by Shimon Even, Oded Goldreich, and Abraham Lempel^[2], in order to build protocols for secure multiparty computation. It is generalized to "1 out of n oblivious transfer" where the user gets exactly one database element without the server getting to know which element was queried, and without the user knowing anything about the other elements that were not retrieved. The latter notion of oblivious transfer is a strengthening of private information retrieval where one does not care about database's privacy.
Claude Crépeau showed that Rabin's oblivious transfer is equivalent to 1-2 oblivious transfer.^[3]
Further work has revealed oblivious transfer to be a fundamental and important problem in cryptography. It is considered one of the critical problems in the field, because of the importance of the applications that can be built based on it. In particular, it is a `complete' for secure multiparty computation: that is given an implementation of oblivious transfer it is possible to securely evaluate any polynomial time computable function without any additional primitive.[wiki]

κυριολεξία_περί πίστεως

σήμερα το πρωί, ξύπνησα από τις καμπάνες που χτύπαγαν χαρμόσυνα και τις φωνές ενός άντρα που φώναζε δυνατά "γαμώ την Παναγία μου, γαμώ την Παναγία μου"-κοίταξα, ήταν ξαπλωμένος στο δρόμο, ημίγυμνος, τα παντελόνια του κατεβασμένα, σε τρανς.και τότε κατάλαβα οτι δεν έβριζε, το πίστευε.

Βασίλειος Vs Κοκακόλας|αυτοοργάνωση Vs.ψευτοελεημοσύνης

Έργο ζωής και σημαντικό σταθμό στην πορεία του, αποτελεί η ίδρυση και λειτουργία ενός κοινωνικού φιλανθρωπικού συστήματος, του Πτωχοκομείου ή Βασιλειάδας. Εκεί διοχετεύει όλη την ποιμαντική του ευαισθησία, καθιστώντας την πρότυπο κέντρου περίθαλψης και φροντίδας των ασθενέστερων κοινωνικά ατόμων. Ουσιαστικά η Βασιλειάδα υπήρξε ένας πρότυπος οίκος για τη φροντίδα των ξένων, την ιατρική περίθαλψη των φτωχών άρρωστων και την επαγγελματική κατάρτιση των ανειδίκευτων. Καθίσταται η μήτρα ομοειδών οργανισμών που δημιουργήθηκαν σε άλλες επισκοπές και στάθηκε η σταθερή υπενθύμιση στους πλουσίους του προνομίου τους να διαθέτουν τον πλούτο τους με έναν αληθινά χριστιανικό τρόπο.
Καταπονημένος από την ευρεία δράση που ανέπτυξε σε πολλούς τομείς της χριστιανικής μαρτυρίας καθώς και την ασκητική ζωή, την οποία ακολουθούσε, ο Βασίλειος πεθαίνει την 1 Ιανουαρίου του 379 σε ηλικία 50 ετών. Ο θάνατός του βυθίζει στο πένθος όχι μόνο το ποίμνιό του αλλά και όλο το χριστιανικό κόσμο της Ανατολής. Στην κηδεία του συμμετέχουν Ιουδαίοι, πιστοί της εθνικής θρησκείας και ένα πλήθος ανομοιογενούς θρησκευτικής και εθνικής απόχρωσης. Η παρακαταθήκη του υπήρξε το τεράστιο σε μέγεθος και σημασία θεολογικό – δογματικό του έργο μαζί με τη συμβολή του στη λειτουργική και την πρωτότυπη ανθρωπιστική του δράση.
 [wiki]

εφημερεύον

The dissimulation of the woven texture can in any case take centuries to undo its web:a web that envelops a web, undoing the web for centuries, reconstructing it too as an organism, indefinitely regenerating its own tissue behind the cutting trace, the decision of each reading.There is always a surprise in store for the anatomy or physiology of any criticism that might think it had mastered the game, surveyed all the threads at once, deluding itself, too, in wanting to look at the text without touching it, without laying a hand on the "object", without risking-which is the only chance of entering into the game, by getting a few fingers caucht-the addition of some new thread.Adding here, is nothing other than giving to read.One must manage to think this out:that it is not a question of embroidering upon a text, unless one considers that to know how to embroider still means to have the ability to follow the given thread.That is, if you follow me, the hidden thread. If reading and writing are one, as is easily thought these days, if reading is writing, this oneness designates neither undifferentiated (con)fusion nor identity at perfect rest; the is that couples reading with writing must rip apart.
   One must then, in a single gesture, but doubled, read and write.And that person would have understood nothing of the game who, at this {du coup} , would feel himself authorized merely to add on;that is, to add any old thing.He would add nothing:the seam wouldn't hold.Reciprocally, he who  through "methodological prudence," "norms of objectivity," or "safeguards of knowledge" would refrain from committing anything of himself, would not read at all.The same foolishness, the same sterility, obtains in the "not serious" as in the "serious".The reading or writing supplement must be rigorously prescribed, but by the necessities of a game, by the logic of play, signs to which the system of all textual powers must be accorded and attuned.
 

[J. Derrida, Plato's pharmacy]

Did Immanuel Kant dream of Wikileaks? On Perpetual Peace

 About 200 years after the emergence of Kant’s theory, it turns out that political scientists who work in international relations have come to the conclusion that this theory is correct, according to the data they have thus far. This is surprising: the dominant theory in international relations—so-called “realism”—has no explanation for this data. Realism posits that states, in foreign policy, act exclusively according to their own national interests, so that, without any supra-national body, there is a sort of Hobbesian state of nature, in which conflicts, according to the interests of the states involved, can escalate into wars, regardless of the sort of constitutions these states have.

Against this view, Kant maintained that democracies (“Republics”) would not go to war against one another, because the interests of the ruling bodies within these democracies are generally identical with the interests of those who are governed by them, because the worth of the individual has become a part of the understanding of the state, and because—and here is the crucial point for us—the international relationships in democracies are public: there aren’t any secret subsidiary agreements to international treaties; for every citizen, everything is transparent and can be checked on, and those who rule in democracies tend to avoid all duplicity and secret policies. This condition of publicity constitutes the centerpiece of Kant’s democratic peace: The democratic form of government will ensure peace between republics, independent of their particular interests, only when the goals and praxis of regimes in international politics are transparent and public.

http://www.newappsblog.com/2010/12/kant-and-wikileaks.html

Mark Twain_The report of his death was an exaggeration

 SATURDAY.-- I am almost a whole day old, now. I arrived yesterday. That is as it seems to me. And it must be so, for if there was a day-before-yesterday I was not there when it happened, or I should remember it. It could be, of course, that it did happen, and that I was not noticing. Very well; I will be very watchful now, and if any day-before-yesterdays happen I will make a note of it. It will be best to start right and not let the record get confused, for some instinct tells me that these details are going to be important to the historian some day. For I feel like an experiment, I feel exactly like an experiment; it would be impossible for a person to feel more like an experiment than I do, and so I am coming to feel convinced that that is what I AM--an experiment; just an experiment, and nothing more.

Then if I am an experiment, am I the whole of it? No, I think not; I think the rest of it is part of it. I am the main part of it, but I think the rest of it has its share in the matter. Is my position assured, or do I have to watch it and take care of it? The latter, perhaps. Some instinct tells me that eternal vigilance is the price of supremacy. [That is a good phrase, I think, for one so young.] [...]

I followed the other Experiment around, yesterday afternoon, at a distance, to see what it might be for, if I could. But I was not able to make out. I think it is a man. I had never seen a man, but it looked like one, and I feel sure that that is what it is. I realize that I feel more curiosity about it than about any of the other reptiles. If it is a reptile, and I suppose it is; for it has frowzy hair and blue eyes, and looks like a reptile. It has no hips; it tapers like a carrot; when it stands, it spreads itself apart like a derrick; so I think it is a reptile, though it may be architecture.

I was afraid of it at first, and started to run every time it turned around, for I thought it was going to chase me; but by and by I found it was only trying to get away, so after that I was not timid any more, but tracked it along, several hours, about twenty yards behind, which made it nervous and unhappy. At last it was a good deal worried, and climbed a tree. I waited a good while, then gave it up and went home.

Today the same thing over. I've got it up the tree again.

