"Στο Ταλμούδ πάλι γράφεται 'Μη διαβάζεις morashah (κληρονομιά) αλλά me'orash (αρραβωνιαστικιά)'.Γιατί ό,τι κληρονομείς, ό,τι σου μεταδίδεται είναι η Μνηστή σου που πρέπει να κατακτήσεις την αγάπη της και το δικαίωμα να είναι η Νύμφη σου.Κι όπως λέγουν οι Σοφοί στο Ταλμούδ, 'Εάν ονειρευτείς ότι κάνεις έρωτα με μιαν αρραβωνιασμένη, να προσδοκάς οτι θ'αποκτήσεις γνώση της Τορά'.
Μέσα απο την ερωτική αυτή σχέση της Μετάδοσης δεν μαθαίνει μόνο ο μαθητής αλλά 'κι ο ίδιος ο εκπαιδευτής εκπαιδεύεται'-όπως λέει κι ο Μαρξ στις Θέσεις για τον Φόυερμπαχ.[...]
Στη διαλεκτική της Μετάδοσης πάντα υπάρχει ένα ουτοπικό πλεόνασμα, το Vorschein (E.Bloch), η προ-έκφανση (pre-apparaitre) αυτού που δεν υπάρχει αλλά που θα υπάρξει-ένας Κόσμος Άλλος χωρίς εκμετάλλευση, καταπίεση, ταπείνωση ανθρώπου απο άνθρωπο.
Και η αόρατη αλλά όμορφη παρθένα, η στολισμένη με τα ανύπαρκτα στολίδια, δεν είναι άλλη απο εκείνη που γυμνώνεται το πρωί του Σαββάτου για να διαβαστεί το Σώμα της.Γι'αυτό πρέπει 'να τηρείς και να θυμάσαι την ημέρα του Σαββάτου'.
[...]Η Μαρία είναι η μόνη ηρωίδα που θα βρει στον Νέο Κόσμο όχι τη Γη της Επαγγελίας αλλά τον εγκλεισμό στο άσυλο.Η αντινομία Πόθου και Νόμου εκδηλώνεται σαν φαύλος κύκλος: ο Νόμος ορίζει, διεγείρει και περι-ορίζει τον Πόθο, που, με τη σειρά του, παραβιάζοντας το Νόμο τον επαναφέρει ισχυροποιημένο και πιο αδυσώπητο.Υπάρχει άραγε διέξοδος απο τον φαύλο κύκλο, απο την κατάρα του Νόμου? "
[Μορφές του Μεσσιανικού, Σάββας Μιχαήλ ]
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
15 comments:
τώρα καταλαβαίνεις/τε πώς χρησιμοποιείς τα εργαλεία σου/ας, στήνοντας ένα Νόμο κι ασκόντας εξουσία?κάθε φορά που μου λες/τε ψέματα-ότι όλα είναι στη φαντασία μου-μου στερείς/τε την ίδια την πραγματικότητα, επιβάλεις/τε τον πιο αδυσώπητο νόμο.Γι'αυτό αγαπώ αυτόν που μου παρέδωσε το όνομά του, που κατέστησε την πραγματικότητά μου κοινή μας πραγματικότητα.Αυτός έσπασε το φαύλο κύκλο.Αυτός είναι ο αδελφός μου.
Σας έχω προσκαλέσει πολλές φορές λοιπόν να έρθετε κοντά μου, να βγείτε απο την καταπίεση που έχετε επιβάλλει οι ίδιοι στους εαυτούς σας.Σας έχω δείξει την εμπιστοσύνη μου κυριολεκτικά ρισκάροντας τα πάντα.Κι αυτό το κάνω πρώτα για μένα.Ελπίζοντας πως θα ανταποκριθείτε στο κάλεσμα της ελευθερίας.
ένα κύριο όνομα παύει να είναι ένα αναλλοίωτο σημάδι κάποιου. ένα όνομα προσπαθεί να σημάνει μια βιογραφία, τα μικροσυμβάντα που πρέπει να διαβαστούν με τα ελλειπή ίχνη τους , τις εντάσεις που διασχίζουν το-σώμα-με-το-όνομα, την επιθυμία για άλλα ονόματα (ή όλα τα ονόματα της Ιστορίας) … γενικά όλα τα αποτυπώματα που διαφεύγουν από το νόμο της επαλήθευσης.
