ύστερα

στη σκηνή κόσμος συγκεντρωμένος και βουβός.η γη χέρσα, το πηγάδι αδειανό.στη μέση ένας κήρυκας διαλαλούσε την ανατολή και τους έδειχνε τον ήλιο να δύει.ένας άλλος κήρυκας κράδαινε ένα πυρσό σβηστό κι έλεγε να κάψουν τα άνθη του κακού.μα δεν υπήρχαν από καιρό άνθη.ένας τρίτος κήρυκας σήκωσε το δρεπάνι κι είπε να κόψουν τα σπαρτά και να τα πάρουν δικά τους.μα η γη, σπαρτά δεν είχε, ούτε δικά τους, ούτε ξένα.
απόκαναν και κάθησαν.τι μέρα ήταν, ποιό ήταν το χθές, κανείς δεν θυμόταν.ένα νήπιο με μάτια ξένα έμεινε ορθό.τη γλώσσα τους ακόμα δεν μιλούσε, μόνο που είχε μια χάρη στις κινήσεις κι ένα χαμόγελο, που κάναν ένα κύκλο να το κοιτάζουν όλοι.κάποιοι λυπήθηκαν να το βλέπουν να χορεύει στα ξερά αγκάθια, σηκώθηκαν και τα ξερίζωσαν.κάποιοι κοιτάχτηκαν κι έβαλαν μια πέτρα πάνω στην άλλη, σε μια ακτίνα γύρω απ'το παιδί μην τύχει και ξεμακρύνει.κι αυτό γύριζε και τους κοιτούσε όλους, και τότε θυμήθηκαν το βλέμμα τους.κάποιοι πεθύμησαν τον αδερφό ή τη μάνα τους και το φωνάζαν με τα όνοματά τους.μα εκείνο καθώς δεν γνώριζε ακόμα απο ονόματα, τους χαιρετούσε επιστρέφοντας φωνήματα απ΄τις φωνές τους.κι όπως μαζεύονταν τα σύννεφα, πιάσαν ρυθμό κι άρχισαν οι φωνές να ενώνονται, και βάλαν σήματα πότε να παίρνουν τη στροφή και πώς ν'αντιφωνούνε.κι ήταν ο πόνος τους βαρύς σαν ουρανός, κι ο ουρανός χαμήλωσε ν'ακούσει.πήραν το λόγο οι παλιοί μολόγησαν τα λάθη, μπήκαν κι οι νέες στο χορό, προσφέραν τα μαλλιά τους, μπήκανε και οι δυνατοί και σήκωσαν τα χέρια.και πλέξανε τους λόγους τους περίτεχνο τραγούδι.κι έμοιαζε στο παιδάκι τους, που είχ'άγνωστο πατέρα.και σαν τους βρήκε η βροχή, γνωρίσαν τ'όνομά του.