[M.Twain, Eve's diary]

τίνος πρόσωπον δητ’ εν αγκάλαις έχεις;

στην έρημο σήμερα τα σαρκοβόρα τρώνε σάρκες
σαν προαιώνιες  Αγαύες μανιασμένες
ο μάντης θα τους δείξει πάλι την παραφροσύνη τους
πως είναι οι δικές τους σάρκες που κατασπαράζουνε
το ίδιο τους το γέννημα και μέλον
"κοίτα τον ουρανό, βλέπεις τ'αστέρια;
άκου τα λόγια σου, φρονείς το λάθος;"

η γλώσσα του κόσμου_in the cloud

ιερά τέρατα

L before K_lumen naturale

Natural light, equivalent to lumen naturalis rationis, in medieval philosophy and theology denoted the ordinary cognitive powers of human reason unaided by the supernatural light of grace, lumen gratiae, or divine revelation, lumen fidei. -- J.J.R. The phrase 'natural light of reason' occurs also in the scientific writings of Galileo (q.v.) and De...
Found on http://www.ditext.com/runes/l.html

learning by playing

shooting by reflecting

ροή και στάση

Στο Μητρώον φυλάσσονταν μία πλήρης σειρά από δημόσια τεκμήρια, όπως νόμοι, ψηφίσματα, αρχειακό υλικό, δικαστικά έγγραφα, οικονομικές αναφορές, λίστες εφήβων, καθώς και ιερά αναθήματα-προσφορές, μέτρα και σταθμά. Η συνεύρεση της λατρείας με το δημόσιο αρχείο φαντάζει περίεργη, και για κάποιον απροσδιόριστο για εμάς λόγο η Ρέα θεωρείτο – όπως δείχνουν τα πράγματα – κατάλληλη προστάτιδα των νόμων της πόλης. Η τελική διαμόρφωση του οικοδομήματος πρέπει να ολοκληρώθηκε γύρω στο 140 π.Χ., όταν ένα καινούριο κτίσμα διαδέχθηκε το παλαιότερο στο ίδιο σημείο, ίσως με δαπάνες του ηγεμόνα του ελληνιστικού βασιλείου της Περγάμου Αττάλου Β΄. Κατά μία άλλη άποψη – λιγότερο αληθοφανή – το ελληνιστικό Μητρώον πατάει στα θεμέλια ενός προϋπάρχοντος αρχαϊκού Μητρώου και δεν διαδέχθηκε το παλιότερο Βουλευτήριον, το οποίο μέχρι την οικοδόμηση του Νέου Βουλευτηρίου στα τέλη του 5ου αι. π.Χ. λειτουργούσε σε άλλον, υπαίθριο χώρο (στο λεγόμενο «Συνέδριον»).

http://www.eie.gr/archaeologia/gr/02_DELTIA/Metroon.aspx

εν_bedding Jacques

"And they plaster themselves on the walls.An immense poster.This is a stamp.They have signed our I.O.U. and we can no longer acknowledge it.Any more than our own children.This is what tradition is, the heritage that drives you crazy.People have not the slightest idea of this, they have no need to know
that they are paying (automatic withdrawal) nor whom they are paying (the name or the thing: name is the thing) when they do anything whatsoever, make war or love, speculate on the energy crisis, construct socialism, write novels, open concentration camps for poets or homosexuals, buy bread or hijack a plane, have themselves elected by secret ballot, bury their own, criticize the media without rhyme or reason, say absolutely anything about chador or the ayatollah, dream of a great safari, found reviews, teach, or piss against a tree."

J.D.The postcard

Publish Post

unweaving a polymyth to monomyths

\\\\\\\\\\

////////////////

||||||||||||||||||

////////

||||||||||||||

\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\

/////////////

II our house of cards

Chiasma_Jacques indexing Ferdinand

structuralism and deconstruction
cross on synecdoche

ένα και χίλια μου

του νου μου αίμα
φωτιά και άσμα μου
σε κάθε στροφή θα διαφεύγω
σε μια δέηση
για να βρεθώ πάλι κοντά σου
ακόμα ένα σκαλί στην κλίμακά σου
κύριε των δυνάμεων
σκοπέ και φύλακα του γέλιου
και των δακρύων μου
περίμενέ με
λίγο
ακόμα

έρχομαι

being a fool

χάζω [εν συνθέσει:ανα-, παρα-, προ-χάζω] αναγκάζω τινά να αποχωρήσει, αποστερώ τινά τινός, χάζομαι, επικ.μελλ. χάσσομαι, αορ.α' χασσάμην " υποχωρώ, αποσύρομαι, οπισθοχωρώ, φοβούμαι να..":εκ του ghe-d-(μετά του σχηματιστ. στοιχείου d) συγγ. τοις :αρχ. ινδ. jahati=εγκαταλείπει, παραιτείται, jihite=απέρχεται, εξέρχεται, αναπηδά, hiyate=εγκαταλείπεται, μένει οπίσω, αβεστ. zazami=απολύω, αρχ.γερμ. gan, gen, νεογερμ. gehen=βαδίζειν, πορεύεσθαι, υπάγειν΄ρ.ghe(i)=ελλείπειν (βλ.κιχάνω), ταυτόσημοι προς τας ρ. ghe(i)-, ghi-=χαίνειν, χάσκειν, χασμάσθαι (βλ. χαίνω, χάος)

J.D.A.T. 1600

"Our amorous bureaucracy, our erotic secretariat, we will have confided too much to them not to lose the control and memory of it.They now have the autonomy which is killing revolutions (getting fat and the police). The real enigma, the absolute stenography-one has to be right in the room in order to know how to decipher, along with the other.But I would like to be your secretary.While you were out I would transcribe your manuscripts of the night before or the tapes on which you would have improvised, I would make several discreet interventions that you alone would recognize, I would watch the children that you would have given me (this is indeed your dream, no?, yours too), I would even breast-feed them, and almost permanently would hear the next one breathing in my belly.We would keep all of them.You always would be in me or behind me, I would be accessible, at bottom, only to your tongue, your tongue alone".

index

and when you found me, I was long time dead

Post-all card_ πλατωνικές σχέσεις

"Μα έχεις δίκιο , δεν είμαστε στο εξής σήμερα, τώρα, κάθε στιγμή σ'αυτό εδώ το σημείο πάνω στην κάρτα παρά ένα μικροσκοπικό υπόλειμμα  αυτών που είπαμε, αυτών, που μην το ξεχνάς, κάναμε ο ένας στον άλλο, αυτών που γράψαμε. Ναι, αυτή η αλληλογραφία, η αλληλουχία συνεχίζει να μας αποκόβει, γι'αυτό θα έπρεπε να τα κάψουμε όλα ως τη στάχτη του ασυνείδητου...."

J.D. περί έρωτος

it's all greek to me_translating riddles

"Τι εστιν ό μίαν έχον φωνήν τετράπουν και δίπουν και τρίπουν γίνεται;"

"Which creature in the morning goes on four legs, at mid-day on two, and in the evening upon three, and the more legs it has, the weaker it be?" 

Τούτο μου φάνηκε ένα παράδειγμα κακής μετάφρασης, μιας και στα αγγλικά περιλαμβάνεται ήδη η απάντηση στο αίνιγμα.Έτσι μοιάζει  εξαιρετικά απλοϊκό και χάνεται το βάθος των ερμηνειών που μπορεί να λάβει ο διάλογος μεταξύ της Σφίγγας και του Οιδίποδα.Διότι όταν το ερώτημα τίθεται συγχρονικά, δηλαδή ποιό είναι το  πλάσμα που έχει μια φωνή και γίνεται  τετράποδο,  δίποδο και  τρίποδο, φτιάχνουμε νοερά την εικόνα κάποιου τέρατος. Ο Οιδίποδας λύνει το αίνιγμα επειδή τοποθετεί το ερώτημα στο χρόνο, βλέπει αυτό το πλάσμα να μεταβάλλεται σε μια χρονική ακολουθία, και τότε μπορεί να αναγνωρίσει την ταυτότητά του, πως πρόκειται για τον άνθρωπο.Έτσι οδηγεί το μυθικό άχρονο τέρας στην αυτοεξάλειψή του, εισάγοντάς το στο χρόνο.

Juvenal

The Satires have inspired many authors, including Samuel Johnson, who modeled his “London” on Satire III and his “Vanity of Human Wishes” on Satire X. Juvenal also helped come up with the name for a forensically important beetle, Histeridae. Juvenal is the source of many well-known maxims, including:

• that the common people—rather than caring about their freedom—are only interested in “bread and circuses” (panem et circenses 10.81; i.e. food and entertainment),
• that—rather than for wealth, power, or children—men should pray for a “sound mind in a sound body” (mens sana in corpore sano 10.356),
• that a perfect wife is a “rare bird” (rara avis in terris nigroque simillima cycno 6.165; a rare bird in the earth and most similar to a black swan)
• and the troubling question of who can be trusted with power—“who will watch the watchers?” or "who will guard the guardians themselves?" (quis custodiet ipsos custodes 6.347-48).

