επανάληψη

"Μάνα, το τόξο αυτό μου ανήκει, κανείς σ'αυτό δεν είναι ανώτερός μου'
το δίνω σ'όποιον θέλω εγώ ή και τ'αρνούμαι.
Μήτε όσοι κατοικούν τα βράχια της Ιθάκης ή διαφεντεύουν τα νησιά
που βλέπουν προς την Ήλιδα, για τ'άλογά της φημισμένη,
κανένας δεν μπορεί, παρά τη θέλησή μου, να βγάλει απαγόρευση δική του,
αν ήθελα εγώ το τόξο στον ξένο να το δώσω,
και μάλιστα για πάντα, να καμαρώνει με το δώρο μου.
Αλλά του λόγου σου τράβα στην κάμαρή σου και κοίτα τις δουλειές σου,
τον αργαλειό, τη ρόκα'πρόσταζε και τις δούλες τα έργα τους να εκτελούν-
το τόξο όμως είναι των ανδρών υπόθεση, όλων
και προπαντός δική μου, αφού σε μένα ανήκει το κουμάντο του σπιτιού."
Τα'χασε εκείνη και πήρε ν'ανεβαίνει στην κάμαρή της, αναθιβάνοντας
στον νου τα λόγια του παιδιού της.Κι όταν ανέβηκε στο ανώγι
με τις δυο της βάγιες, έστησε για τον Οδυσσέα θρήνο, το ακριβό της ταίρι,
ωσότου η Αθηνά, τα μάτια λάμποντας, μ'ύπνο γλυκό
της σφάλισε τα βλέφαρα.

[Οδύσσεια, ραψ.φ, τόξου θέσις, μετ. Δ.Ν.Μαρωνίτη, σελ.308]