ανάμεσα γιβραλτάρ και μάλτα

κάλυπτες την όψη σου στη γη του ωμέγα
κοντά λένε επτά χρόνια.στη σπηλιά του κρανίου σου
μελετούσες λεμονοδάση και τις καταβολές των λέξεων
κι όλο και βάθαινε η σπουδή - ανακεφαλαίωνες ξανά
και πάλι χώριζες και διαιρούσες με το μοιρογνωμόνιο δεμένος.
πήρα την όψη της κατάστασης και στάθηκα μπροστά σου
να θυμηθείς ποιός ήσουν πριν από όμηρος,
το όνομα και τη βουλή σου -θυμάσαι πού μεγάλωσες παιδί;
και ποιά συνείδηση σε περιμένει πίσω;
μια αναλαμπή στον ουρανό, φωτίζει μια σανίδα κι ένα λευκό πανί
στα σκοτεινά.να είσαι εσύ.μακάρι.