when dogs cry_"κινηματογράφος και πραγματικότητα"

χτες στο πάρκο με φώναξε θορυβημένος ο Γ. απο την απογευματινή του καβάντζα (ανάμεσα στα ταπεινά του υπάρχοντα και τα σκυλιά του).με ρώτησε αν ήξερα οτι ο Αντρέας Παγουλάτος πέθανε.του είπα "πάει καιρός νομίζω". "απο τι;"-"δεν γνωρίζω"-"μάθε σε παρακαλώ, αυτός ο άνθρωπος με προστάτεψε, 18 χρόνια παρακολουθούσα τις ταινίες που έδειχνε στο γαλλικό ινστιτούτο, πάντα με άφηνε να περάσω, είχε ένα καλό λόγο για μένα.φέτος πήγα και με διώξανε, ήταν λέει μέσα κάποιος επίσκοπος και δεν μπορούσα να μπω.πήγα ξανά την επόμενη, πάλι τα ίδια.πήρα το πρόγραμμα και είδα πως είναι αφιερωμένο στη μνήμη του-δεν μπόρεσα να τον προστατέψω".τα δάκρυα του αγαπημένου μου σκοπού...σήμερα, ένα χρόνο μετά, θα του μεταφέρω τα νέα.
"Πλάνητες, σ’ ορίζοντες και δρόμους που δε δείχνουν οι χάρτες, όλο και ξεστρατίζοντας πορευόμαστε.."