Ενα όνομα είναι μια συχνότητα έντασης οι αρμονικές της οποίας, ενίοτε, είναι «ομιλητικότερες»
Ας δανειστώ πάλι τα λόγια του Σ.Μιχαήλ (χάριν της πλοκής)
"Σεμότ: Έξοδος
Σημ/Σεμ στα εβραικά θα πει Όνομα.Οι αντισημίτες είναι οι εχθροί του Ονόματος.Σεμότ/ονόματα ονομάζεται στα εβραικά το δεύτερο βιβλίο της Πεντατεύχου, η Εξοδος.Γιατί-εξηγούν οι ερμηνευτές, μόνο με την Έξοδο απο τη γη της δουλείας, με την απελευθέρωση αποκτάς για πρώτη φορά το όνομα και την τιμή του Προσώπου."Ταύτα τα ονόματα των υιών Ισραήλ..."
Κανένας διωκόμενος και περιπλανώμενος Dybbuk δεν μπορεί να'χει το ένα και μόνο όνομά του, όσο είναι στην Γκαλούτ, την κοιλάδα των δακρύων, την εξορία.Σπάνια Εβραίος έχει ένα όνομα, και συνήθως αυτό αναλύεται σε όλα τα χρώματα του φάσματος, ανάλογα με το πρίσμα της συγκυρίας και του τόπου[...]
Το Μοναδικό Όνομα είναι εκείνο της Ελευθερίας, γι'αυτό και μένει πάντα ακατανόμαστο το Τετραγράμμτο Όνομα του Θεού"
Όποιος προτιμάει την αφομοίωση σε μια εννιαία κι αδιάκριτη ταυτότητα, πίσω διαρκώς απο ένα προσωπείο, δεσμεύεται στην άνευ ορίων διάχυση, στην ανυπαρξία του προσώπου του.ο άλλος δρόμος προς την ελευθερία, είναι η συνειδητή απομάκρυνση απο το ναρκισσιστικό "εγώ", προς ένα συλλογικό "εμείς".
με άλλα λόγια, εάν δεν αναγνώριζα την βαθύτερη επιθυμία να μιλήσουμε προσωπικά, να πληρωθεί αυτή η ανάγκη που έχουμε όλοι να υπάρξουμε για τους άλλους ως πρόσωπα δια της ομιλίας, δεν θα ασχολιόμουνα.
γι'αυτό και η στάση μου δεν είναι εχθρική. αντιπαλεύουμε για το κοινό μας έργο, την κοινή μας επιθυμία για ειλικρινή συνεύρεση.ας διασαφηνίσουμε τι προσπαθεί να κάνει ο καθένας για να διευκολύνουμε αυτόν τον αγώνα προς την αυτοσυνείδηση.
και κάτι τελευταίο για τους διαλόγους μας:υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ του προσωπικού και του ιδιωτικού.επιθυμώ βαθύτατα να μιλώ πάντα προσωπικά με τον καθένα.η κατ'ιδίαν όμως συνομιλία οφείλει να τελείται με ίσους όρους για να είναι αληθινή.διαφορετικά είναι ανίερη (και εννίοτε ανιαρή)
Ομοίως, για τη διάλυση του ναρκισσιστικού «εγώ» μίλησα, τη διάλυσή του στις δυνάμεις που το διασχίζουν. Την αναγνώριση οτι το εγώ είναι ήδη «εμείς» και η (πάντα ενεπιτυχής) καθήλωσή του σε μία έκπτωση δυνατοτήτων είναι άγρια εξουσία. Το όνομα (toy)* ήδη από μόνο του επιφέρει μια βία.
Οι αναγνώσεις βέβαια είναι στη διάθεση του καθένα.
Οταν εισέρχεσαι σε μία συνομιλία στην οποία θα τιμάς τη παρουσία ενός άλλου οι όροι πρέπει να φτιάχνονται καθ' οδόν αν θέλεις να έχεις μια συνομιλία με ίσους, εννοώντας όσο το δυνατόν πιο δίκαιους, όρους. Τότε είναι μια σειρά ανιαρών συμβάσεων. Ο άλλος διαφεύγει πάντα κάθε υπολογισμού. Απρουπόθετο à la carte είναι κάτι άλλο από αυτό που θέλει να είναι.
