ναι, επανερχόμαστε συχνά στο ζήτημα... το ωραίο είναι οτι όλοι ξέρουμε να χτυπάμε παλαμάκια, αν μάθουμε και να τα χτυπαμε παρέα (να ακούμε, να πιάνουμε το ρυθμό, να συντονιζόμαστε) τότε θα είναι η ζωή τέχνη... κάποτε σε μια θεατρική άσκηση ενότητας της ομάδας, κάναμε το "παιχνίδι της γραφομηχανής".δλδ, πήραμε την πρώτη στροφή του εθνικού ύμνου, κι ο καθένας "είχε" απο ένα γράμμα (εσύ το Α, εγώ το Β κλπ), έπρεπε νοερά να παρακολουθούμε το στίχο ώστε να χτυπάμε το γράμμα-παλαμάκι τη σωστή στιγμή, συντεταγμένα.όταν μετά απο μήνες (!) τα καταφέραμε, κάναμε τρελή χαρά!εθνικός ύμνος in deed!
ναι, στην αρχή όταν μας δώθηκε η άσκηση γελάσαμε με υπεροψία "σιγά το πράμα", αλλά μετά συνειδητοποιήσαμε πόσο δύσκολη άσκηση ήταν-συχνά λέγαμε να την παρατήσουμε, αλλά ευτυχώς επιμείναμε-λίγο απο πείσμα, λίγο απο περιέργεια, αλλά πιο πολύ μάλλον για το παιχνίδι της γνώσης.. πώς ήταν ο Ρανσιέρ;
apologies accepted αλλά μην ξεχνάς πως έχει σημασία ο τρόπος που διεξάγεται ο διάλογος, να ακούμε ο ένας τον άλλον, να μην βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα, κι αν κάπου πάρουμε μια στροφή λάθος να το αναλαμβάνουμε χωρίς υπεκφυγές.ηπιότεοι τόνοι βοηθάνε προς αυτήν την κατεύθυνση.ας μην ξεχνάμε πως είναι μια ευκαιρία να βελτιώνομαστε εκατέρωθεν
ακόμα μια φορά... μακαρι να ήσουν λιγοτερο σκληρος με τον εαυτό σου.κάνουμε ό,τι μπορουμε, σιγα σιγα.μην φορτωνεσαι ούτε τόσες φιλοδοξιες, ουτε τοσες ενοχες μην φτανεις στα ακρα, σε παει πισω ολο αυτο. δεν χρειαζεται να το περναμε μαρτυρικα, αυτο εχω καταλαβει εγω... σε φιλω
δεν ξέρω αν είναι για γέλια ή για κλάματα... κοίτα με ποιόν έμεινες να διαλέγεσαι και τί σε ορμηνεύει... εκεί κατάντησε η ελπίδα σας; προσπαθείς να διορθώσεις ένα λάθος με ένα άλλο αν άφηνες τον εγωισμό σου στην άκρη, θα έβλεπες πιο καθαρά
για να κατανοήσεις την αντίφαση, θα πρέπει να αναγνωρίσεις τον κοινό παρονομαστή.τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο οι διαχωριστικές γραμμές περνάνε απο μέσα μας πλέον και σκέψου γιατί επιμένεις στο ίδιο ερώτημα
12 comments:
το ΑΩ του oto(bio)graphy..
ναι, επανερχόμαστε συχνά στο ζήτημα...
το ωραίο είναι οτι όλοι ξέρουμε να χτυπάμε παλαμάκια, αν μάθουμε και να τα χτυπαμε παρέα (να ακούμε, να πιάνουμε το ρυθμό, να συντονιζόμαστε) τότε θα είναι η ζωή τέχνη...
κάποτε σε μια θεατρική άσκηση ενότητας της ομάδας, κάναμε το "παιχνίδι της γραφομηχανής".δλδ, πήραμε την πρώτη στροφή του εθνικού ύμνου, κι ο καθένας "είχε" απο ένα γράμμα (εσύ το Α, εγώ το Β κλπ), έπρεπε νοερά να παρακολουθούμε το στίχο ώστε να χτυπάμε το γράμμα-παλαμάκι τη σωστή στιγμή, συντεταγμένα.όταν μετά απο μήνες (!) τα καταφέραμε, κάναμε τρελή χαρά!εθνικός ύμνος in deed!
καλοοοοό! θέλει τρελή δουλειά ο συντονισμός και φαντάζομαι όταν συμβαίνει δημιουργεί απίστευτη ένωση...
ναι, στην αρχή όταν μας δώθηκε η άσκηση γελάσαμε με υπεροψία "σιγά το πράμα", αλλά μετά συνειδητοποιήσαμε πόσο δύσκολη άσκηση ήταν-συχνά λέγαμε να την παρατήσουμε, αλλά ευτυχώς επιμείναμε-λίγο απο πείσμα, λίγο απο περιέργεια, αλλά πιο πολύ μάλλον για το παιχνίδι της γνώσης..
πώς ήταν ο Ρανσιέρ;
καλός θα στα πω από κοντά όμως.
apologies accepted
αλλά μην ξεχνάς πως έχει σημασία ο τρόπος που διεξάγεται ο διάλογος, να ακούμε ο ένας τον άλλον, να μην βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα, κι αν κάπου πάρουμε μια στροφή λάθος να το αναλαμβάνουμε χωρίς υπεκφυγές.ηπιότεοι τόνοι βοηθάνε προς αυτήν την κατεύθυνση.ας μην ξεχνάμε πως είναι μια ευκαιρία να βελτιώνομαστε εκατέρωθεν
ακόμα μια φορά...
μακαρι να ήσουν λιγοτερο σκληρος με τον εαυτό σου.κάνουμε ό,τι μπορουμε, σιγα σιγα.μην φορτωνεσαι ούτε τόσες φιλοδοξιες, ουτε τοσες ενοχες
μην φτανεις στα ακρα, σε παει πισω ολο αυτο.
δεν χρειαζεται να το περναμε μαρτυρικα, αυτο εχω καταλαβει εγω...
σε φιλω
http://www.youtube.com/watch?v=vqtEUAd6BhQ&feature=related
είσαι μήπως τοξότης ΚΑΙ στο ζώδιο;
δεν ξέρω αν είναι για γέλια ή για κλάματα...
κοίτα με ποιόν έμεινες να διαλέγεσαι και τί σε ορμηνεύει...
εκεί κατάντησε η ελπίδα σας;
προσπαθείς να διορθώσεις ένα λάθος με ένα άλλο
αν άφηνες τον εγωισμό σου στην άκρη, θα έβλεπες πιο καθαρά
για να κατανοήσεις την αντίφαση, θα πρέπει να αναγνωρίσεις τον κοινό παρονομαστή.τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο
οι διαχωριστικές γραμμές περνάνε απο μέσα μας πλέον
και σκέψου γιατί επιμένεις στο ίδιο ερώτημα
η δύναμη της χάλκινης πλακέτας, δεν ήταν στο περιεχόμενο (που απέρριψες)
αλλά στην ίδια την πλακέτα
Any way the wind blows
Post a Comment