Wednesday, 1 December 2010
Πηνελόπη_Οδυσσέας:υφαίνοντας το έπος
"Η Πηνελόπη τελικά δέχεται ότι είναι αληθινά ο σύζυγός της, μια στιγμή που δίνει έμφαση στο τους homophrosyne (ομοειδής-mindedness)"
Μου φαίνεται πραγματικά ενδιαφέρουσα η συμμετρία στη σχέση Πηνελόπης-Οδυσσέα.Θα μπορούσε κανείς να πει οτι την σοφία που κατέκτησε ο πολυμήχανος ταξιδεύοντας, την κατέκτησε επίσης η Πηνελόπη , αμετακίνητη αλλά σχετιζόμενη με τριάντα μνηστήρες . Καταλήγουν ομόφρoνες στην σκηνή της αναγνώρισης, εξελισσόμενοι παράλληλα επι δύο δεκαετίες.Ικανοί ακόμα να αναγνωρίσουν πού θεμελιώθηκε η σχέση τους, την κοινή τους κοίτη.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
13 comments:
http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/omhros/od19.htm
"The concept of life is given its due only if everything that has a history of its own, and is not merely the
setting for history, is credited with life."
άρα, το σώμα θυμάται (στη κοινή τους κοίτη), δηλαδή θα συνδέονται πια με τα άρρητά τους, γιατι κατά τα λοιπά νομίζω οτι είναι δύο διαφορετικοί άνθρωποι απ' ο,τι ήταν πριν τον απωλεσθέντα παράδεισο.
Ευρηματική η σύνδεση της Deren με την ψ, με την επιστροφή του Οδυσσέα γενικότερα. Την ξαναβλέπω εντελώς διαφορετικά και πιο νοηματοδοτημένη.
Ετυμολογικόν λεξικόν της Αρχαίας Ελληνικής, J.B. Hofmann, εξελληνισθέν υπο Αντωνίου Δ. Παπανικολάου
μου άρεσε οτι "ομοφρονούν" και όχι "ομονοούν", δεν έχουν όμοιες ιδέες (αφού έχουν διαφορετικές παραστάσεις πλέον), αλλά έχουν όμοια φρόνηση. Αυτό τους επιτρέπει να αξιολογούν και να κρίνουν απο κοινού, άρα και να μοιράζονται την ίδια πραγματικότητα.Σαν δυο ποτάμια που ξεκίνησαν απο την ίδια πηγή, έκαναν διαφορετικές πορείες και κατέληξαν στον ίδιο ωκεανό.
Το όλο σχήμα θα μπορούσε να περιγράφει τον διφυή Όμηρο/Φημονόη, που ενώ αφηγείται απο μια γωνιά της γης, διανοείται τον κόσμο
στο φίλμ της Deren, μου άρεσε πολύ η ανάδρομη πορεία του φιλμ στην πρώτη σκηνή (τα κύματα πάνε ανάποδα).μια νύξη ίσως οτι η αρχή είναι το τέλος της οδύσσειάς της.
κι άραγε το ύφος δεν βγαίνει απ'το υφάδι?
α, και μια ακόμα ωραία λεπτομέρεια στο φιλμ, που δεν την είχα παρατηρήσει ξανά: το πιόνι που γλυστράει απο τη σκακιέρα στο ποταμάκι, είναι το μόνο που κινείται διαγώνια, που λοξοδρομεί
ο τρελός (the bishop)
ωραίο! ύφος <=> υφάδι = η πλοκή (η πλέξη) που δημιουργεί τελικά το ύφος...
Για τη σκηνή που λες στη Deren την σταμάτησα σε εκείνο το σημείο για να παρατηρήσω τα όμορφα πόδια της. Την ξαναείδα πρώτη φορά.
Πιο όμορφη από ποτέ.
(ποιος ξέρει τι άλλες εκπλήξεις μου ετοίμασες στο λεξικό. Θα το ανοίξω ως πυροτεχνουργός)
χα ;-)
ποηδνυεσσλεουπση
οπδηυνσεσλεουπση
οπη δυσνε σευσλο πη
πηο δυσνε σευσλο πη
οπη διος ην ελεου οψις
ήλιος
So the skopos, first of all, is one who watches out for and looks after a community as its guardian—a kind of epi-scopus or over-seer. The Greek episcopos was of course translated as “Bishop” (via the Latin deformation ebiscopus) in the New Testament versions. The term episcopy was used for a variety of civic duties crucial to the administration of civil communities and even populations. Later skopos will become the name for the speculator more generally, the one who seeks out and marks the object of some game or quest. The skopos hides out and marks the game. In a military idiom he is a spy or scout. At the same time, the skopos is also the object on which one fixes one’s eye, the mark itself, the target. Plato and Aristotle both use skopos in this sense, as synonymous with telos, the object or aim of an action or passion as well as the process that leads to the goal.
Post a Comment