το ζητούμενο είναι το νόημα να είναι μεγάλο, και αυτό μπορεί να γίνει μέσα από εικόνες που φέρουν πολλαπλά νοήματα. τελικά οι λέξεις-εικόνες είναι που αξίζουν, γιατί προσπαθούν μέσα από εικόνες να συναγωνιστούν το αληθινό, τον υλικό παρανομαστή τους. από αγάπη φαντάζομαι, γιατί η ταύτιση με κάτι, κάποιον δεν συμβαίνει από φθόνο, φθονείς κάτι που δεν καταλαβαίνεις και σε απειλεί. η ταύτιση έχει να κάνει με οικειότητα, με συνάφεια. Γι’ αυτό και η ποίηση μπορεί να λειτουργήσει σαν εικόνα.
le passage a l'acte... συμφωνώ πολύ με τα λόγια σου φιλενάδα το θέμα είναι ποιός είναι ο σκοπός και ποιοί οι ενδιάμεσοι στόχοι.αυτό καθορίζει και τι είδους λόγο χρησιμοποιούμε κάθε φορά.αν θέλουμε να έρθουμε κοντά με τον άλλο (Αλλο), θα ακούσουμε προσεκτικά τί σήμα μας στέλνει και ανάλογα θα επιλέξουμε τον τρόπο.όταν απευθυνόμαστε στο συναίσθημα, στην ψυχή, τότε η ποίηση, η εικόνα λειτουργούν πιο άμεσα.όταν προσπαθούμε να αποσαφηνίσουμε έννοιες, να χτίσουμε μια κοινή γλώσσα με θεωρητικά εργαλεία, τότε αρμόζει καλύτερα ένας λόγος δηλωτικός, σαφής και όσο γίνεται πιο απλός, ώστε να μην αποκλείουμε τον άλλο που όταν δεν κατανοεί, θυμώνει, αισθάνεται απόρριψη και απομακρύνεται.αυτό προϋποθέτει οτι επιθυμούμε τον άλλο φυσικά.κι οτι δεν χωράνε εγωισμοί στην άρθρωση του διαλόγου.προϋποθέτει επίσης οτι εκείνος που αναλαμβάνει να θέσει το εκάστοτε ζήτημα το έχει κατανοήσει επαρκώς ωστε να μπορεί να το εκφράσει απλά (πράγμα δύσκολο) κι οτι νιώθει αρκετά ασφαλής ωστε να μην προσβάλλεται προσωπικά, όταν οι άλλοι δηλώνουν αδυναμία να ακολουθήσουν τους συλλογισμούς του.σήμερα που η θεωρία έχει φτάσει στα όριά της (έχουν ειπωθεί τόσα και τόσα) αλλά απ'την άλλη έχει πολυπλοκοποιηθεί τόσο ωστε να είναι δυσπρόσιτη στον περισσότερο κόσμο, είναι σημαντικό να βρίσκονται άνθρωποι που να προσπαθούν να γεφυρώνουν αυτό το χάσμα.συχνά σε πολύ αξιόλογα μπλογκ/διαλέξεις/συζητήσεις, διαπιστώνω αυτή την αδυναμία.και σκέφτομαι πως είναι επιτακτική η ανάγκη να καλυφθεί αυτό το κενό.γιατί αν είμαστε σήμερα κάμποσοι που διαβάζουμε την θεωρητική παρακαταθήκη τόσων "μεγάλων", οι νεότερες γενιές ασχολούνται μάλλον λιγότερο, ή αν θες έλκονται περισσότερο απο την εικόνα , από παραδείγματα και προσλαμβάνουσες απο το δικό τους περιβάλλον.αν μας ενδιαφέρουν, κάτι θα πρέπει να κάνουμε γι'αυτό, όπως το βλέπω σε δύο κατευθύνσεις:απ΄τη μία να "μεταφράζουμε" με εικόνες, απ΄την άλλη να εκπαιδεύουμε με απλό τρόπο, δίνοντας απλά κλειδιά για να κρατηθεί ο διάλογος και η πρόσβαση στη θεωρία, ανοιχτή. φυσικά και είναι απαραίτητος και ο λόγος εκείνος που κινείται στις παρυφές της νόησης, που διερευνά ζητήματα που απαιτούν μια πιο δύστροπη γλώσσα, αναγκαστικά.αλλά εκεί ο στόχος είναι άλλος. τον Ρανσιέρ δεν τον προλαβαίνω μάλλον σήμερα...
καταλαβαίνω τι λες αλλά σκέφτομαι ότι όσο και να θέλει ο καθένας να επηρεάσει κάποιον, δεν έχει νόημα αν ο κάποιος δεν μπορεί να αποφασίσει, να συγκρίνει και να κρίνει από μόνος του, τουλάχιστο σε ένα καλό βαθμό. υπάρχει και ένστικτο και διαίσθηση όταν δεν υπάρχει αρκετή γνώση αλλά φοβάμαι ότι πλέον και αυτά ισοπεδώθηκαν.
