ακούμπησα το κράνος και τα πλοκάμια στο πάτωμα
το αιχμηρό μου επιχείρημα, το στυγερό καθρέφτη
άφησα το θυμό και το παράπονο, τις μυθικές μου προσδοκίες
ήσυχη ναι, με την καθημερινή μου κούραση
τα κοινά μου μάτια, τα χέρια που δεν σε άγγιξαν ακόμα.
σιγά-σιγά είπες
σιγά-σιγά
3 comments:
Ανταποδίδοντας την επίσκεψη(και όχι από υποχρέωση) βρήκα στο κείμενο αυτό το μικρό κάτι από εμένα...Και σκέφτομαι, ότι παρόλη την βλογοσφαιρική αεγία που με έχει πιάσει, παρόλους τους χελωνικούς μου βιορυθμούς, αυτό το άθλημα του σερφαρίσματος όταν βρίσκεις συνομιλητές παραμένει κάτι μαγικό! φιλιά
μαγικό δε θα πει τίποτα-συντονιστήκαμε φαίνεται με τούτο εδώ το παραδομένο!
φιλιά και να μη χάνεσαι!
χ
Post a Comment