[wiki]

antonyms

γιατί το "ναι" σου να'ναι πάντα δυο αρνήσεις...

αντικείμενα

εάν ο καπιταλισμός οικειοποιείται τα αντικείμενα απονοηματοδοτώντας τα
ο κομμουνισμός οφείλει να τα ανοικειώνει επανανοηματοδοτώντας τα
τότε θα φανεί πως δεν υπάρχουν αντικείμενα αλλά σχέσεις

Coca-Cola Happiness Machine London_what a present!

Eta Carinae_Ήτα Τρόπιδος

 http://www.physics4u.gr/blog/?p=2837

on literalness_abandoning time

Of necessity, therefore, the demand for literalness,
whose justification is obvious, whose legitimate ground is quite obscure,
must be understood in a more meaningful context.
 Fragments of a vessel which are to be glued together must match
one another in the smallest details, although they need not be
like one another. In the same way a translation, instead of re-
sembling the meaning of the original, must lovingly and in detail
incorporate the original's mode of signification, thus making both
the orjginal and the translation recognizable as fragments of a
greater language, just as fragments are part of a vessel. For this
very reason translation must in large measure refrain from want-
ing to communicate something, from rendering the sense, and in
this the original is important to it only insofar as it has already
relieved the translator and his translation of the effort of assem-
bling and expressing what is to be conveyed. In the realm of
translation, too, the words "εν αρχή ην ο λόγος" [in the beginning
was the word] apply. On the other hand, as regards the meaning,
the language of a translation can-in fact, must-let itself go,
so that it gives voice to the intentio of the original not as repro-
duction but as harmony, as a supplement to the language in which
it expresses itself, as its own kind of intentio. Therefore it is not
the highest praise of a translation, particularly in the age of its
origin, to say that it reads as if it had originally been written in
that language. Rather, the significance of fidelity as ensured by
literalness is that the work reflects the great longing for linguistic
complementation. A real translation is transparent; it does not
cover the original, does not block its light, but allows the pure
language, as though reinforced by its own medium, to shine
upon the original all the more fully. This may be achieved, above
all, by a literal rendering of the syntax which proves words rather
than sentences to be the primary element of the translator. For if
the sentence is the wall before the language of the original
literalness is the arcade.



[W.Benjamin, The task of the Translator, Illuminations]

anonymous truth revisited

Free To Be Me from Ové Pictures on Vimeo.

"and yet, I won't be present in the victory
for with time
thoughts will come
on the act of conditioning
on the nature of my will
and with time
I will find new beliefs
to stand against
but my maze
will keep me inside
until the end of time
until there is no time
only then I will succeed
to find my way out
when I abandon time."

καλωσόρισμα στον καινούργιο φίλο μου Α.

"There are perhaps paths that lead us again and again to people who have one and the same function for us: passageways that always, in the most diverse periods of life, guide us to the friend, the betrayer, the beloved, the pupil or the master" W.B.

Σε απ'ευθείας μετάδοση ΙΙ

"Εγώ είμαι του εραστή μου κι ο πόθος του για μένα".Ο όρος πόθος (tesuqah) απαντά μόνο δυο άλλες φορές στη Βίβλο και με εντελώς αρνητική σημασία.Πρώτα και κύρια εμφανίζεται με την κατάρα που πέφτει στη γυναίκα μετά την Πτώση και την απώλεια της Εδέμ, el isek tesuqatek, "και προς τον άνδρα σου η αποστροφή σου, και αυτός σου κυριεύσει'. Η κατάρα προς τον άνδρα αντίστοιχα είναι εκείνη της εργασίας : "εν ιδρώτι του προσώπου σου φαγή τον άρτον σου έως του αποστρέψαι σε εις την γην εξ ης ελήφθης, ότι ει και εις γην απελευση".Η απώλεια της Εδέμ καταδικάζει τον άνδρα στο ζυγό της εργασίας και τη γυναίκα στο ζυγό του άντρα στον οποίο στρέφει τον δικό της πόθο' η εξουσιαστική σχέση του άντρα προς τη γυναίκα, η πατριαρχία, απόρροια των καταναγκασμών της εργασίας, του κόπου, του Πόνου, αντιστρέφει/διαστρέφει την κατεύθυνση του Πόθου:η γυναίκα είναι υποκείμενο αλλά όχι αίτιο/αντικείμενο του πόθου (το μικρό α του Λακάν), στο βαθμό που είναι αντικείμενο κυριαρχίας (φαίνεται καθαρότατα η καταραμένη αντίφαση Πόνου/Πόθου).
Το εδάφιο ζ' 11 του Άσματος είναι η σωτηρία, μεσσιανική αντιστροφή του εδαφίου της Κατάρας, στο γ΄16 της Γενέσεως.Αντικειμενικότητα και υποκειμενικότητα ενώνονται και στους δύο πόλους της ερωτικής σχέσης.'Οκτάνα σημαίνει Αδάμ-συν-Εύα.." ή, όπως λέει και το Άσμα, "αδελφιδός μου μοι καγώ αυτώ/ο ποιμένων εν τοις κρίνοις" (dodi li ve ani lo/ho rohem va sosanim).Η κατάρα του Νόμου καταργείται και η Χάρις κάνει  τους δυο εραστές να συναντιούνται ανάμεσα στους ερωτικούς κρίνους, κάτω απο τον Ήλιο της Δικαιοσύνης που λάμπει ως αδάμας Κο-ι-νόρ, στον παραδείσιο Κήπο του Τέλους της Ιστορίας των βασάνων της ανθρωπότητας.

[Μορφές του Μεσσιανικού,  Σάββας Μιχαήλ]

Σε απ'ευθείας μετάδοση Ι

"Στο Ταλμούδ πάλι γράφεται 'Μη διαβάζεις morashah (κληρονομιά) αλλά me'orash (αρραβωνιαστικιά)'.Γιατί ό,τι κληρονομείς, ό,τι σου μεταδίδεται είναι η Μνηστή σου που πρέπει να κατακτήσεις την αγάπη της και το δικαίωμα να είναι η Νύμφη σου.Κι όπως λέγουν οι Σοφοί στο Ταλμούδ, 'Εάν ονειρευτείς ότι κάνεις έρωτα με μιαν αρραβωνιασμένη, να προσδοκάς οτι θ'αποκτήσεις γνώση της Τορά'.

Μέσα απο την ερωτική αυτή σχέση της Μετάδοσης δεν μαθαίνει μόνο ο μαθητής αλλά 'κι ο ίδιος ο εκπαιδευτής εκπαιδεύεται'-όπως λέει κι ο Μαρξ στις Θέσεις για τον Φόυερμπαχ.[...]
Στη διαλεκτική της Μετάδοσης πάντα υπάρχει ένα ουτοπικό πλεόνασμα, το Vorschein (E.Bloch), η προ-έκφανση (pre-apparaitre) αυτού που δεν υπάρχει αλλά που θα υπάρξει-ένας Κόσμος Άλλος χωρίς εκμετάλλευση, καταπίεση, ταπείνωση ανθρώπου απο άνθρωπο.
Και η αόρατη αλλά όμορφη παρθένα, η στολισμένη με τα ανύπαρκτα στολίδια, δεν είναι άλλη απο εκείνη που γυμνώνεται το πρωί του Σαββάτου για να διαβαστεί το Σώμα της.Γι'αυτό πρέπει 'να τηρείς και να θυμάσαι την ημέρα του Σαββάτου'.

