de profundis_η άλλη μισή αλήθεια

την πρώτη φορά, είχα μεγάλη ταραχή.πήρα το βιβλίο απο το ράφι, το έβαλα κάτω απο το παλτό κι έσκισα βιαστικά το κομμάτι με το bar code.κατευθύνθηκα προς την έξοδο με την καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά που και να σήμαινε ο συναγερμός θα τον υπερκάλυπτε.δεν σήμανε όμως, τα είχα καταφέρει.σιγά σιγά απέκτησα μια άνεση, χτίζοντας παράλληλα και μια ιδεολογία:διάολε, στη χώρα του καπιταλισμού, θα χτυπήσω με τα δικά τους μέσα.όσο μεγαλύτερο το πολυκατάστημα, η αλυσίδα, τόσο καλύτερα.με τον καιρό, τα βιβλία (που μου ήταν απαραίτητα όπως θεωρούσα) έγιναν ρούχα (και δώρα για τους φίλους μου) και μια ηδονή αλαζονική μετέτρεπε όλο και περισσότερο το ψέμμα σε παιχνίδι, είχα γίνει εξπέρ.με μια ματιά σκανάριζα τις κάμερες, τα τυφλά σημεία, τα αντικλεπτικά και πώς μπορούσα να τα ξεφορτωθώ.το "παιχνίδι" κράτησε μήνες και πιθανόν να μην με έπιαναν ποτέ, εάν δεν έκανα το σφάλμα να αφήσω μια φίλη να συμπαρασυρθεί.γελάγαμε συνωμοτικά στριμώχνοντας εσώρουχα μέσα στα μακριά μας μανίκια και περνάγαμε σαν καρχαρίες ινκόγνιτο ανάμεσα απο τους κατάφορους διαδρόμους θηρεύοντας τη λεία μας.κάποια στιγμή την έχασα απ'τα μάτια μου.άρχισα να την αναζητώ στους ορόφους ενώ πλησίαζε η ώρα που θα έκλεινε το πολυκατάστημα.τότε άκουσα μια φωνή να με καλεί με το μικρό μου όνομα απο τα μεγάφωνα.πάγωσα.ήξερα οτι είχα δύο επιλογές: να πάω προς την έξοδο και να γλιτώσω ή να μοιραστώ την τύχη της φίλης μου.προτίμησα το δεύτερο.κατευθύνθηκα προς το γραφείο εξυπηρέτησης πελατών χωρίς να ξέρω τι θα με περιμένει.η διαπίστωση οτι κατηγορούσαν μόνο εκείνη για κλοπή ήταν μια προσωρινή ανακούφιση, αλλά όταν με ρώτησαν ευθέως αν έχω κι εγώ κρυμμένα ρούχα επάνω μου, ήταν καταλυτικό.με ρώτησε μια απ'τις πωλήτριες, μια συνομήλική μου μαύρη κοπέλα με καθαρή ματιά, που θα είχε πιθανόν περισσότερους λόγους απο μένα (λευκή μεταπτυχιακή φοιτήτρια) για να βρίσκεται στη θέση μου, αλλά είχε προτιμήσει να δουλεύει σκληρό μεροκάματο για να τα βγάζει πέρα με τις ανάγκες της.για να έχει αυτήν την καθαρή ματιά, στην οποία δεν μπορούσα να αντισταθώ.έβγαλα με κατεβασμένο το κεφάλι τα αγαθά που κατάλαβα οτι παίρνοντάς τα έπληττα τη δική της επιβίωση και τη δική μου αξιοπρέπεια.η μισή αλήθεια ήταν οτι "χτυπούσα" τον εχθρό, η άλλη μισή οτι χτυπούσα τους δίκαιους στους οποίους επιθυμούσα να συγκαταλέγομαι.και η συγνώμη που ζήτησα απ'το δικαστή το επόμενο πρωί, απευθυνόταν πρώτα σ'εκείνη και στο λαό της, έπειτα στη φίλη μου και τέλος στον καλό μου εαυτό.στο πρωινό παγωμένο αεράκι ένιωσα πιο άδεια παρά ποτέ, πιο στεναχωρημένη παρά ποτέ, συνειδητοποιώντας το μέγεθος της ήττας μου.τους επτά διαβόλους του συστήματος που κατηγορούσα, τους είχα αφήσει να μπουν μέσα μου και να με κατασπαράξουν.κι έδωσα το λόγο μου πως θα προσπαθήσω να μην το ξαναεπιτρέψω.πως αν ένα παιχνίδι είναι στραβό, δεν μπορείς να το πολεμήσεις παρά αλλάζοντας το παιχνίδι.και για να αλλάξεις παιχνίδι, πρέπει να αλλάξεις πρώτα ο ίδιος τους όρους που βλέπεις τα πράγματα.γιατί μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα να βρεις το δρόμο για το μοναδικό αστέρι σου, τον προορισμό σου.