My God
It’s an eternity
Waiting for thee
There’s a cancer
In the smallest bones
In the smallest breeze
And the houses
Have not grown their wings
We’ve no sleep
Among those stars
And our streets flow
Downward from those hills
They don’t get very far
And my Lord
It’s an eternity
Waiting for thee
And my Lord
It’s an eternity
Waiting for thee
8 comments:
As Hannah Arendt pointed out, however, (following the utilitarian John Stuart Mill on this point): a bad conscience does not necessarily signify a bad character; in fact only those who affirm a commitment to applying moral standards will be troubled with remorse, guilt or shame by a bad conscience and their need to regain integrity and wholeness of the self.[109][110] Representing our soul or true self by analogy as our house, Arendt wrote that "conscience is the anticipation of the fellow who awaits you if and when you come home."[111] Arendt believed that people who are unfamiliar with the process of silent critical reflection about what they say and do will not mind contradicting themselves by an immoral act or crime, since they can "count on its being forgotten the next moment;" bad people are not full of regrets.[112] Arendt also wrote eloquently on the problem of languages distinguishing the word consciousness from conscience. One reason, she held, was that conscience, as we understand it in moral or legal matters, is supposedly always present within us, just like consciousness: "and this conscience is also supposed to tell us what to do and what to repent; before it became the lumen naturale or Kant's practical reason, it was the voice of God."[113]
mon pere-guide, mon vieux-loup
il en sort de son temps
malgres les regrets
par sa fille tant aime
mon Peer Gynt victorieux
chez-lui il revient
http://www.greekfestival.gr/gr/
2012
Καλημέρα κι από δω!
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα διαβάζοντας το ποίημά σου, (θα σου φανεί ίσως χαζό, αλλά θα το τολμήσω) είναι ότι κάνεις τη θρησκεία να μοιάζει λογική :-)
Το δεύτερο ήταν, ότι η ομορφιά μπορεί να κλειστεί στο ατελές και ότι το θείο μπορεί να συνυπάρξει με το ανθρώπινο, όσο εμείς αυτό επιλέγουμε. (Μπορεί να απέχω πολύ από τη σκέψη σου. Ελπίζω να δείξεις επιείκεια ;-)))
υ.γ.: στο λινκ μπήκα αλλά με έβγαλε στην αρχική σελίδα και μπερδεύτηκα. Θα με βοηθήσεις ? :-))))
Σε φιλώ !
μακάρι να ήταν δικό μου ποιήμα, αλλά είναι των Castanets
http://www.youtube.com/watch?v=5_dX47MsDr4
η αφίσσα του φετινού φεστιβάλ, μου θύμησε έντονα το στίχο "And the houses
Have not grown their wings"
κατά την Άρεντ το σπίτι, συμβολίζει την ψυχή, τον αληθινό εαυτό, την έλευση της συν-είδησης(με την επιστροφή στην αφετηρία, την ανα-γνώριση).
ο καλλιτέχνης της αφίσσας μάλλον στέλνει ένα θετικό μήνυμα λοιπόν..(βάλε και το καμμένο Αττικόν μέσα, μετά την καταστροφή και την απώλεια,η συνειδητοποίηση :-))
σ'ευχαριστώ για τα σοφά σου λόγια Μ.
καταλαβαίνουμε νομίζω και οι δύο, πώς η προσευχή στον άγνωστο εραστή, είναι και η επίκληση του επιθυμητού εαυτού μας, της βαθιάς αλλαγής εντός μας.
ας το δούμε σαν ένα φάσμα, από το άμεσο και απτό, ως το άυλο και ιδεατό.όπως λέει και η Άρεντ (πολύ την αγαπώ) κάποτε τον ρόλο αυτό τον είχε ο θεός (πόσο ερωτικές είναι οι προσευχές) και τώρα καλούμαστε να τον παίξουμε εμείς, σηκώνοντας όλο αυτό το βάρος στους αδύναμους ώμους μας.
γι'αυτό χρειαζόμαστε το συμβολικό ενδιάμεσο, τη σύνδεση δλδ με μια ευρύτερη μεγάλη ιδέα που να νοηματοδοτεί σε ενα άλλο επιπεδο τη σχέση.αλλιώς ξεθυμαίνει γρήγορα-ποιός να σταθεί επάξια στο βάθρο με την παντόφλα;;;too much...!
καλημερούδια
χαχα! Πόσο δίκιο έχεις !!!ΠΟΣΟ ΔΙΚΙΟ ΕΧΕΙΣ!!!
p.s.: Castnets! Υπέροχο! Διευρίνεις τους ορίζοντές μου :-)
εμ, φωτιές μας άναψες πάλι με το κείμενό σου!
:-)
http://leximata.blogspot.gr/2012/05/blog-post.html
Post a Comment