Pina ή ένα μαντείο στο Wuppertal (χοροδικτύωση)

παρακολουθώντας το αριστουργηματικό ντοκιμαντέρ του Wenders για την Pina Bausch, κάνει κανείς σκέψεις για την ίδια τη δομή της ομάδας που έστησε η χορογράφος στο επαρχιακό Wuppertal.με τι ψυχή ξεκίνησε στη μέση του πουθενά ένα εγχείρημα που έμελλε να αλλάξει την πόλη, τους κατοίκους της και φυσικά τους ίδιους τους χορευτές που συγκεντρώθηκαν απο όλο τον κόσμο, κι έφτασαν να απευθύνονται σε όλο τον κόσμο απο μια άκρη της γης.ο Wenders στήνει τους χορευτές στην κάμερα, βάζοντάς τους να "μιλήσουν" στην απούσα πλέον απ΄τη ζωή Pina, κοιτώντας εμάς τους θεατές-εμείς στη θέση της χορογράφου, εμείς ως συλλογική έκφανση εκείνης που έγινε η ψυχή του κόσμου φορώντας συνειδητά το κόκκινο φουστάνι για τον έρωτά της.και το πορτραίτο της ανασταίνεται μπροστά στα μάτια μας απο όσους την συνέθεσαν, όσους την διαμόρφωσαν και τους διαμόρφωσε, όχι προστάζοντας αλλά δείχνοντας, όχι εξηγώντας αλλά χορεύοντας.μια ομάδα τέτοια δεν έχει ανάγκη τον ετεροκαθορισμό της, γιατί προσανατολίζεται με τις σχέσεις μεταξύ των μελών της, βασίζεται στη διαφωρά και την ελευθερία.πέρσι, η ομάδα εμφανίστηκε εδώ στην αθήνα, με ένα ερώτημα να αιωρείται για το μέλλον της:πώς θα συνεχίσει την πορεία της με την απώλεια του κέντρου της.η προσωπική μου εκτίμηση είναι πως η συνέχεια της πορείας θα είναι στο σωστό αυλάκι, όταν αποσπαστούν οι υποομάδες που σίγουρα θα έχουν δημιουργηθεί, και θα τολμήσουν ό,τι τόλμησε η πηγή της έμπνευσής τους πριν 40 χρόνια.δηλαδή να διασπαρθούν σε άλλες πόλεις και να συνεχίσουν κι εκεί έκκεντρα το έργο τους, εμπνέοντας με την σειρά τους κι άλλους, δείχνοντας τα πατήματα που κάνουν το αβέβαιο βήμα τέχνη και το λαβύρινθο σκηνή.