μύωπες

μέρες που είναι, να πω μια μικρή ιστορία απο εδώ κοντά.δεν ξέρω αν έχει πλέον σημασία το πότε εκτυλίχθηκαν τα γεγονότα, γιατί όλα μπερδεύονται πικρά.οι χρυσαυγίτες που εξαπολύθηκαν με ρόπαλα στα πέριξ, στέλνοντας στο νοσοκομείο 18 άτομα κάνοντάς τους ακόμα πιο μαύρους ή και κατακόκκινους.η ομάδα Ζήτα (και θα λάβεις) που μάρσαρε γύρω-γύρω στα στενά.ο συνταξιούχος γείτονας που επικρότησε με χαμόγελο, το οποίο φρόντισα να διακόψω με την επισήμανση οτι επόμενος στη λίστα των θυμάτων μπορεί να βρεθεί ο μη πληρών την άρια περιγραφή γιός του.παραπέρα, στην (άστα) La Victoria, ανάμεσα στους κρανιοκέφαλους ροπαλοφόρους ανεξαρτήτως διακριτικών, ένα τσούρμο γυναίκες να σαπίζουν στο ξύλο με καδρόνια έναν ανύποπτο μελαμψό νεαρό.και πιο κοντά πάλι, ξεκαθαρίσματα λογαριασμών που ξεπλύθηκαν με δυο κουβάδες βρώμικο νερό και δεν θα μιλήσει κανένας γι'αυτά.

και ο ίδιος γείτονας που χαιρόταν με την καταδίωξη, να κρύβει πότε-πότε ένα μαυρούλη απο τις αρχές.μια γειτόνισσα να ταϊζει στο στόμα τον άστεγο που είχε καταπέσει μπροστά στην πόρτα της ανήμπορος.ενώ οι τρεις πακιστανοί που μένουν στο υπόγειο δίπλα, να τον φροντίζουν με κουβέρτες και μαξιλάρια.και οι αρμόδιες αρχές να είναι αναρμόδιες επί μέρες και χρόνια.και φρικαρισμένοι αστυνομικοί να προσπαθούν να αποτρέψουν ακόμα ένα χαμό στην παρακάτω πλατεία.και νοικοκυραίοι που δακρύζουν με τη σπιναλόγκα στην τηλεόραση, αλλά όταν την κοιτάζουν απο το μπαλκόνι εξακολουθούν να νομίζουν οτι βλέπουν τη γειτονιά τους.