Απαιτούμενα μέσα για την κατάληψη του τελικού σκοπού μας:
Ι.Να γνωρίζουμε επακριβώς τη φύση μας, την οποία επιθυμούμε να τελειοποιήσουμε και, ταυτόχρονα, να γνωρίζουμε τόσα για τη φύση των πραγμάτων όσα είναι αναγκαίο.
ΙΙ.Να συνάγουμε με ορθό τρόπο σε ποιά σημεία τα πράγματα διαφέρουν, σε ποιά συμφωνούν και σε ποιά αντιτίθενται μεταξύ τους.
ΙΙΙ.Να συλλαμβάνουμε σωστά τι μπορούν και τι δεν μπορούν να πάθουν.
ΙV. Τα παραπάνω να αντιπαραβληθούν με τη φύση και τη δύναμη του ανθρώπου.Και από αυτά θα φανεί εύκολα σε ποιο βαθμό τελειότητας μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος.
[Σπινόζα, Πραγμ.για την διορθ.του νου, σελ. 34-35]
9 comments:
δυσκολία.
καλημέρα John
σου συνιστώ ανεπιφύλακτα να πάρεις το βιβλίο, γιατί παρότι δεν είναι μεγάλο, δεν μπορώ να το μεταφέρω όλο εδώ.στο επίμετρο, η Βασιλική Γρηγοροπούλου δίνει πολλά κλειδιά για την καλύτερη κατανόηση της σκέψης του Σπινόζα.
καθώς είναι η πρώτη του πραγματεία, θέτει με αδρές γραμμές τους προβληματισμούς του, εκφράζει τις αμφιβολίες και τα συναισθήματά του, τα συνδέει με τις άμεσες εμπειρίες του.μπορεί δηλαδή κανείς να παρακολουθήσει την αφετηρία και την κατεύθυνση του στοχασμού ενός σπουδαίου ανθρώπου, προς την διόρθωση του δικού του νου.το οτι ξεκινάει πάντα απο τον εαυτό του και την προσωπική του εμπειρία και πράξη, ανοιγόμενος στο γενικό, είναι καθαυτό η μέθοδος που τον οδηγεί στην τελειοποίησή του ως άνθρωπο.δλδ μέθοδος και σκοπός ταυτίζονται.
λέει η Γρηγοροπούλου:"Ο Σπινόζα δίνει το τέλος (finis),τη γνώση του δεσμού, ο οποίος συνδέει το πνεύμα με ολόκληρη τη φύση, και τη συμμετοχή σε αυτή τη γνώση όσο το δυνατόν περισσοτέρων.Η γνώση τίθεται ως τέλος το οποίο δεν εκπληρώνει μόνη η θεωρία αλλά και η πράξη της συμμετοχής και της επικοινωνίας".
μια δική μου σκέψη.δεν είναι τυχαίο οτι ο Freud έχει τις καταβολές του στη σκέψη του Σπινόζα.η βαθιά δομή που είναι συσχετιστική (και όχι δυιστική) αντιμετωπίζει τον άνθρωπο ως "ένα και πολλαπλό".υπάρχει η ενικότητα (η ιδιαίτερη τροπικότητα του νου που διακρίνει τον καθένα) αλλά η ταυτότητα συγκροτείται συλλογικά.είμαστε διαρκώς οι άλλοι.για να αναγνωρίσει κάποιος με ποιούς άλλους συνδιαμορφώνεται, πρέπει ταυτόχρονα να ελέγχει ποιό μέρος του ψυχισμού του συνδιαλέγεται με αυτούς.δλδ είναι μια αμφίδρομη σχέση που η γνώση του κόσμου εξαρτάται απο την αυτογνωσία και τούμπαλιν.
αν θέλεις πες μου τι σε προβληματίζει για να προβληματιστούμε μαζί!
Ο Σπινόζα για την εποχή του ήταν πρωτοπόρος.
Δεν είχε ξεκαθαρισμένες αντιλήψεις όμως για την Φύση, που την ταύτιζε με το Θεό.
Ο Διαλεκτικος Υλισμός προχώρησε την σκέψη πιο πέρα και ξεκαθάρισε σαν μονιστική κοσμοθεωρία τον πρώτο λόγο της Φύσης.
ο Σπινόζα δεν πίστευε στο θεό, ως μια υπέρτατη αρχή με ανθρωπομορφικά χαρακτηριστικά-εξ ου και βρέθηκε αποσυνάγωγος.το οτι οι αντιλήψεις του φαίνονται να μην είναι ξεκάθαρες έχει μάλλον να κάνει με τη συνήθεια να βλέπουμε τα πράγματα δυιστικά.αυτό που καταλαβαίνω για την έννοια της θεικής φύσης, θα το μεταφέρω στο παράδειγμα της γλώσσας και της ομιλίας.δλδ, η γλώσσα είναι μια αφηρημένη έννοια, ένα σύνολο κανόνων, την οποία μπορούμε να αντιληφθούμε μέσω της ομιλίας ενός συνόλου.αναγνωρίζουμε την ύπαρξη της γλώσσας μέσω των υποκειμένων που την εκφέρουν συστηματικά.κατ'αναλογία, το θείο, το ιερό, δεν είναι κάτι που υπάρχει έξω απο εμάς, ως αρχή, αλλά μπορούμε να αντιληφθούμε την ύπαρξή του απο την συνειδητοποίηση ενός πλέγματος σχέσεων που συνδέουν τους ανθρώπους, τη φύση, τον κόσμο.
(ελπίζω να μην αυθαιρετώ πολύ!)
Σέβομαι τις απόψεις όλων, αλλά ο θεός στις διάφορες μορφές του, είναι στην πραγματικότητα ο εξιδανικευμένος πατέρας, που μας σημάδεψε στην παιδική μας ηλικία.
η ειδοποιός διαφορά είναι στην υπερβατική τοποθέτηση του θεού,
(και δεν έχει σημασία τι είναι αυτός ο θεός, φύση, εξωγήινος, κλπ)ως αρχή (πατέρας,εξουσία, χρόνος κλπ).
το πλαίσιο της εποχής που έγραφε ο Σπινόζα φυσικά ήταν πολύ διαφορετικό απο το σημερινό.τότε θεώρησαν επιτακτική την στροφή προς την αμιγώς επιστημονική σκέψη, τον αυστηρό ορθολογισμό, καθώς οι δεισιδαιμονίες και η μεταφυσική του μεσαίωνα, καθήλωναν τον κόσμο.ο θεός έπρεπε να εκθρονιστεί για να πάρει την θέση του ο άνθρωπος.οπότε προτίμησαν την οδό του Ντεκάρτ απο εκείνη του Σπινόζα.
σήμερα όμως βρισκόμαστε στο κλείσιμο αυτού του κύκλου.η απουσία κάθε έννοιας "ιερού", ο ατομικισμός και η διάλυση του νοήματος, κατακερματίζουν και τον άνθρωπο και την κοινωνία.και νομίζω η επανεξέταση της φιλοσοφίας και της ηθικής του Σ. προσφέρουν μια άλλη προοπτική.
θα διαβάστει λοιπόν.
και ο από κοινού προβληματισμός θα πραγματοποιηθεί προσεχώς.
αναφορικά στη θέση του θεού....έ γέρασε και αυτός ... καιρός του είναι....
http://issuu.com/akisgavriilidis/docs/spinoza
Post a Comment