1972.στο μικρό λιμάνι του ριάτσε, ένας αυτοδύτης βρήκε στα ρηχά δύο χάλκινα αγάλματα.λένε πως γλίτωσαν απ'τους αρχαιοκάπηλους που έσπευσαν, επειδή ένα τσούρμο παιδιά τα προφύλαξε φωνάζοντας την αστυνομία και κάνοντας σαματά.παρόλ'αυτά κλάπηκαν οι ασπίδες και το δόρυ πριν καταφτάσουν οι αρχές.οι "πολεμιστές του ριάτσε" αποδίδονται στο φειδία, σπάνια δείγματα ομορφιάς και γλυπτικής δεξιοτεχνίας.οι ρωμαλέοι εκπρόσωποι του χρυσού αιώνα, διαβρωμένοι απο τις κακουχίες της υποθαλάσσιας διαμονής τους επι τόσους αιώνες, ακολούθησαν μια δεκαετή αγωγή αποκατάστασης μέσα στο μικρό μουσείο της επαρχιακής καλαβρίας.το 1981 εκτέθηκαν σε κοινή θέα και πάλι, προσελκύοντας χιλιάδες επισκέπτες απ'όλο τον κόσμο.
δέκα χρόνια αργότερα σε εκπαιδευτική εκδρομή με την ασκτ, φτάσαμε κι εμείς εκεί να θαυμάσουμε τα διάσημα πλέον γλυπτά. ένας απ'τους δύο ήταν πάλι στο χειρουργικό κρεβάτι για συντήρηση που μπορούσαμε να παρακολουθούμε, και δεν ξέρω αν αυτή η σκηνή ήταν που τα έκανε να μοιάζουν ακόμα πιο ζωντανά κι ανθρώπινα.ο ένας όρθωνε το περήφανο ανάστημά του, αλλάζοντας κυριολεκτικά έκφραση και συναίσθημα ανάλογα με τη γωνία θέασης-ο άλλος υπέμενε στωικά τη φροντίδα των συντηρητών του στη μάχη με το χρόνο.
αφήνοντας το μουσείο, ξεμακρύναμε απο το γκρουπ με δυό φίλες για να δούμε λίγο τη μικρή πόλη και σ'ένα σοκάκι τρυπώσαμε σ'ένα καφενεδάκι φλυαρώντας ακατάσχετα για όσα είχαμε δει.στο ταμείο ένας ηλικιωμένος κύριος, μας ρώτησε ευγενικά αλλά με φανερή ταραχή αν είμαστε ελληνίδες.του απαντήσαμε καταφατικά με σπαστά ιταλικά χειρονομίες και χαμόγελα.άπλωσε τα ρέστα με χέρι που έτρεμε και μας είπε την ιστορία ενός πολεμιστή απο το ριάτσε.το 1944 είχε βρεθεί στην πάτρα να κρύβεται απ'τους γερμανούς στο υπόγειο μιας ελληνικής οικογένειας.μας είπε πως η πείνα θέριζε, μα όταν είχαν ένα κομμάτι ψωμί, το έκοβαν στη μέση και του το πρόσφεραν.κι έτσι επέζησε.κάθε χρόνο υποσχόταν πως θα γυρνούσε στην πάτρα για να αναζητήσει τους ανθρώπους αυτούς και να τους ευχαριστήσει.κάθε χρόνο η καθημερινότητα υπερνικούσε εκείνη την επιθυμία του.ως που ήταν πια πολύ ηλικιωμένος, πολύ κουρασμένος για τέτοιο ταξίδι.πενήντα χρόνια δεν είχε συναντηθεί με άλλους έλληνες,μέχρι που βρεθήκαμε εμείς μπροστά του για να μας εξομολογηθεί.
τα τελευταία νέα απο το αγαπημένο λιμανάκι είναι αυτά:http://yannisharis.blogspot.com/2011/05/blog-post_28.html
μάχες με το χρόνο, ο πόλεμος για την ανθρωπιά δεν έχει ακόμα κριθεί.
5 comments:
α, τυχερή!