Αυτό εδώ είναι αληθινό;
Υπογράφει ο Innommable.
* θέλοντας να γράψω «(του)» αυτό έγραωε «(toy)», το αφήνω ως έχει κατά τα κέφια της γλώσσας.
[διόρθωση]
«Τότε είναι μια σειρά ανιαρών συμβάσεων» = Ειδάλλως, τότε θα είναι μια σειρά ανιαρών συμβάσεων.
Επίσης, υποτίθεται oτι θέλουμε να εκλείψουν και τα όρια δημοσίου και ιδιωτικού.
δεν μπορώ να σκεφτώ τον Kierkegaard ως imposteur!
και τη Regine ως αλήθεια.
-Πραγματικότηες ασύμβατες μες τη πραγματικότητα
(θα μονολογούσε ένας ψύχραιμος και ουδέτερος τρίτος)
-Κι όμως, κι όμως!
(θα του ψυθίριζε η πραγματικότητα απ' το δρόμο)
cher maitre κι αγαπητέ μου ακατανόμαστε, δεν μίλησα για δημόσιο/ιδιωτικό, μίλησα για προσωπικό/ιδιωτικό.αλλά μιας που το βάζεις στη συζήτηση, ας το δούμε.όταν το ιδιωτικό γίνεται εξίσου προσωπειακό με το ήδη πάσχον δημόσιο, τότε μιλάμε για την κατάλυση του δημόσιου-όχι το αντίθετο.
το οτι συνεχίζουμε τον διάλογο είναι το "καθ'οδόν" που αναφέρεις.απλά φροντίζουμε να μπαίνει στο πλαίσιο που του αρμόζει.τώρα , μιλώντας πάντα προσωπικά, όταν επικοινωνώ είναι γιατί επιθυμώ την συνάντηση, κι ας είναι βηματάκι βηματάκι-έχω συμφιλιωθεί με το χρόνο.αυτό θα μας δείξει εάν οι πραγματικότητες ειναι ασύμβατες με δύο τρόπους: πρώτον εαν τα λόγια μας συμβάδισαν με τις πράξεις μας και δεύτερο αν συμβαδίζουμε ολόκληροι με τον άλλο.έτσι δοκιμάζεται στην πραγματικότητα η προσδοκία μας.
περί βιώματος και εμπειρίας τα λέει ωραία ο Βάλτερ μέσα στο βιβλίο του Μιχαήλ, αν θέλεις ρίξε εκεί μια ματιά.
εν πάση περιπτώση, τι φοβόμαστε?
οτι στη σύγκριση θεωρίας και πράξης, φαντασιακού και πραγματικότητας, θα βρεθούμε ασυνεπείς.
ξέρεις γιατί αγαπώ τον Μπένγιαμιν?(όλα θα στα πω!) γιατί τον λόγο του τον υποστήριζε με όλο του το είναι, αυτό δηλώνει η βιογραφία του.ήταν τέτοια η πίστη του που δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς.δεν έγινε ποτέ επώνυμος, δεν τον ενδιέφερε καν, διοτί αναμετριόταν με κάτι άλλο πολύ μεγαλύτερο.κοιτούσε την άβυσσο.
γι'αυτό με πείθει περισσότερο ο Τζορντάνο Μπρούνο απο τον Γαλιλαίο, ο Θεοτοκόπουλος απο τον Τισιάνο, η θειά μου η Λουκία απο τη Μαρινέλλα.
αυτή η έκθεση λοιπόν (μέσα απο το βλέμμα του άλλου) συχνά μας ταπεινώνει.είναι ωραίο να μιλάω εκ του ασφαλούς και να διατυμπανίζω την ιδεολογία μου.αν η καθημερινότητά μου όμως είναι άλλη?ας ταπεινωθούμε και λιγάκι, κανείς δεν είναι τέλειος.τότε θα είμαστε πιο ευθυγραμμισμένοι με το λόγο μας.και τότε ο λόγος μας θα έχει κύρος και ισχύ.
sem,semen,semantics, seminaire, disseminer
το σώμα δείχνει
ο νους λέει
ας είναι η σχέση τους συμπληρωματική
Post a Comment