[...]Η Μαρία είναι η μόνη ηρωίδα που θα βρει στον Νέο Κόσμο όχι τη Γη της Επαγγελίας αλλά τον εγκλεισμό στο άσυλο.Η αντινομία Πόθου και Νόμου εκδηλώνεται σαν φαύλος κύκλος: ο Νόμος ορίζει, διεγείρει και περι-ορίζει τον Πόθο, που, με τη σειρά του, παραβιάζοντας το Νόμο τον επαναφέρει ισχυροποιημένο και πιο αδυσώπητο.Υπάρχει άραγε διέξοδος απο τον φαύλο κύκλο, απο την κατάρα του Νόμου? "

[Μορφές του Μεσσιανικού, Σάββας Μιχαήλ ]

sharpening the tools

 Pluralitas non est ponenda sine necessitate

don't let jealousy overcome you_ i ching 27

Proxy servers_το νέο γκέτο

 





"Εδώ ακριβώς διαφέρει ο αντισημιτισμός απο τους άλλους ρατσισμούς που αναφέρονται σε εξωτερικά σημεία διαφορετικότητας, για να καλυφθούν συχνά πίσω απο αυτά.Πώς αλλιώς εξηγείται το γεγονός ότι το παλιό αντιρατσιστικό σύνθημα του "δικαιώματος στη Διαφορά" το οικειοποιήθηκε ο νεορατσισμός απο τη δεκαετία του '80 ιδιαίτερα, για να προωθήσει μέτρα αποκλεισμού των ξένων μεταναστών στην Ευρώπη στο όνομα του "σεβασμού" και της "προστασίας της πολυπολιτισμικής διαφορετικότητας";
  Ακριβώς γι'αυτό το λόγο, πρέπει να ξεκινήσει κανείς απο τον αντισημιτισμό για να κατανοήσει και να πολεμήσει κάθε ρατσισμό (μαζί κι αυτόν που υπέστη ο παλαιστινιακός λαός, όπως σωστά επεσήμανε ο δίκαιος Yeshayahu Leibowitz). :όχι αντίστροφα.

Ο αντισημίτης ρατσιστής θέλει να επιβεβαιώσει μιαν αφηρημένη Ταυτότητα καθ'εαυτήν διαχωρίζοντάς την ερμητικά, απόλυτα απο κάθε υποψία Διαφοράς που θα τη μόλυνε.Γι'αυτό και ποτέ δεν μπορεί (ή και δεν θέλει) να γίνει μια Ταυτότητα προς εαυτή (fur sich) , μια Αυτο-συνείδηση, με τους όρους του Hegel.
Εκείνο που φοβάται, απεχθάνεται και εξω-ορκίζει είναι η παρουσία της Διαφοράς μέσα στην Ταυτότητα και της Ταυτότητας μέσα στη διαφορά.Απ'αυτή τη σκοπιά, της απόρριψης της ενότητας της Ταυτότητας  και της Διαφοράς, καταλαβαίνουμε πόσο διορατικός ήταν ο Wilhem Reich όταν αποκαλούσε τον εθνικοσοσιαλισμό κοσμοθεωρία της αναφροδισίας.

Κάθε αλληλοδιείσδυση Ταυτότητας και Διαφοράς θεωρείται απο το Ναζί αιμομιξία που επιφέρει την ποινή του ευνουχισμού και της παρακμής.
Αλλά γιατί ο αντισημίτης-ρατσιστής-Ναζί απεχθάνεται τόσο την αλληλοδιείσδυση των αντιθέτων και την ταυτότητά τους?
Γιατί τρέμει την αντίφαση, προπαντός την εσωτερική αντίφαση, που παραμένει επι μακρόν άλυτη και παροξυνόμενη."


[Μορφές του Μεσσιανικού, Σάββας Μιχαήλ]

erbarme dich

Dybbuk ή ο Άνθρωπος των Μεταιχμίων

O Dybbuk το ξωτικό.Με τη διπλή, πάντα, έννοια της λέξης, τόσο τη συνήθη όσο και την άλλη, την κυριολεκτική: το εξω-τικό, το ον που όχι μόνο προέρχεται απο έξω απο τα κρατούντα πλαίσια της φυσικής και κοινωνικής τάξης αλλά και που συνίσταται, είναι πλασμένο απο τη στόφα του έξω, είναι πάντα έξω όσο μέσα κι αν έχει εισχωρήσει-ιδιαίτερα τότε.Διαρκώς εξώβλητο, σε εξω-ρία.Όσο κι αν έχει συν-κλεισθεί παραμένει αποκλεισμένο και, εξ ορισμού, απειλητικό σαν εξω-τικό, ως εξω-τατον, έξω-απο-δω, για την εσω-τερική καθεστηκυία τάξη.

Ο Dybbuk, δηλαδή ο Διφυής, ο Δισ-υπόστατος (όχι ο Διά-βολος), το πλάσμα που ζει ανάμεσα σε δύο (τουλάχιστον) κόσμους, tvishn tsvey veltn, και διαρκώς πηδάει από τον έναν κόσμο στον άλλο, όπως ο σκίουρος απο κλαρί σε κλαρί, απο δέντρο σε δέντρο, φευγαλέος σαν αστραπή.

[Μορφές του Μεσσιανικού, Σάββας Μιχαήλ, σελ. 10]

γλυκιά μου άνοιξη

σήμερα θέλω να θυμηθώ τ'όνομά του Αλέξη, της πασχαλιάς που δεν πρόλαβε ν'ανθίσει
να θυμηθώ πως γι'αυτά τα παιδιά είναι που αξίζει να δίνουμε την ψυχή μας
για το δικό τους αύριο.

current mirror

"BUT FIRST you will see the wilderness
and give it your own meaning" he said.
It will proceed your heart and will
continue afterward
Know this above all:
what you save in the lightning
will last pure forever."

This is why we need diaphaneity.
In order to discern knots along
the thread which streched through
the centuries, helps us to stand
upright on this earth.

Odysseas Elytis

language and space

Hughlings-Jackson applied his concepts of hierarchical organization to many other areas of behavior, including language and aphasia.It was his view that every part of the brain is involved in language, with each part making some special contribution.The relevant question was not where language is localized but what unique contribution is made by each part of the cortex.Thus if, for example, the nondominant (the nonlanguage) hemisphere is not involved in language but in spatial organization, then damage to that hemisphere would be revealed not just in spatial disabilities but also in language impoverishment because spatial concepts cannot be employed.Hughlings-Jackson was particularly modern-so much so, in fact, that his ideas are receiving more serious consideration today than they did in his own time.

[Fundamentals of human neuropsychology, Bryan Kolb&Ian Q.Whishaw]

της ζωής τα δώρα_U are my story teller

internet as a potentially epic narrative

It has seldom been realized that the listener's naive relation-
ship to the storyteller is controlled by his interest in retaining
what he is told. The cardinal point for the unaffected listener is
to assure himself of the possibility of reproducing the story.
Memory is the epic faculty par excellence. Only by virtue of a
comprehensive memory can epic writing absorb the course of
events on the one hand and, with the passing of these, make its
peace with the power of death on the other.[...]
Mnemosyne, the rememberer, was the Muse of the epic art
among the Greeks. This name takes the observer back to a part-
ing of the ways in world history. For if the record kept by mem-
ory-historiography-constitutes the creative matrix of the var-
ious epic forms (as great prose is the creative matrix of the
various metrical forms), its oldest form, the epic, by virtue of
being a kind of common denominator includes the story and the
novel. When in the course of centuries the novel began to emerge
from the womb of the epic, it turned out that in the novel the
element of the epic mind that is derived from the Muse-that is,
memory-manifests itself in a fonn quite different from the way
it manifests itself in the story.
Memory creates the chain of tradition which passes a hap-
pening on from generation to generation. It is the Muse-derived
element of the epic art in a broader sense and encompasses its
varieties. In the first place among these is the one practiced by
the storyteller. It starts the web which all stories together form
in the end. One ties on to the next, as the great storytellers, par-
ticuhtrly the Oriental ones, have always readily shown. In each
of them there is a Scheherazade who thinks of a fresh story when-
ever her tale comes to a stop. This is epic remembrance and the
Muse-inspired element of the narrative. But this should be set
against another principle, also a Muse-derived element in a nar-
rower sense, which as an element of the novel in its earliest
form-that is, in the epic-lies concealed, still undifferentiated
from the similatly derived element of the story. It can, at any
rate, occasionally be divined in the epics, particularly at moments
of solemnity in the Homeric epics, as in the invocations to the
Muse at their beginning. What announces itself in these passages
is the perpetuating remembrance of the novelist as contrasted
with the short-lived reminiscences of the storyteller. The first is
dedicated to one hero, one odyssey, one battle; the second, to
many diffuse occurrences. It is, in other words, remembrance
which, as the Muse-derived element of the novel, is added to
reminiscence, the corresponding element of the story, the unity
of their origin in memory having disappeared with the decline
of the epic.[...]
Regarding this aspect of the matter we owe the
most important elucidation to Georg Lukacs, who sees in the
novel "the form of transcendental homelessness." According to
Lukacs, the novel is at the same time the only art form which
includes time among its constitutive principles.[..]