(παρεμπ. αυτήν την ικανότητα να αλλάζουν έκφραση ανάλογα με τη γωνία, την έχουν πάνω απ' όλα τα αρχαϊκά νομίζω, ε;
μού έχει μείνει εκείνο το σύμπλεγμα από την ερέτρια (μουσείο χαλκίδας τώρα;) τού θησέα και τής αμαζόνας: (χαμο)γελάνε, κλαίνε, μουτρώνουν, αλληλοδιαδόχως)
ζήλεψα για όλο σου το ταξίδι (και τον "νεότερο" πολεμιστή) εγώ δεν κατάφερα ακόμα να πάω προς τα κει :(
καλημέρα σου :)
τα αρχαϊκά, αν πάρουμε για παράδειγμα τους κούρους, είναι μάλλον φτιαγμένα για να τα βλέπει κανείς μετωπικά.η λογική τους είναι ακόμα πιο κοντά στις δύο διαστάσεις παρά στις τρεις.τα χαρακτηριστικά τους επίσης είναι όσο πιο αφαιρετικά γίνεται.αν δεις το φάσμα των εκφράσεων, στο ένα άκρο είναι η γεωμετρική απόδοση των αρχαϊκών και στο άλλο τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και η πληθωρικότητα των ελληνιστικών.ανάμεσα βρίσκονται τα γλυπτά του περίφημου "κανόνα", όπως οι εικονιζόμενοι.χαλαρή στάση, απλωμένα χέρια, larger than life αλλά με μέτρο.
οι συγκεκριμένοι ώριμοι άνδρες, έχουν μια γκάμα από φλερτάρισμα μέχρι απειλή.πραγματικά ερωτεύσιμοι :)
Οταν ρώτησαν οι άλλοι Ελληνες ένα Σπαρτιάτη γιατί αφήνουν -οι Σπαρτιάτες- γένια , εκείνος του απάντησε.
,,Για να φαίνονται οι ωραίοι από μας μας ωραιότεροι και οι άσχημοι φοβερότεροι.,,
Αυτό το ιδανικό συνδιαζουν τα αγάλματα έχοντας και τις δυο πλευρές.
ωραίο!
στην καλών τεχνών είχα την τύχη να παρακολουθήσω ιστορία τέχνης απο τον Ν.Δοντά (ήταν τότε μεγάλος στην ηλικία και δ/ντης της αρχαιολογικής εταιρίας)
ήταν ο μόνος μπορώ να πω, που έκανε ανάλυση κι ερμηνεία των έργων (κι όχι "κουτσομπολίστικα" σχόλια για τους καλλιτέχνες), μας αποκάλυπτε την ομορφιά.
θυμάμαι που μας έδειχνε πώς δομούνται τα γένια και τα μαλλιά στους "πολεμιστές", πόσο σοφά είναι τα περάσματα απο τη λεία επιφάνεια της επιδερμίδας , στους ανάγλυφους βόστρυχους, στις συμμετρίες που δίνουν αυτήν την ανεπαίσθητη κίνηση.
κι ακόμα περισσότερο, πως οι αξίες και η θεωρία μιας εποχής αποτυπώνονται στη μορφή
και στέλιο., σε σχέση με την προηγούμενη ανάρτηση, για μένα το παράδειγμα της ελληνικής οικογένειας που έσωσε τον ιταλό στρατιώτη, είναι ανεπανάληπτο παράδειγμα συγχώρεσης και υπέρβασης.αυτός ο άνθρωπος πήγε εκεί ως κατακτητής και όταν βρέθηκε κυνηγημένος, τον έσωσαν εκείνοι που είχε για εχθρούς.με κίνδυνο της ζωής τους.αναρωτιέμαι στις σημερινές,ή ακόμα χειρότερα στις επερχόμενες συνθήκες, αν θα επιδεικνύαμε την ίδια αλληλεγγύη ακόμα και στους συμπολίτες μας.
και πάνω στον ίδιο συλλογισμό, ποιές αρχές συνέχουν πλέον την ευρώπη..
Post a Comment