μα ναι, εξάλλου επηρεάζουμε κι επηρεαζόμαστε, η σχέση είναι αμφίδρομη.όλα και όλοι είναι αφορμή και ελπίδα για κατανόηση και σύνδεση-με τον ίδιο μας τον εαυτό, όσο και με τους άλλους, με τον κόσμο.δεν είναι απίθανο οτι παρόλες τις αντιξοότητες, τις απογοητεύσεις, συνεχίζουμε;αυτό το σύμπαν το αντίστροφο, θα το διαπεράσουμε. αύριο θα σε δω σίγουρα, θα πάω απο νωρίς και για την συζήτηση χχχ
5 comments:
το ζητούμενο είναι το νόημα να είναι μεγάλο, και αυτό μπορεί να γίνει μέσα από εικόνες που φέρουν πολλαπλά νοήματα. τελικά οι λέξεις-εικόνες είναι που αξίζουν, γιατί προσπαθούν μέσα από εικόνες να συναγωνιστούν το αληθινό, τον υλικό παρανομαστή τους. από αγάπη φαντάζομαι, γιατί η ταύτιση με κάτι, κάποιον δεν συμβαίνει από φθόνο, φθονείς κάτι που δεν καταλαβαίνεις και σε απειλεί. η ταύτιση έχει να κάνει με οικειότητα, με συνάφεια. Γι’ αυτό και η ποίηση μπορεί να λειτουργήσει σαν εικόνα.
le passage a l'acte...
συμφωνώ πολύ με τα λόγια σου φιλενάδα
το θέμα είναι ποιός είναι ο σκοπός και ποιοί οι ενδιάμεσοι στόχοι.αυτό καθορίζει και τι είδους λόγο χρησιμοποιούμε κάθε φορά.αν θέλουμε να έρθουμε κοντά με τον άλλο (Αλλο), θα ακούσουμε προσεκτικά τί σήμα μας στέλνει και ανάλογα θα επιλέξουμε τον τρόπο.όταν απευθυνόμαστε στο συναίσθημα, στην ψυχή, τότε η ποίηση, η εικόνα λειτουργούν πιο άμεσα.όταν προσπαθούμε να αποσαφηνίσουμε έννοιες, να χτίσουμε μια κοινή γλώσσα με θεωρητικά εργαλεία, τότε αρμόζει καλύτερα ένας λόγος δηλωτικός, σαφής και όσο γίνεται πιο απλός, ώστε να μην αποκλείουμε τον άλλο που όταν δεν κατανοεί, θυμώνει, αισθάνεται απόρριψη και απομακρύνεται.αυτό προϋποθέτει οτι επιθυμούμε τον άλλο φυσικά.κι οτι δεν χωράνε εγωισμοί στην άρθρωση του διαλόγου.προϋποθέτει επίσης οτι εκείνος που αναλαμβάνει να θέσει το εκάστοτε ζήτημα το έχει κατανοήσει επαρκώς ωστε να μπορεί να το εκφράσει απλά (πράγμα δύσκολο) κι οτι νιώθει αρκετά ασφαλής ωστε να μην προσβάλλεται προσωπικά, όταν οι άλλοι δηλώνουν αδυναμία να ακολουθήσουν τους συλλογισμούς του.σήμερα που η θεωρία έχει φτάσει στα όριά της (έχουν ειπωθεί τόσα και τόσα) αλλά απ'την άλλη έχει πολυπλοκοποιηθεί τόσο ωστε να είναι δυσπρόσιτη στον περισσότερο κόσμο, είναι σημαντικό να βρίσκονται άνθρωποι που να προσπαθούν να γεφυρώνουν αυτό το χάσμα.συχνά σε πολύ αξιόλογα μπλογκ/διαλέξεις/συζητήσεις, διαπιστώνω αυτή την αδυναμία.και σκέφτομαι πως είναι επιτακτική η ανάγκη να καλυφθεί αυτό το κενό.γιατί αν είμαστε σήμερα κάμποσοι που διαβάζουμε την θεωρητική παρακαταθήκη τόσων "μεγάλων", οι νεότερες γενιές ασχολούνται μάλλον λιγότερο, ή αν θες έλκονται περισσότερο απο την εικόνα , από παραδείγματα και προσλαμβάνουσες απο το δικό τους περιβάλλον.αν μας ενδιαφέρουν, κάτι θα πρέπει να κάνουμε γι'αυτό, όπως το βλέπω σε δύο κατευθύνσεις:απ΄τη μία να "μεταφράζουμε" με εικόνες, απ΄την άλλη να εκπαιδεύουμε με απλό τρόπο, δίνοντας απλά κλειδιά για να κρατηθεί ο διάλογος και η πρόσβαση στη θεωρία, ανοιχτή.
φυσικά και είναι απαραίτητος και ο λόγος εκείνος που κινείται στις παρυφές της νόησης, που διερευνά ζητήματα που απαιτούν μια πιο δύστροπη γλώσσα, αναγκαστικά.αλλά εκεί ο στόχος είναι άλλος.
τον Ρανσιέρ δεν τον προλαβαίνω μάλλον σήμερα...
καταλαβαίνω τι λες αλλά σκέφτομαι ότι όσο και να θέλει ο καθένας να επηρεάσει κάποιον, δεν έχει νόημα αν ο κάποιος δεν μπορεί να αποφασίσει, να συγκρίνει και να κρίνει από μόνος του, τουλάχιστο σε ένα καλό βαθμό. υπάρχει και ένστικτο και διαίσθηση όταν δεν υπάρχει αρκετή γνώση αλλά φοβάμαι ότι πλέον και αυτά ισοπεδώθηκαν.
μα ναι, εξάλλου επηρεάζουμε κι επηρεαζόμαστε, η σχέση είναι αμφίδρομη.όλα και όλοι είναι αφορμή και ελπίδα για κατανόηση και σύνδεση-με τον ίδιο μας τον εαυτό, όσο και με τους άλλους, με τον κόσμο.δεν είναι απίθανο οτι παρόλες τις αντιξοότητες, τις απογοητεύσεις, συνεχίζουμε;αυτό το σύμπαν το αντίστροφο, θα το διαπεράσουμε.
αύριο θα σε δω σίγουρα, θα πάω απο νωρίς και για την συζήτηση
χχχ
once the worlds will be saved
maybe then we'll be saved too
Post a Comment