The "meaning of life" is really the center about which the
novel moves. But the quest for it is no more than the initial ex-
pression of perplexity with which its reader sees himself living
this written life. Here "meaning of life" -there "moral of the
story": with these slogans novel and story confront each other.
and from them the totally different historical co-ordinates of
these art forms may be discerned. If Don Quixote is the earliest
perfect specimen of the novel, its latest exemplar is perhaps the
Education sentimentale.
[...] That old co-ordination of the soul, the eye, and the hand
which emerges in Valery's words is that of the artisan which we
encounter wherever the art of storytelling is at home. In fact,
one can go on and ask oneself whether the relationship of the
storyteller to his material, human life, is not in itself a craftsman's
relationship, whether it is not his very task to fashion the raw
material of experience, his own and that of others, in a solid,
useful, and unique way. It is a kind of procedure which may
perhaps most adequately be by the. proverb if one
thinks of it as an ideogram of a story. A proverb, one might say,
is a ruin which stands on the site of an old story and in which
a moral twines about a happening like ivy around a wall.
Seen in this way, the storyteller joins the ranks of the teach-
ers and sages. He has counsel-not for a few situations, as the
proverb does, but for many, like the sage. For it is granted to
him to reach back to a whole lifetime (a life, incidentally, that
comprises not only his own experience but no little of the ex-
perience of others; what the storyteller knows from hearsay is
added to his own). His gift is the ability to relate his life; his
distinction, to be able to tell his entire life. The storyteller: he
is the man who could let the wick of his life be consumed com-
pletely by the gentle flame of his story. This is the basis of the
incomparable aura about the storyteller, in Leskov as in Hauff,
in Poe as in Stevenson. The storyteller is the figure in which the
righteous man encounters himself.

[W.Benjamin ,The Storyteller, Illuminations]

Πηνελόπη_Οδυσσέας:υφαίνοντας το έπος

"Η Πηνελόπη τελικά δέχεται ότι είναι αληθινά ο σύζυγός της, μια στιγμή που δίνει έμφαση στο τους homophrosyne (ομοειδής-mindedness)"

Μου φαίνεται πραγματικά ενδιαφέρουσα η συμμετρία στη σχέση  Πηνελόπης-Οδυσσέα.Θα μπορούσε κανείς να πει οτι την σοφία που κατέκτησε ο πολυμήχανος ταξιδεύοντας, την κατέκτησε επίσης η Πηνελόπη , αμετακίνητη  αλλά σχετιζόμενη με τριάντα μνηστήρες . Καταλήγουν ομόφρoνες στην σκηνή της αναγνώρισης, εξελισσόμενοι παράλληλα επι δύο δεκαετίες.Ικανοί ακόμα να αναγνωρίσουν πού θεμελιώθηκε η σχέση τους, την κοινή τους κοίτη.

κείμαι΄ότι και νυν, κείμαι, είμαι "ξαπλωμένος", κοιμώμαι, αναπαύομαι, μένω αργός, ευρίσκομαι νεκρός: αρχ. ινδ. sete=αυτός κείται, χεττ. keta, ketari= αυτός κείται'πβ. ομ. κείοντες "επιθυμούντες να κοιμηθώσι", ητεροιωμ. β. κοίτος, ο τόπος προς κατάκλισιν, κλίνη, "κρεβάτι"' ύπνος, η δια του ύπνου ανάπαυσις', κοίτη, η το μέρος ένθα κατακλίνεταί τις,κλίνη, φωλέα, τρώγλη ζώου'κιβώτιον, κοιτίς,-ίδος, η μικρόν κιβώτιον, κάλαθος, κάνιστρον (ως μέρος διαφυλάξεως' πβ. ά-κοιτις,-ιος, η έχουσα την αυτήν κοίτην, σύζυγος' και βρετ. argud=ελαφρός ύπνος)' μετ'επιθήματος -m-: κοιμάω, άγω τινα εις την κλίνην, "τον βάζω στο κρεβάτι", κοιμίζω, αποκοιμίζω τινά'καταπραΰνω', κοιμάομαι 'κείμαι επι της κλίνης, κοιμώμαι, αδρανώ (εκ τινος *κοίμη 'κλίνη, κοίτη' πβ. αρχ. ιρλ coim=αγαπητός, γοτθ. haims θηλ.=χωρίον, αρχ. γερμ. heim, νεογερμ. Heim=οίκος, κατοικία, λεττ. saime=οι οικέται, υπηρέται της οικίας, αρχ. εκκλ. σλαβ. semija=υπηρέται).Πβ. και αρμ.  ser=κλίσις, αγάπη (*keiro-), λατ. civis=πολίτης' p.*kei-=κείσθαι' βλ. κειμήλιον, κώμη, νεοσσός, ωκεανός.

text resurrection

"Just as the manifestations of life are intimately con-
nected with the phenomenon of life without being of importance
to it, a translation issues from the original-not so much from its
life as from its afterlife. For a translation comes later than the
original, and since the important works of world literature never
find their chosen translators at the time of their origin, their
translation marks their stage of continued life. The idea of life
and afterlife in works of art should be regarded with an entirely
unmetaphorical objectivity. Even in times of narrowly preju-
diced thought there was an inkling that life was not limited to
organic corporeality. But it cannot be a matter of extending its
dominion under the feeble scepter of the soul. as Fechner tried
to do, or, conversely, of basing its definition on the even less con-
clusive factors of animality, such as sensation, which characterize
life only occasionally. The concept of life is given its due only
if everything that has a history of its own, and is not merely the
setting for history, is credited with life. In the final analysis, the
range of life must be determined by history rather than by na-
ture, least of all by such tenuous factors as sensation and soul.
The philosopher's task consists in comprehending all of natural
life through the more encompassing life of' history. And indeed,
is not the continued life of works of art far easier to recognize
than the continual life of animal species? The history of the great
works of art tells us about their antecedents, their realization in
the age of the artist, their potentially eternal afterlife in succeed-
ing generations. Where this last manifests itself, it is called fame.

Translations that are more than transmissions of subject matter
come into being when in the course of its survival a work has
reached the age of its fame. Contrary, therefore, to the claims of
bad translators, such translations do not so much serve the work
as owe their existence to it. The life of the originals attains in
them to its ever-renewed latest and most abundant flowering."

[W.Benjamin, The task of the translator]

U made me a dying expert

thank U

speechless_apostomosis

Δηιδάμεια

Πριν  χρόνια επισκέφτηκα το Μουσείο του Ολοκαυτώματος στην Ιερουσαλήμ. Με ανάμικτα ομολογώ συναισθήματα λόγω της πολιτικής του Ισραήλ, ή και του ίδιου μου του βλέμματος που είχε κορρεστεί τόσο απο τις εικόνες των κρεματορίων ώστε να μην αναγνωρίζει το ανθρώπινο υποκειμενικό δράμα σ'αυτά τα απρόσωπα πτώματα. Και τότε βρέθηκα μπροστά σε μια φωτογραφία  τραβηγμένη απο τους ναζί του Μένγκελε. Μια ολόσωμη εικόνα μιας γυναίκας γυμνής, με τομές και λάμες να προεξέχουν απο παντού, ένα ντοκουμέντο για το αρχείο των ιατρικών πειραμάτων τους. Κι αυτό το μεγαλειώδες πλάσμα, στήθηκε όρθιο για τη φωτογραφία και χαμογέλασε με τόση αυτοπεποίθηση, αποδεικνύοντας στο τέρας πως κανένας και με κανένα τρόπο δεν μπορούσε να της στερήσει την αξιοπρέπειά της.Ψυχή στην αιωνιότητα.

αναπαράσταση

συχνά φέρνω στο μυαλό μου αυτή τη συνάντηση, μπροστά απ'το σταθμό του τρένου, στα διπλανά καθίσματα κάποιου θεάματος, στο φούρνο της γειτονιάς, να κοιταζόμαστε προσπαθόντας ν'αναγνωρίσουμε πίσω απ'τα φτιασίδια που μας σκάρωσε αυτός ο κόσμος-τα παράταιρα ενδυματολογικά μας ιδιώματα, τα διαφορετικά λεξιλόγια, τις προκαταλήψεις μας-να προσπαθούμε να μην ξεγελαστούμε απ'τις λεπτομέρειες που κρύβουν πως γνωριζόμαστε τόσο βαθιά, πως τόσο καιρό δεν γνωρίζαμε οτι αυτό που ποιούσαμε ήταν αυτό το ταίριασμα, αυτή η πρώτη και κοινή μας διεύθυνση.

dedicatio II_U are my borromean knot

I need your loving like the sunshine

"έρως[...] εστι ο τόκος επί το καλόν"- το Συμπόσιο ως προϋπόθεση της Πολιτείας

εάν  η κοινωνία θεμελιώνεται στη ριζική επιθυμία συνύπαρξης με τον άλλο, τότε ο Νόμος αντλεί το κύρος του ακριβώς απο αυτή την επιθυμία, στην ρύθμιση των σχέσεων ώστε οι άνθρωποι να είναι μαζί.κατά συνέπεια ο νόμος που διχάζει, που οδηγεί στην ακηδία, είναι αντικοινωνικός.μπορεί να μην στερείται ισχύος (αφού το κράτος έχει την δύναμη επιβολής) αλλά στερείται κύρους.

η πράξη της Αντιγόνης υπενθυμίζει αυτή την ιερή πρωταρχική συμφωνία, η αίρεση της οποίας απονοηματοδοτεί κάθε σχέση, καθιστά την πραγματικότητα μη πραγματική.ποιό το νόημα του κονφορμιστικού δεσμού με τον Αίμονα εάν δεν είναι ταυτόχρονα η ιδιωτική ερωτική σχέση φορέας του Λόγου της Αγάπης? στον αντικοινωνικό παράλογο κόσμο του Κρέοντα, η Αντιγόνη αισθάνεται ήδη νεκρή, ανύπαρκτη , γι'αυτό και ο δρόμος προς την αποκατάσταση της πραγματικότητας για την ίδια (μέσα απο το βλέμμα της Ισμήνης) , δεν μπορεί να είναι παρά η  ταύτιση με αυτόν τον θάνατο.

εάν μέχρι σήμερα θεωρούσαμε τον άνθρωπο ως "ζώο κοινωνικό", μήπως η σημερινή πραγματικότητα αναδεικνύει έναν νέο ανθρωπολογικό τύπο?

das plumpe Denken

With Brecht he could practice what Brecht himself called "crude
thinking" (das plumpe Denken): "The main thing is to learn
how to think crudely. Crude thinking, that is the thinking of the
great," said Brecht, and Benjamin added by way of elucidation:
"There are many people whose idea of a dialectician is a lover of
subtleties .... Crude thoughts, on the contrary, should be part
and parcel of dialectical thinking, because they are nothing but
the referral of theory to practice . . . a thought must be crude
to come into its own in action."  Well, what attracted Benjamin
to crude thinking was probably not so much a referral to prac-
tice as to reality, and to him this reality manifested itself most
directly in the proverbs and idioms of everyday language. "Prov-
erbs are a school of crude thinking".

[intro. H.Arendt on W.Benjamin's Illuminations]

soulmates Vs. multidudes

 




ευτυχώς, τα τερατόνια δεν πιάνουν μπάζα μπροστά στα αγγελούδια μου

Τα παιδιά της γειτονιάς μου.

Ο τριαντάχρονος μεσοαστός του 1ου ορόφου, που από χασικλής έγινε πρεζάκι μέσα σε έξι μήνες, ξυλοκόπησε για πολλοστή φορά την εικοσιπεντάχρονη φίλη του (των 700 ευρώ)-"την αγαπάει όμως"- αυτήν την φορά στο δρόμο, χαράματα. Στην συμπλοκή που επακολούθησε, μπλέχτηκαν οι αλλοδαποί τραμπούκοι μαφιόζοι του γωνιακού μπαρ, ελληναράδες που γρονθοκόπησαν μέχρι τελικής πτώσης τον αφρικανό (μάλλον) ντήλερ και μετανάστες που βρέθηκαν εκεί. Μια απάνθρωπη μάζα  που καταρρέει και θα καταρρέει όλο και περισσότερο. Συνειδησιακή αποψίλωση, αυτή είναι σίγουρα αταξική.

...you NOW

pia mater_matrix

pristine in dialogue

κουβέντα με το λουλούδι μου

			-Κυκλάμινο, κυκλάμινο, στου βράχου τη σκισμάδα, πού βρήκες χρώματα κι ανθείς, πού μίσκο και σαλεύεις; -Μέσα στο βράχο σύναζα το γαίμα στάλα-στάλα, μαντήλι ρόδινο έπλεξα κι ήλιο μαζεύω τώρα.

περί μνήμης

honey

U are my truth manifested

Τίμαιος_Διοτίμα

η ετυμολογία του μίσους

κηδεύω: φροντίζω, περιποιούμαι, θάπτω τον νεκρόν, ενταφιάζω, συνάπτω συγγένειαν δι' επιγαμίας, ''συμπεθερεύω'', κηδεμών ο μεριμνών, προστάτης.ακηδής ο μη έχων φροντίδας, αμέριμνος, αμελής. συγγ.τοις: αβεστ. sadra-ουδ.=άλγος, πόνος, θλίψις, κακόν, συμφορά, οσκ. cadeis γεν.=λατ. inimicitiae, μσν. ιρλ.caiss= μίσος, γοτθ.hatis, αρχ. γερμ. haz, νεογερμ. Hass=μίσος.

Αυτή δεν είναι η ιστορία μιας εκδίκησης κρύας , αλλά μια πορεία αναγνώρισης, συμφιλίωσης κι επανασύνδεσης με την βαθύτερη ύπαρξη.Ένας φόρος τιμής στο χαμένο όνειρο που μόνο έτσι μπορεί να αναβιώσει και να αναβιωθεί.

Alegrias_οι χειρονομίες του σώματος μιας τάξης

Το δέντρο Μαρξ _ Schinus molle

Η αλήθεια είναι οτι φυσάει δαιμονισμένα στο πάρκο τις τελευταίες μέρες, κι ένα νεόφυτο δέντρο φεύγει κάθε τόσο απ'τα δεσίματά του. Στη γνωστή σκυλοβόλτα, μας συνόδεψε η καινούρια μου συγκάτοικος, που μόλις το είδε λυγισμένο, δε δίστασε να σηκώσει τα μανίκια και να το ξαναστήσει όρθιο.Τη βοήθησα να ξαναδέσουμε καλύτερα τους ιμάντες στον πάσσαλο και φύγαμε. Σήμερα, στο σούρουπο, το ξαναείδα να ανεμοδέρνεται, κι όπως πάλευα μόνη μου να το συνεφέρω, πλησίασε ένας μελαμψός άντρας που έβγαλε απ'την τσέπη του ένα κομμάτι σκοινί και με δυο κινήσεις το έδεσε. Δώσαμε τα χέρια χαιρετηθήκαμε σε άλλες γλώσσες και φύγαμε. Αισθάνθηκα τη ραχοκοκκαλιά μου λίγο πιο ίσια. Και αισθάνθηκα και το δεντράκι αυτό "δικό" μου, γιατί είχα ήδη δυό ωραίες ιστορίες απ'αυτό. Και μετά θυμήθηκα το μικρό μου ανηψούδι που το καλοκαίρι στο νησί, δεν ήξερε τη λέξη "ελιά", αλλά μου την έδειχνε χορεύοντας σαν τα φύλλα της, γινόταν ο ίδιος ελιά.Και μετά κατάλαβα τι περίπου εννοούσε ο Μαρξ, όταν μιλούσε για την Nature Ressurection. Και συνειδητοποίησα οτι μάλλον γεννιόμαστε κομμουνιστές και καταντάμε καπιταλιστές.

etymology is the historical materialism of language

γελάω

ότι και νυν, γελώ, γελαστός άξιος γέλωτος, γελοίος, δωρ. γελανής, ο γελών, γελαστικός, εύθυμος, γέλως-ωτος, ο το "γέλιο", γαληνός (γαλασνός) φαιδρός, αίθριος, ήσυχος, ήρεμος, γαλήνη, η ησυχία (ηρεμία) της θαλάσσης:συγγ. τοις: αρμ. gel- πβ.glai-  εν τω γλαινοί , τα λαμπυρίσματα των περικεφαλαίων, οίον αστέρες' Ησυχ. (συγγ. τοις: αρχ.γερμ.kleini=λάμπων, χαρίεις, λεπτός, νεογερμ. Klein=μικρός), πβ. γλή-νος, το πολυτελές αντικείμενον, λάμπον κόσμημα, γλήνη, η "κόρη του οφθαλμού". Βλ. και αγλαός, γαλήνη, γλαυκός.

παίζοντας κρυφτό στον παράδεισο 4

 

[Σημ.Τ.Μετ.: *Η δυσκολία αυτή στη δράση του παιχνιδιού προέκυπτε διότι  ήταν φύση συναισθητικό. Για να μπορεί να παίξει κρυφτό, ήταν απαραίτητος ο απόλυτος διαχωρισμός των αισθήσεων και των ενεργειών, ώστε να δύναται και να μην βλέπει, να μην ακούει κ.λ.π. Βασιστήκαμε στο αντεστραμένο μας προσωπικό παράδειγμα, όταν στην πρώτη συνάντηση στο ατελιέ του Μετρ, μας ρώτησε αν είχαμε κάποια ιδέα και με τη φόρα που είχαμε μιλούσαμε ταυτόχρονα λέγοντας η μια στην άλλη να σταματήσει, έτσι που αν ήταν κάποιος έξω απο το δωμάτιο, θα άκουγε ένα παρατεταμένο "ΧχχχΧΧΧΧχχΧΧΧΧ" σαν παράσιτο απο ραδιόφωνο.Ο Μετρ παρενέβει και μας είπε οτι για να κατανοήσουμε τι λέμε οι ίδιες, πρέπει να μάθουμε να ακούμε και να παρατηρούμε τι λένε οι άλλες, με όλη μας την ψυχή. Με πολλή προσπάθεια πιάσαμε καλό ρυθμό και τώρα αυτός ο κάποιος έξω απ'το δωμάτιο, θα νόμιζε οτι μόνο γελάμε, γιατί ακουγόμασταν σαν "χι χι χα Χε χεΧι χα".Κι έτσι βρήκαμε την ιδέα για το χρώμα του υφάσματος.Θα ήταν γαλανόγλαυκο.]

Quantum information -αντίστροφο αντισύμπαν ΙΙ

What happens if information is stored in a state of a quantum system?
(ή τι θα έλεγε κάποιος αν διαβαζε το blog μου το 39 μ.Χ.!)



One of the strengths of classical information theory is that physical representation of information can be disregarded: There is no need for an 'ink-on-paper' information theory or a 'DVD information' theory. This is because it is always possible to efficiently transform information from one representation to another. However, this is not the case for quantum information: it is not possible, for example, to write down on paper the previously unknown information contained in the polarisation of a photon.

In general, quantum mechanics does not allow us to read out the state of a quantum system with arbitrary precision. The existence of Bell correlations between quantum systems cannot be converted into classical information. It is only possible to transform quantum information between quantum systems of sufficient information capacity. The information content of a message \mathcal{M} can, for this reason, be measured in terms of the minimum number n of two-level systems which are needed to store the message: \mathcal{M} consists of n qubits. In its original theoretical sense, the term qubit is thus a measure for the amount of information. A two-level quantum system can carry at most one qubit, in the same sense a classical binary digit can carry at most one classical bit.

As a consequence of the noisy-channel coding theorem, noise limits the information content of an analog information carrier to be finite. It is very difficult to protect the remaining finite information content of analog information carriers against noise. The example of classical analog information shows that quantum information processing schemes must necessarily be tolerant against noise, otherwise there would not be a chance for them to be useful. It was a big breakthrough for the theory of quantum information, when quantum error correction codes and fault-tolerant quantum computation schemes were discovered.[wiki]

δεν υπάρχει πιο ισχυρή προφητεία απ' την αυτοεκπληρούμενη.

Novel as a finite set

-->

Memory is the epic faculty par excellence.

W.B.

άγριος ειν'ο άνεμος που φυσάει απ'τον ασφοδελό λειμώνα

//////αδελφιδός////μου////μοι//καγώ/αυτώ///////////////

Λαοκόων

κοέω: παρατηρώ, αισθάνομαι, ακούω' =λατ. caveo=προφυλάσσομαι, προνοώ, παρέχω βοήθειαν, συγγ. τοις: αρχ.ινδ.kavith=συνετός, έξυπνος, σοφός, μάντις. ποιητ. ευρυ-κόωσα, η ην ακούει τις εις μακράν απόστασιν, Λαο-κόων κ.λ.π.

 Swift and terrible was the punishment of Laocoon, a priest of Apollo at Troy, and his two sons.According to legend, he had profaned the temple of god; and additionally, he had incurred the wrath of Athene for having warned the Trojans against the wooden horse.The famous and so influential marble group of late antiquity, unearthed in 1506, portrays the priest and his sons in their futile struggle with the serpents sent to destroy them.But while the sculpture expresses a community of punishment, El Greco, in painting this subject, wished rather to express the isolation, the individual responsibility, of the three victims.[...]
Greco's fallen and struggling Laocoon, more fascinated than terrified, his eyes against the serpent's fangs, seems to be free from its coils.Will the benevolent witnessing-always the witnessing in Greco's art!-of the scene by the two punishing gods, Apollo and Artemis, assure his final triumph?
The equivocal reigns here.The legs of Apollo are feminine and those of Artemis masculine.The city of Toledo is portayed here, open to the Trojan horse, to certain doom: did Greco choose to do this out of love, or wrath, or hatred?
In the subject matter and treatment-elliptical, planes and contours an interrelation of curves and angles-everything is centrifugal, separated, capsizing. And yet an ardent unity permeates the whole painting: the two divinities joining heaven and earth;the upright buttressing figures at both sides of the painting;the unity of the brown-grey-greenish color action...[Leo Bronstein, El Greco,1966]

barred spiral galaxy

Barred spiral galaxies are relatively common, with surveys showing that up to two-thirds of all spiral galaxies contain a bar. The current hypothesis is that the bar structure acts as a type of stellar nursery, fueling star birth at their centers. The bar is thought to act as a mechanism that channels gas inwards from the spiral arms through orbital resonance, in effect funneling the flow to create new stars. This process is also thought to explain why many barred spiral galaxies have active galactic nuclei, such as that seen in the Southern Pinwheel Galaxy.
The creation of the bar is generally thought to be the result of a density wave radiating from the center of the galaxy whose effects reshape the orbits of the inner stars. This effect builds over time to stars orbiting further out, which creates a self-perpetuating bar structure.Another possible cause of bar creation is gravitational disruptions between galaxies or a collision of two galaxies.

Bars are thought to be a temporary phenomenon in the life of spiral galaxies, the bar structure decaying over time, transforming the galaxy from a barred spiral to a "regular" spiral pattern. Past a certain size the accumulated mass of the bar compromises the stability of the overall bar structure. Barred spiral galaxies with high mass accumulated in their center tend to have short, stubby bars.Since so many spiral galaxies have a bar structure, it is likely that it is a recurring phenomenon in spiral galaxy development. The oscillating evolutionary cycle from spiral galaxy to barred spiral galaxy is thought to take on the average about two billion years.
Recent studies have confirmed the idea that bars are a sign of galaxies reaching full maturity as the "formative years" end. A team led by Kartik Sheth of the Spitzer Science Center at the California Institute of Technology in Pasadena discovered that only 20 percent of the spiral galaxies in the distant past possessed bars, compared with nearly 70 percent of their modern counterparts. [wiki]

sea hawk_yes

historical materialism revisited

αναλαμπές

1. Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και
των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα
χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον
2. και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και
πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε
όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμι·
3. και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ
το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω,
ουδέν ωφελούμαι·
4. Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλεί, η αγάπη
ου περπερεύεται, ου φυσιούται,
5. ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν,
6. ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία·
7. πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει·
8. η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει, είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται· είτε γλώσσαι, παύσονται· είτε γνώσις, καταργηθήσεται·
9. εκ μέρους δε γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν·
10. όταν δε έλθει το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται.
[επιστολή Παύλου προς Κορινθίους, παρ.13]

-->

 Όταν κάθετί που γνωρίζες καταργείται, όταν οι γλώσσες γίνονται ακατανόητες και τίποτα απ’ ό,τι φαντάστηκες δεν ισχύει,  όταν εκλείψει κάθε βεβαιότητα, προσανατολίσου με το συναίσθημα.

Προτάσεις του είναι και προτάσεις του δέοντος.Ή πόσους Σαούλ κρύβει ένας Παύλος.

"Ο Σωκράτης, ασάλευτος, οργισμένος ίσως και συνάμα έκπληκτος, την κοιτάει επίμονα, χωρίς να πει λέξη, και κατόπιν συνεχίζει:
— Θα ’πρεπε καλύτερα να περιμένουμε να τελειώσει το παραμύθι μας, πριν να αποφασίσουμε για το τι είναι πραγματικό. Ας υποθέσουμε ότι εξαναγκάζουμε το πειραματόζωό μας να καρφώσει το βλέμμα του στους προβολείς. Νιώθει φριχτούς πόνους στα μάτια, κάνει να ξεφύγει, θέλοντας να ξαναγυρίσει σ’ εκείνα που μπορεί να βλέπει, στις σκιές, που το είναι τους το θεωρεί πολύ πιο βέβαιο από το είναι των αντικειμένων που τον προτρέπουμε να δει. Έρχονται, λοιπόν, τότε κάτι νταήδες, πληρωμένοι από εμάς, και χωρίς περιστροφές αρχίζουν να τον τραβολογούν στους διαδρόμους τού κινηματογράφου. Τον αναγκάζουν να περάσει μέσα από μια μικρή, κρυμμένη μέχρι τώρα, παράπλευρη πόρτα και τον ρίχνουν μέσα σε μια βρόμικη υπόγεια δίοδο που οδηγεί στο ύπαιθρο, στις φωτεινές ανοιξιάτικες βουνοπλαγιές. Θαμπωμένος, με μια αδύναμη χειρονομία, σκεπάζει τα μάτια του· οι πράκτορές μας τον σπρώχνουν στην απότομη ανηφοριά, για ώρα πολλή, όλο και ψηλότερα !Ακόμα ! Φθάνουν στην κορυφή, λουσμένη στο φως, και ’κεί οι φύλακες τον παρατούν, κατηφορίζουν βιαστικά την πλαγιά και εξαφανίζονται. Να τος, μόνος, στο μέσο ενός ατέλειωτου τοπίου. Το άπλετο φως εκμηδενίζει τη συνείδησή του. Πώς αγανακτεί για τα τραβολογήματα, τις ταλαιπωρίες και την εγκατάλειψή του ! Πόσο μισεί τους τραμπούκους μας! Σιγά-σιγά προσπαθεί,όμως, να κοιτάξει προς τις κορυφογραμμές, τις κοιλάδες, τον εκθαμβωτικό κόσμο. Στην αρχή τυφλώνεται από τη φεγγοβολή κάθε πράγματος, δεν βλέπει τίποτε από ’κείνα για τα οποία εμείς, χωρίς να το καλοσκεφτούμε, λέμε: «Υπάρχουν, είναι πράγματι εκεί». Δεν είναι αυτός που θα ξεστόμιζε με καταφρόνηση, όπως ο Έγελος μπροστά στην κορφή τού Γιουνγκφράου, «das ist », δεν μπορεί παρά να είναι έτσι. Προσπαθεί, ωστόσο, να συνηθίσει στο φως. Μετά από πολλές προσπάθειες, κάτω από ένα μοναχικό δένδρο, καταφέρνει στο τέλος να διακρίνει τη δέσμη τής σκιάς τού κορμού, το σκοτεινό περίγραμμα των φύλλων, που του θυμίζουν την οθόνη τού πρότερου κόσμου όπου ανήκε. Σε μια λακκούβα με νερό στη ρίζα ενός βράχου θα μπορέσει να δει την αντανάκλαση των λουλουδιών και τής χλόης. Κι από ’κεί φθάνει σιγά-σιγά στα ίδια τα αντικείμενα. Χωρίς βιασύνη, κοιτάζει με δέος τους θάμνους, τα έλατα, μια προβατίνα που ξέκοψε από το κοπάδι. Η νύχτα πέφτει. Υψώνοντας τα μάτια προς τον ουρανό, βλέπει το φεγγάρι και τους αστερισμούς και, ακόμα, βλέπει την Αφροδίτη να ανατέλλει. Κάθεται ακίνητος σ’ ένα παλιό κούτσουρο και παρακολουθεί την εωσφόρο. Μέσα από τις στερνές αναλαμπές αναδύεται, όλο και λαμπρότερη, για να γείρει και να αφανιστεί με τη σειρά της. Αφροδίτη. Επιτέλους. Επιτέλους, κάποιο πρωί, βλέπει τον ήλιο, όχι μέσα στα τρεπτά νερά ή με την εξώτερη μορφή τού ανακλώμενου ειδώλου του, αλλά αυτόν καθ’ εαυτόν τον ήλιο, τον ήλιο καθ’ εαυτόν και δι’ εαυτόν, στον προσίδιο χώρο του. Τον κοιτάζει, τον ατενίζει με την ευδαιμονία τής συνείδησης ότι αυτός είναι ως έχει.
— Α ! φωνάζει με θαυμασμό η Αμάντα, μα τι όμορφη ανάβαση μάς περιγράφετε ! Τι μεταστροφή !
— Σ’ ευχαριστώ, κόρη μου. Θα ακολουθούσες όμως το παράδειγμά του; Γιατί αυτός, ο ανώνυμος πρωταγωνιστής μας, στρέφοντας την σκέψη του σε ό,τι βλέπει, καταλήγει συλλογιστικά στο ότι από τη φαινόμενη θέση τού ήλιου εξαρτώνται οι ώρες και οι εποχές και, συνεπώς, το είναι-εκεί τού ορατού καθορίζεται υποχρεωτικά από το άστρο αυτό, έτσι ώστε να μπορούμε να πούμε: ναι, ο ήλιος είναι ο επίτροπος και κυβερνήτης όλων των αντικειμένων από τα οποία οι παλιοί μας γείτονες, οι θεατές τής μεγάλης κλειστής αίθουσας, δεν αντιλαμβάνονται παρά μόνο τη σκιά μιας σκιάς. Και έτσι, αναθυμούμενος την πρώτη του κατοικία — την οθόνη, τον προβολέα, τα τεχνητά είδωλα, τους συντρόφους του στην πλάνη — ο ακούσιος δραπέτης μας μακαρίζει τον εαυτό του για την εκδίωξή του και συμπονά εκείνους που εξακολουθούν να είναι καθηλωμένοι στην πολυθρόνα των τυφλών οπτασιαστών."
 [Για σήμερα Πλάτωνας!σεμινάριο A.Badiou, Ιανουάριος 09]


"Η έκφραση «ν’ αλλάξουμε τον κόσμο» αποτέλεσε, σε μεγάλο βαθμό, πόλο ακαταμάχητης έλξης κατά τους τελευταίους δύο αιώνες. Ενώ ο δέκατος ένατος αιώνας σήμανε την απαρχή μιας διαδικασίας κατά την οποία η αλλαγή αυτή επιχειρήθηκε στο πλαίσιο μιας αδιάσπαστης συνέχειας που ανταποκρινόταν στην ιδέα τής προόδου, ο 20ος αιώνας που ακολούθησε (κατά την επικρατούσα σήμερα αντίληψη ένας καταραμένος αιώνας που κυριαρχήθηκε από το σφοδρό πάθος για το νέο, νοούμενο ως αδιαμεσολάβητο πραγματικό) στράφηκε προς την κατεύθυνση τής ρήξης, τής ριζοσπαστικής καινοτομίας, των πρωτοποριών, τής δόμησης Κρατών προορισμένων να ενσαρκώσουν το συντομότερο δυνατό την Ιδέα — από την οποία ακριβώς απέρρεε η πεποίθηση ότι ένας νέος κόσμος ήταν συγχρόνως εφικτός και αναγκαίος."
[Σεμινάριο τού Αλαίν Μπαντιού 2010-2011- Γενικό Περίγραμμα]




Ο Alain Badiou, παραμένει για εμένα μεγάλη φυσιογνωμία, για την δύναμή του να αναθεωρεί και να επαναπροσδιορίζεται.Να μεταστρέφεται πραγματικά ακόμα και σ'αυτήν την ηλικία.
Τώρα βέβαια, εμένα προσωπικά, θα μου άρεσε να τροποποιήσει και αποσπάσματα των μεταφράσεών του, ανάλογα.

(αποσπάσματα απο κείμενα που μεταφράστηκαν απο τον Δήμο, τον οποίο ευχαριστώ για το μεταφραστικό έργο του.Οι υπογραμμίσεις δικές μου. http://radicaldesire.blogspot.com/2010/11/alain-badiou.html)